کارگران مشمول قانون کار در حین اشتغال از حقوق و مزایای مختلفی در رابطه با انجام وظایف خود برخوردارند که یکی از مهمترین آنها پاداش سالیانه آنهاست.
«مبنای سنوات» مفهومی متفاوت از «مزایای پایان کار» است و معمولاً توسط کارگران با معنای رایج «سنت» اشتباه گرفته می شود. از «پایه سنی» می‌توان به بخش نگهداری پایه حقوق اشاره کرد که معمولاً برای جبران حداقل دستمزد توسط شورای عالی کار تصویب و اعلام می‌شود. این قسمت از حقوق در واقع بخشی از حقوق پایه است که معمولاً به کارگر حداقل دستمزد پرداخت می شود. با این حال، می توان آن را هر چند ماه یک بار یا یک بار در سال پرداخت کرد. «مبنای سنوات» یکی از مزایای جانبی حقوق است و تغییر مبلغ سالانه آن ارتباطی با افزایش حقوق ندارد.
اما این سوال همیشه مطرح می شود. آیا پرداخت سنوات و پایان کار ناقص و امضای تسویه حساب علی الحساب است؟
بر اساس ماده 24 قانون کار، به ازای هر سال سابقه خدمت معادل یک ماه آخرین حقوق، حق پایان کار و سنوات پایان قرارداد باید پرداخت شود.
با توجه به توضیحات ارائه شده، در صورتی که کار شما مستمر و قرارداد کار شفاهی باشد، با توجه به اینکه نحوه اجرای قرارداد کار مشخص نیست، طبق تبصره 2 ماده 7 قانون کار، نوع قرارداد کار نامحدود تلقی می شود. .
اگر استخدام شما متوالی و مستمر بوده است مبالغ پرداختی سنوات و پایان کار در مدت اشتغال انباشته محسوب می شود و کارفرما موظف است مابقی سال ها را در پایان قرارداد کار پرداخت کند.
در صورتی که کارفرما محاسبه سنوات پرداختی را نپذیرد و بین کارگر و کارفرما در این مورد اختلاف وجود داشته باشد، کارگر می تواند از کارفرما برای مطالبه مابه التفاوت سنوات پرداختی به اداره کار شکایت کند. در صورتی که اداره کار نیز به نفع کارفرما رای صادر کند، کارگر می تواند با توجه به توضیح شرایط احتساب سنوات کارگران، نسبت به اخذ مابه التفاوت سابقه کار به دیوان عدالت اداری مراجعه کند.