خبرآنلاین در گزارشی به تحلیل ارتباط مفهومی جنبش مهسا امینی با آنچه انقلابیون در سال 57 می خواستند پرداخته است.
امام خمینی (رضی الله عنه) در نوفل لوشاتو تاکید می کند که برقراری دموکراسی در ایران مانند سایر کشورها مورد تایید ایشان است. این دیدگاه نشان می دهد که آنها تلقی مثبتی از دموکراسی داشتند.
برای مشارکت و خیابانی بودن انقلاب 57 کافی است که در محرم سال 57 حدود دو میلیون نفر از جمعیت 4.5 میلیونی تهران در تظاهرات شرکت کردند. اما سوال اینجاست که به گفته آبراهامیان “مردم این جمعیت چه کسانی بودند؟” کدام گروه های اجتماعی نقش مهمی دارند؟ شعارهای آنها چه چیزی را از ذهنیت عمومی مردم آن دوره آشکار می کند؟» (مردم در سیاست ایران، ص 87)
انقلاب اسلامی در مرحله اول اسلام سیاسی را به وجود آورد، در مرحله دوم یعنی در سال 1376 نوبت به اسلام پساسیاسی رسید. و در سال 1400 با محاصره انتخاباتی، سومین مرحله از تولد تاریخی اسلام جامع سیاسی رخ داد. مشکلی که می خواهد فساد، سبک زندگی، رفع تبعیض و برابری و آزادی را در مرکز اراده خود قرار دهد.
از این منظر، برخورد رهبری کشور مبنی بر اعلام عفو هزاران زندانی در زندان، تشخیص درستی است. اگرچه از منظر جبهه ثبات در دولت، معترضان همچنان به عنوان اغتشاشگران و اوباش تلقی می شدند، اما همان نگرشی که الیزابت مونرو، یکی از مورخان بریتانیایی نیز در مقاله خود در نیویورک تایمز در سال 1953 بر آن تاکید کرد. نگرشی که نیروهای انقلابی را خرابکار یا اوباش و آشوبگر می نامد.
آزادی زندانیان پس از عفو رهبری – 1401
او در مقاله خود با عنوان “قدرت اصلی خاورمیانه: اوباش” نوشت: “احزاب سیاسی در تهران را تشویق کنید و سپس خواهید دید که اوباش بدون هیچ اهمیتی برای آنها، بدون عذرخواهی از محله های فقیر نشین و زاغه خود بیرون می آیند. همه.» و دلیل تظاهرات چیست…» عفو نشان می دهد که چنین نگاهی در رأس نظام سیاسی وجود ندارد. از این منظر باید سالگرد انقلاب اسلامی را دید که همچنان انواع سبک های زندگی و اندیشه های مبتنی بر رفع تبعیض و ایجاد برابری و کرامت انسانی را به وجود می آورد.