تیم ملی فوتبال ایران با شکست یک بر صفر مقابل آمریکا نتوانست طلسم حذفی خود در مرحله گروهی جام جهانی را بشکند.
روزنامه اعتماد: اینها مشاهدات عینی خبرنگار روزنامه اعتماد پس از باخت ایران مقابل آمریکا است: «تا ساعت یک بامداد در اتاق خبر ماندیم تا خبر پیروزی و صعود تاریخی ایران به دور بعدی را انجام دهیم. جام جهانی اما ایران شکست خورد و تیتر ما “بچه ها ممنون” تبدیل به “میلیون ها آه و مصیبت” شد. وقتی کار تمام شد، به این فکر افتادم که به دلیل خلوت خیابان در آن زمان، چند دقیقه دیگر به خانه می رسم. وقتی سوار ماشین شدم، موتورسواران با بوق و لوله از کنارم گذشتند. همانطور که جلوتر رفتیم، با غافلگیرکننده ترین صحنه ممکن روبرو شدم. خیابان تقریبا بسته بود. خیابانی که در این زمان نباید پرنده ای در آن پرواز کرد، به خصوص بعد از باخت تیم ملی. خیابان شلوغ بود. واقعا شلوغ بود صدای بوق به گوش رسید. در دو طرف و در وسط خیابان نیروهای نظامی و پلیس دیده می شدند. تکه های شیشه چندین متر در چند متر در سطح زمین پخش شده بود. شگفتآور بود. این یک تصویر واقعا آخرالزمانی بود که در لحظه ای غیرممکن زیر پوست شهر به تصویر کشیده شد. 15 دقیقه رانندگی تا خانه بیش از یک ساعت و نیم طول کشید. تلاش برای خوابیدن با وجود خستگی غیرممکن بود زیرا این سوال مدام در ذهنم می چرخید که چگونه این امکان وجود دارد؟
رسانه های خارجی و به خصوص آمریکایی نیز با تعجب از این ماجرا خبر دادند. نیویورک تایمز و واشنگتن پست و دیگران به ازدحام جمعیت در خیابان‌های برخی شهرهای ایران پس از شکست تیم ملی اشاره کردند تا این سوال بزرگ‌تر و بزرگ‌تر شود: «ما چرا اینجا هستیم؟»
پاسخ ساده به این سوال این است که «معدود» افرادی که در خیابان حضور داشتند یا در شبکه های اجتماعی واکنش های مشابهی از خود نشان دادند مزدور، میهن پرست و خائن هستند. پاسخی که البته کاری جز طبقه بندی فایل و ارسال آن به بایگانی ندارد.
پاسخ دشوار است، اما مسیر دیگری را طی می کند. نحوه نشستن روشنفکران و بزرگان، متفکران و جامعه شناسان برای بررسی کامل موضوع. بیایید به مشکلی نگاه کنیم که در تاریخ ایران و هیچ کجای دنیا دیده نشده است.
دیدن چنین روزهایی برای یک هوادار تیم ملی سخت است. پذیرش موقعیتی که با آن روبرو هستید دشوار است. حتی برای کسانی که طرفدار تیم ملی نیستند یا ملیت دیگری هستند، شرایط پیچیده است. در حال حاضر تنها چیزی که می توان گفت این است که قرار نبود کار ما به اینجا برسد. قرار نبود جام جهانی برای ما اینطور پیش برود. لازم نبود در آستانه صعود و زمانی که فقط یک گل می خواستیم چشم از تصاویر تلویزیون برداریم. ما مجبور نبودیم چیزهایی را تجربه کنیم که تا دیروز نه تنها در دنیای واقعیت بلکه در تخیل غیرممکن بود.