پرسپولیس با دو ضربه پیروز شد. برخی از هواداران این تیم عیسی آل کثیر را ستاره این دیدار می دانند که هر دو گل تیمش را به ثمر رساند. شاخص موقعیت و تمام کننده ای که هر بازی حسرت اتفاقات نیم فصل اول و غیبت او را تازه می کند.
هیئتی از کارشناسان نیز در مورد اهمیت نقش بیرانوند در این پیروزی صحبت کردند. او با سیوهای درخشان دروازه تیمش را بسته نگه داشت و نگذاشت تلاش مهاجمان از بین برود.
اما آنچه از چشم بسیاری از اهالی فوتبال پنهان نماند، درخشش مهدی ترابی و بازگشت او به روزهای اوج بود. ترابی از آن دسته بازیکنانی است که اگر در اوج باشد تفاوت را در مسابقه رقم می زند. او رمز موفقیت های زیادی در سال های اخیر برای پرسپولیس بوده و به همین دلیل حتی در روزهای عادی و شاید ضعیف هم جایگاهی ثابت در ترکیب پرسپولیس دارد.
اگر به بازی هجومی پرسپولیس در این دیدار نگاه کنید، نقش هدایت مهدی ترابی را به خوبی می بینید. مسعود ریقی و سینا اسد بیگی توپ ها را به ترابی رساندند و او در طول مسابقه از دو طرف و در عمق بازیکنان آتش پرسپولیس را شعله ور کرد.
ترابی در آن بازی پاس گل نداد اما حرکتی را شروع کرد که منجر به هر دو گل شد. به پاس درخشان او برای گل اول نگاه کنید که چگونه امید عالیشاه را در یک روزنه در میان مدافعان زیاد پیدا کرد و توپ را نه به سمت او که به مسیر او فرستاد.
عالیشاه پس از دریافت توپ، راحت ترین راه را برای گلزنی داشت و البته کار او نیز با پاس عالی به آل کثیر درخشان بود و از تجربه کاپیتانی مثل امید عالیشاه انتظار دیگری نمی رود.
همان صحنه در ابتدای نیمه دوم با همان بازیگران تکرار شد اما این بار پاس ترابی به آلیشیا نرسید، در حالی که عیسی در موقعیتی به مراتب بهتر از صحنه اول منتظر بود و نیازی به گرفتن شوت از راه دور نداشت. مثل اولین لخت
اما این دو صحنه تنها نمونه های هنر ترابی نیستند. او برای گل دوم پرسپولیس هم همین کار را تکرار کرد، فقط این بار به جای امید عالیشاه، دانیال اسماعیلی فر را در سمت راست خود دید و توپ را برای او ارسال کرد و اسماعیلی فر با پاس گل دوم را آفساید کرد.
در فوتبال ایران سال هاست که به دلیل نبود بازیساز و هافبک خلاقی که بتواند دروازه را باز کند، گل از عمق ندیدیم. همان کاری که مهدی ترابی بارها در بازی مقابل هواداران انجام داد.