بر اساس یافته های بانک جهانی، در سال 2020 نسبت به سال 2011، درصد بیشتری از خانوارهای فقیر به امکانات اولیه زندگی دسترسی دارند، اما سطح این لذت همچنان کمتر از خانواده های غیر فقیر است.
به گزارش اکو ایران، بانک جهانی در گزارشی با عنوان «فقر و توزیع ثروت» به تحلیل وضعیت درآمد خانوارهای ایرانی و دسترسی آنها به شرایط اولیه مسکن در سال های 2011 و 2020 پرداخت.
این گزارش دسترسی خانوارهای فقیر و غیر فقیر ایرانی به امکانات اولیه زندگی مانند «آب لوله کشی»، «برق»، «تلفن ثابت و همراه»، «اینترنت»، «فاضلاب شهری»، «حمام و توالت» و “آشپزخانه”. بررسی کرده است بر اساس یافته های بانک جهانی، در سال 2020 درصد بیشتری از خانواده های فقیر نسبت به سال 2011 به تلفن همراه، اینترنت، سرویس های بهداشتی، لوله کشی، توالت و آشپزخانه دسترسی دارند، اما سطح دسترسی همچنان کمتر از افراد غیر فقیر است. خانوارها
2 درصد از فقرا در سال 2010 به اینترنت دسترسی دارند
بانک جهانی در گزارش خود به بررسی دهه اقتصاد ایران بین سال های 2010 تا 2020 پرداخته و وضعیت درآمد و رفاه خانوارها را در آن دوره تحلیل کرده است. در بخشی از این گزارش، دسترسی خانوارهای فقیر و غیر فقیر به برخی از امکانات اولیه زندگی مانند «آب»، «برق»، «تلفن ثابت و همراه»، «اینترنت»، «فاضلاب شهری»، «حمام و حمام» است. توالت» و «آشپزخانه» مورد بحث قرار گرفته است.
بر اساس این آمار، 100 درصد خانوارهای «فقیر» و «غیر فقیر» در سال‌های 2010 و 2020 به سیستم برق دسترسی داشته‌اند و این تنها امکانات رفاهی است که به بهترین سطح رسیده است. دسترسی به تلفن ثابت در سال 2020 نسبت به سال 2010 کاهش یافته است. دلیل این مشکل ممکن است تعویض تلفن همراه باشد. به عنوان مثال، در سال 2010، حدود 58 درصد از خانوارهای فقیر از تلفن ثابت و 78 درصد از آنها از تلفن همراه استفاده می کردند. این نسبت در سال 2020 به ترتیب برابر با 36 درصد و 94 درصد است.
مشاهدات بانک جهانی نشان می دهد که در سال 2010 تنها 2 درصد از خانوارهای «فقیر» به اینترنت دسترسی داشتند، در حالی که در سال 2020 این رقم به 60 درصد افزایش یافته است. این در حالی است که درصد استفاده خانوارهای «غیر فقیر» از اینترنت از 15 درصد به 75 درصد افزایش یافته است. بنابراین وضعیت دسترسی به اینترنت در میان فقرا هنوز تا رسیدن به نقطه مطلوب راه زیادی در پیش دارد.
علاوه بر این، دسترسی خانوارهای فقیر به «حمام و توالت» و «آشپزخانه مجزا» از کمتر از 85 درصد در سال 2010 به بیش از 90 درصد در سال 2020 افزایش یافت. این بهبود در میان خانوارهای غیر فقیر نیز مشاهده شد و سطح دسترسی آنها افزایش یافته است. از حدود 95 درصد در سال 2010 به تقریبا 100 درصد در سال 2020.
در نهایت، منطقه ای که به نظر می رسد نیاز به توجه بیشتری برای خانوارهای “فقیر” و “غیر فقیر” دارد، دسترسی به سرویس بهداشتی است. دسترسی به فاضلاب به این معنی است که فاضلاب تولید شده توسط خانوارها توسط یک سیستم لوله جامع و اصلی جمع آوری شده و به تاسیسات تصفیه فاضلاب منتقل می شود. داده های بانک جهانی نشان می دهد که دسترسی خانوارهای «فقیر» به سرویس بهداشتی در سال 2010 حدود 11 درصد بود و در سال 2020 به 21 درصد رسید. این نسبت برای خانوارهایی که فقیر نبودند از 25 درصد به 41 درصد افزایش یافت.