این افراد که جزو کارگران فصلی و روزانه هستند باید هر روز صبح برای امرار معاش در این محله ها حضور داشته باشند وگرنه کاری برایشان وجود ندارد و حتی گاهی با بیکاری و بیکاری چندین ساعت در روز منتظر می مانند. روز در روزهای دیگر به پایان می رسد.
در یکی از صبح های بهاری هفتم اردیبهشت امسال برای مصاحبه با کارگران فصلی به میدان سرداران می روم، نزد استاندار تا نامه های دردناکش را به رئیس جمهور تحویل دهم.
کمی دورتر از استانداری مردی را می بینیم که روی زمین نشسته و جمعیت را تماشا می کند، جلوتر می روم و شروع به صحبت با او می کنم.
احمد شتابی نزدیک به 50 سال سن دارد، از او درباره کارش می پرسم و می گوید: «دنچارها همه کارهایی را که می شود با دست انجام می دهند، انجام می دهند و با اینکه سنم بالاست، از هیچ کاری فروگذار نمی کنم. “
کارگران فصلی همیشه نگران بیکاری هستند
وی ادامه می دهد: من عاشق کار هستم، اما توقع یافتن هر روز در این مکان بسیار سخت است، زیرا همیشه استرس ناشی از بیکاری برای کارگران فصلی وجود دارد.
این کارگر با نارضایتی از وضعیت محل کارش توضیح می دهد: اکثر کارگران روزمزدی که برای کار به میادین شهر می آیند متاهل هستند و با وجود گرانی و تورمی که در جامعه با آن مواجه هستیم، متاسفانه شرمنده خانواده و هزینه های آن هستیم. زندگی دوش می گیرند.
احمد به موضوع بیمه کارگران اشاره می کند و بیان می کند: نمی توان برای کارگران فصلی و روزانه که می توانند چندین ماه در سال کار کنند و با توجه به مشغله هایی که اغلب انجام می دهند، از کارافتادگی آنها در نهایت به بازنشستگی اجباری منتهی شود، بیمه پرداخت نمی شود.
از او می خواهم در آستانه هفته کار و کارگر آرزوی خود را بیان کند و گفت: کارگران فصلی حتی از آن دسته کارگرانی نیستند که به امید وعده مسئولان هر روز سر کار می آیند و امیدوارم کارمندان ما جزو عادی باشند. کارگران بیایید کمی از این وضعیت خارج شویم.
سراغ کارگر دیگری می روم که ازدحام جمعیت را در مقابل استانداری رها کرده و در مورد حرفه اش با او صحبت می کنم.
مسئولان باید نیازهای کارگران را ببینند
اسدلا یارمحمدی از بی توجهی پرسنل به کارگران گلایه می کند و می گوید: همه کارها را انجام داده ام و در برخی کارها مانند باغداری صلاحیت دارم اما بی پولی باعث شده که نتوانم هیچ وقت شغل خودم را داشته باشم. “
وی ادامه می دهد: اگرچه جامعه به کارگر نیاز دارد، اما نیازهای کارگران باید متقابل باشد تا در آینده مشکلی برای تامین نیروی کار پیش نیاید.
یارمحمدی با اشاره به تاثیر گرانی بر زندگی کارگری گفت: کارگران روزمزد برای خرید یک کیلو گوشت و مرغ باید تمام دستمزد روزانه خود را که بین 250 تا 450 هزار تن است پرداخت کنند.
او توضیح می دهد: «بسیاری از کارگران روزمزد نمی توانند بیمه خود را پرداخت کنند. محروم هستند.
این کارگر در پایان گفت: امیدوارم کارکنان در هفته کارگر از میدان مادر و میدان سرداران قزوین که پاتوق اکثر کارگران روزمزد است دیدن کنند تا از مصائب این قشر مطلع شوند.
کارگران اجیر شده و فصلی در هفته کارگر گرد هم نمی آیند
یکی دیگر از کارگران می خواهد از مشکلاتش صحبت کند، با او صحبت می کنم و او می گوید: فکر نمی کنم ما جزء جامعه باشیم که حتی در هفته کاری هم کارمندان فقط به کارخانه ها سر می زنند و رسانه ها فقط حقوق کارگران را می خواهند. در شرکت به ما می آید.
سجاد اکرادی گفت: حتی کارفرمایان نیز رغبتی به استخدام کارگر ایرانی ندارند تا زمانی که کارگران ملی با حداقل دستمزد وجود داشته باشند.
وی به سختی های کار خود اشاره می کند و ادامه می دهد: اگرچه آسیب فیزیکی به فعالیت های کاری کارگران مزدبگیر و فصلی بیشتر از شرکت ها است، اما امنیت کمتری در محیط کار دارند.
این کارگر گفت که زندگی کارگران فصلی در دوران سلطنت دشوارتر شد. لازم به ذکر است که اپیدمی کرون باعث تحریک برخی از مشاغل و بازار در برخی دیگر شده است، اما دوره قرنطینه برای کارگران بازگردانده شده که هیچ وسیله ای برای امرار معاش نداشتند فاجعه بار بود و اثرات آن تا به امروز باقی مانده است.
اکرادی در پایان خاطرنشان کرد: کارگر سخت کوش است و نان او حلال است، اما من نمی خواهم کارگر باشم زیرا تمام تلاشم برای پس انداز و رفع نیازهای خانواده ام صرف هزینه های کم یا مشکلاتی مانند بیماری خفیف می شود. . .
به گزارش صبح قزوین؛ اگرچه مسئولان در آغاز سال جدید یا هفته کارگر وعده بهبود شرایط این قشر کارگری را می دهند، اما بدون رفتن به جای کارگران نمی توان به وضعیت و وضعیت آنها پی برد. از این رو لازم است مسئولان از نزدیک متوجه درد این افراد باشند تا تصمیمات درستی برای ارتقای کیفیت زندگی آنها اتخاذ شود.
انتهای پیام/