روزنامه جوان با اشاره به ماجرای شکلات دادن مرد سننجی به رئیس جمهور و متعاقب آن عذرخواهی وی نوشت: مشخص است که این مغازه دار مورد تهدید قرار گرفته و او مجبور به تسلیم خواسته های دیکتاتورهای ضد انقلاب شده است. به نام حفاظت از خانواده و جانش.» زیرا دید که در همان مناطق کردنشین، جدایی‌طلبان به خانه یکی از هواداران رژیم کوکتل مولوتف پرتاب کردند، خانه را در حالی که زن و کودکی در آن بودند آتش زدند یا به خانه رفتند. خانه یکی دیگر از حامیان رژیم بود و حتی لباس اعضای خانواده را گرفت و دست در دست هم گرفته بودند و… طبیعی بود که بترسد و تسلیم خواسته آنها شود.
چند نکته جالب در این زمینه:
اولاً این حرفه ای از رئیس جمهور نمی ترسد و رفتارش در دیدار با رئیس جمهور تصمیم خودش بوده و مجبور به انجام کاری نبوده است، اما از دیکتاتوری و وحشیگری تجزیه طلبان ضد انقلاب می ترسد و می ترسد. بدیهی است که موقعیت خود را به سرعت تغییر می دهد.
ثانیاً وقتی مردم کردستان از ترس وحشیگری ضدانقلاب جرأت ارائه شکلات به رئیس جمهور خود را ندارند، آیا می توان به مواضع دیگری که بیان کرده اند مبنی بر اختیاری بودن اعتراف اعتماد کرد؟ اگر فرزندشان توسط ضدانقلاب کشته شود، آیا آزادند که بگویند ضدانقلاب ما را عزادار کرد؟ یا مجبور خواهند شد تسلیم نظام شوند؟
سوم، آیا حملاتی که آنها ادعا می کنند در مناطق کردنشین انجام داده اند، داوطلبانه بوده یا قهری هم بوده است؟ یک اعتصاب خشونت آمیز، یک اعتراف خشونت آمیز و یک انقلاب خشن به طور کلی!
چهارم، در همان قسمتی از فیلم که مغازه دار به رئیسی شکلات می دهد، تمرکز ضد انقلاب بر روی حرکت بانویی بود که بدون توجه به شرایط، حتی به رئیس جمهور رجوع نکرد و وارد مغازه شد و پشت سرش. تمام مدت در تصویر هست به نظر می رسد زن از دو جهت رها شده است. استقبال از رئیس جمهور و پذیرش تهدیدهای ضدانقلاب یا پذیرفتن ماهیت مهربان و مهمان نواز کردها و نادیده گرفتن مهمان دولت و در عوض تامین امنیت خود.
فیض الله، کسب سننجی; فردی که وابسته به هیچ سازمانی نیست با ویدیوی 52 ثانیه ای خود حرف مهمی می زند و فضا را روشن می کند. از تعارف های شیرین اختیاری گرفته تا عذرخواهی های اجباری، این تمام داستان است.
این حادثه گذشته است، اما این که مردم آزادی و امنیت حتی هدیه دادن شکلات به رئیس جمهور را ندارند، جای تأمل نهادهای امنیتی کشور است.