عباس عبدی، فعال سیاسی اصلاح طلب، در مقاله ای در روزنامه اعتماد از برخورد دوگانه دولت با زنان انتقاد کرد.
در این یادداشت آمده است:
نشست زنان تاثیرگذار تهران که با حضور همسر رئیس جمهور و همسران معاون رئیس جمهور برگزار شد بازتاب های متفاوتی داشت. این رویداد از چند جهت مورد انتقاد قرار گرفت. اول از نظر ترکیب و شرکت کنندگان، دوم از نظر هزینه آن به ویژه در شرایط فعلی مردم و سوم از نظر انگیزه های رویداد که از طریق رویدادهای حاشیه ای تاکید شده است.
همه اینها در شرایطی است که جنبش اعتراضی اخیر با شعار «زن، زندگی، آزادی» حتی در سطح جهانی نیز بازتاب پیدا کرد و این نشست شاید یا بهتر بگوییم قطعاً واکنشی است در برابر این جنبش که هر دو را از درون تحت تأثیر قرار داده است. ، و همچنین در خارج.
به نظر می رسد برگزارکنندگان محترم این جلسه به ابعاد واکنش هایی که علیه این جلسه خواهد شد توجه کافی نداشته اند. شاید این برنامه در زمانی دیگر می توانست پیام مثبتی داشته باشد اما در شرایط کنونی چیزی جز افزایش بدبینی و بدگمانی در پی نداشته است.
دلیلش هم این است که زن و مرد ایرانی شاهد نوعی دوگانگی هستند. دوگانگی آزاردهنده است. نوعی نمک برای مالیدن بر زخم است. از مردم کشورهای دیگر با احترام و سلام فراوان دعوت می شود که به همین ترتیب در داخل کشور به حاشیه رانده شده اند.
زنانی که زندگی را در خود می خواهند، دعوت می شوند اما پذیرفته نمی شوند فقط به این دلیل که اینجا زندگی می کنند. توصیه می شود پوشش، استایل و سلیقه خانم های دعوت شده را در نظر بگیرید، چه اشکالی دارد که هرکس مطابق میل و فرهنگ خود لباس بپوشد و در عرصه اجتماعی و سیاسی جامعه خود فعال باشد؟ آیا این تنوع زیبا نیست؟ آیا آنها زنان را از تنوع در این کشورها منع می کنند؟ در همین لبنان، حتی مهمانان آنجا می توانند بسیار متفاوت باشند، از روزنامه نگار و فعال شبکه های اجتماعی که بی حجاب است، تا دختر سید حسن نصرالله که با حجاب است، چگونه با هم زندگی می کنند و حتی برای مدتی به ایران رفته اند. مشترک دعوت می شوند و خانم هزعلی و علم الهادی آنها را می پذیرند و با هم عکس می گیرند و هزینه سفر و هدایایی به آنها می دهند، اما زنان ایرانی از حق زندگی متنوع در داخل محروم هستند؟
حتما جواب می دهید که قانون است. این قانون از کجا آمده است؟ اگر از اسلام است، در مورد بقیه مسلمانان هم باید درست باشد، نه اینکه زنان مسلمان کشورهای دیگر که بی حجاب هستند دعوت می شوند، بلکه زنان ایرانی مانند آنها در زندان هستند. همچنین چرا این مهمانان محترم در ایران این قانون را رعایت نمی کنند؟ و اگر این قانون به دلیل شرع نیست، بلکه به خواست حکومت است، پس چرا آن را در ایران لغو نکنیم و ادامه دهیم؟ خیلی راحت عوضش کنید، حتی مغازه ها و کسب و کارها را برای حضور چنین خانم هایی نبندید. این کار یکباره انجام نمی شود.
کافی است این تنوع را در زنان ایرانی بپذیرید، با زنان مشکل جدی نخواهید داشت.
امروزه تعداد زیادی از زنان به خاطر کارشان زندانی و دستگیر می شوند. طبیعتا خیلی از آنها را نمی شناسم اما مطمئنم که وظایف حرفه ای و عادی خود را انجام داده اند و چون کار درستی انجام داده اند نماد واقعی زنان قدرتمند نیز بوده اند. دولت ها نباید جهت نفوذ را تعیین کنند، همان روزنامه نگار لبنانی که در جامعه خودش تأثیرگذار است در ایران از او یکسان یا بهتر است. آیا این درست نیست که به گفته برخی هنوز مرغ همسایه غاز است؟
من هنوز باور ندارم که چرا خانم الهه محمدی یا بسیاری از زنان قبل و بعد از این اعتراض هنوز باید در زندان باشند؟ چگونه می توان با وجود حضور چنین زنانی در زندان و حتی محاکمه بسته، از زنان تأثیرگذار آمریکای لاتین، آفریقا یا آسیای جنوب شرقی دعوت کرد تا به ایران سفر کنند؟ یک لحظه خود را به جای زنان زندانی که این جلسه را از تلویزیون تماشا می کنند قرار دهید، آنها چه احساسی نسبت به دولت و دولت خواهند داشت؟
از طرفی من نمی دانم در این شرایط سخت اقتصادی که چندین سال است چنین جلساتی لغو شده است، چگونه می توانیم با هزینه های گزاف هر از چند گاهی با دعوت از تعداد زیادی از مردم موافقت کنیم که هیچ تاثیر مثبتی ندارد. . نتیجه ای غیر از ضد تبلیغات؟ گزارش رسمی وضعیت فقر را بخوانید، خواننده گیج می‌شود. از آنجایی که حداقل دستمزد بیش از هزینه های لازم برای جمعیت زیر خط فقر بوده و هر سال بر تعداد و درصد افراد زیر خط فقر افزوده می شود، حاکمان به دنبال برگزاری چنین جلسات بی معنی هستند.
تبعیض و رواج رفتارهای دوگانه و بی توجهی به معیشت مردم و تورم، اصلی ترین دردهایی است که متاسفانه نادیده گرفته می شود.