دانشمندان مدت ها بر این باور بودند که آب از فضا به زمین آمده و این فرآیند همزمان با شکل گیری سیاره ما اتفاق افتاده است. قبل از تشکیل زمین، توده بزرگی از گاز و غبار به نام “دیسک پیش سیاره ای” به دور خورشید جوان می چرخید. ذرات داخل دیسک به تدریج توده های بزرگتر و بزرگتری را تشکیل دادند که در نهایت تبدیل به “سیارک” و بعداً سیاراتی مانند زمین شدند. به عبارت دیگر در طی این فرآیند اجرام آسمانی بیشماری با سیاره زمین برخورد کردند که به گفته برخی از دانشمندان این سیاره نیز حامل آب بوده است.
محققان با مطالعه ترکیب ایزوتوپ های هیدروژن در پنج شهاب سنگ سیاره ای باستانی به نام وستا به این نتیجه رسیدند. وستا یک سیارک در حدود 4.6 میلیارد سال پیش بود، دقیقاً جایی که زمین از آنجا آمده است. محققان سازگاری ایزوتوپی هیدروژن معمولی با هیدروژن سنگین یا دوتریوم (آب سنگین) را در این پنج شهاب سنگ، در شهاب‌سنگ‌های اولیه (کندریت‌ها) که متعلق به فاز اولیه کهکشان هستند و در آب‌های معمولی زمین مطالعه کرده‌اند. آنها به این نتیجه رسیدند که بین این سه شباهت وجود دارد. به نظر می رسد این سیاره مانند شهاب سنگ ها آب خود را از شهاب سنگ های باستانی گرفته است.
اگرچه این فرضیه جالبی در مورد منشا آب زمین بود، اما این دانشمندان هنوز نتوانستند به طور قطع ثابت کنند که آب زمین از سیاره وستا آمده است، اما همچنان اصرار داشتند که یک شی فضایی شبیه به وستا از نظر سن و ترکیب ممکن است باعث این رویداد شده باشد. بودن. اندکی پس از آن، این ایده بیش از پیش محو شد و یک نمونه جدید از فضاپیمای روزتای دنباله دار تایید کرد که تا 10 درصد از آب زمین می تواند از یک دنباله دار باشد.
محققان مرکز ملی تحقیقات فرانسه (CNRS)، دانشگاه پاریس-ساکی، کمیسیون فرانسوی انرژی جایگزین و انرژی اتمی (CEA) و دانشگاه پو UPPA، با حمایت موزه ملی تاریخ طبیعی فرانسه ( MNHN)، اکنون ترکیب ایزوتوپی آب را تا ابتدای منظومه شمسی دنبال می کنند. در نواحی داخلی که زمین و سایر سیارات زمینی شکل گرفته اند. آنها این کار را با تجزیه و تحلیل یکی از قدیمی ترین شهاب سنگ های منظومه شمسی و با استفاده از روشی نوآورانه که فقط برای مطالعه آنها طراحی شده بود، انجام دادند. دانشمندان با استفاده از این شهاب سنگ برای اولین بار توانستند مستقیماً داده های آن را اندازه گیری کنند.
داده های آنها نشان می دهد که در 200000 سال اول منظومه شمسی ما، حتی قبل از تشکیل اولین جنین های سیاره ای، دو مخزن گاز وجود داشته است. یکی از این مخازن حاوی گاز خورشیدی بود که تمام مواد منظومه شمسی ما از آن منشا می گرفت. دومین مخزن گاز با بخار آب غنی شده است، که قبلاً نشانه های ایزوتوپی آب زیرزمینی ایجاد شده توسط هجوم عظیم آب بین ستاره ای به مناطق داغ داخلی منظومه شمسی پس از فروپاشی پوشش بین ستاره ای و تشکیل قرص پیش سیاره ای را نشان می داد.
وجود اولیه این گاز ایزوتوپی زمین مانند نشان می دهد که آب های زیرزمینی قبل از انباشته شدن اولین بلوک های سیاره ما در آنجا وجود داشته است. این بدان معناست که آبی که بعداً آب روی سیاره ما را تشکیل داد، قبل از تشکیل زمین در همان منطقه وجود داشته و در همان فرآیند شکل گیری سیاره به آن رسیده است. بنابراین آبی که از طریق شهاب سنگ ها یا دنباله دارها به زمین رسیده نباید چندان قابل توجه باشد و به نظر می رسد زمین از همان ابتدای شکل گیری آب را با خود حمل کرده است. نتایج در مجله معتبر Nature Astronomy منتشر شد.