محمدرضا خباز نوشت: امام به حریفانش گفت که شما را از 3 امتیاز محروم نمی کنم. اول) من مانع از آمدن شما به مسجد نمی شوم. 2) حق شما را از بیت المال حذف نمی کنم و انتقام جنایت را نمی گیرم. ثالثاً) من هرگز علیه شما قتل عام راه نمی اندازم و هرگز گروهی را برای کشتن شما نمی فرستم.
«مردی با سابقه» عنوان یادداشت محمدرضا حباز برای روزنامه اعتماد است که در آن آمده است: «اگر بخواهیم برای امیرالمؤمنین تنها یک شاخص قائل شویم، باید بگوییم: علی مرد عدالت است. «یعنی علی (ع) به عدالت شناخته شد. روایت شده که در چنین روزی که علی (ع) را کتک زدند و به شهادت رساندند، خطفی فریاد زد: «علی (ع) برای عبادت در محراب کشته شد. مردم و جریاناتی که نتوانستند عدالت علی را تحمل کنند، سعی کردند این مرد الهی را از بین ببرند. علی (ع) قهرمانی است که مانند 23 سالی که در جایگاه پیامبر بود، چه در 4 سالگی و چه در 4 سالگی. حکومت 8 ماهه الگویی را ارائه می دهد که فرزندان آدم می توانند با افتخار عظمت انسان را در طول تاریخ فریاد بزنند. در امیرالمؤمنین صفات مختلفی وجود دارد که در همه انسان ها یافت نمی شود، بنابراین او را جمع اضداد می دانند. صفاتی که در مردان مختلف وجود دارد و برخی از آنها در مقابل برخی دیگر قرار دارد، همه در وجود این انسان برتر جمع شده است.
به عنوان مثال، کسی که در صحنه های جنگ مانند شیر غرش می کند، باید قلبی محکم داشته باشد که بتواند دشمنان خود را از راه دور کند و راه اسلام را هموار کند. اما همان علی با همان قدرت و شجاعت، وقتی چشمش به اشک یتیم می افتد، زانوهایش سست می شود. علی علیه السلام چون شکایت مظلومان را شنید از این عظمت لرزید و نشست. مردی که آنقدر در مورد بیت المال حساس بود که به کارمندانش گفت: «نوک قلم هایتان را تیز کنید تا جوهر کمتری مصرف کنید»، «سطرهایتان را نزدیکتر بنویسید تا کاغذ کمتری مصرف کنید»، همان مردی، چاهی که با تلاش بسیار پر شده بود. ، آب به ماه آورد، برای مصرف فقرا وقف داد پس علی کل اضداد است. صفاتی که در ظاهر با هم مخالف هستند در وجودشان گرد آمده اند. امروز ما عزادار چنین شخصیتی هستیم. او در 4 سال و 8 ماه حکومتش درسی به ما داد که هنوز در تاریخ جاودانه است و مخالفان و مردمی که برای مبارزه با حکومت اسلحه جمع می کردند و می دانست که آدرس خانه های تیم آنها و او هرگز دستور حمله به خانه های آنها را نداد. آنها را صدا زد و نصیحت کرد. می‌گفت: می‌دانم در سرت فکر می‌کنی و اسلحه جمع می‌کنی، اما تا در ملاء عام اسلحه نگیری، مزاحمت نمی‌شوم.
ضمنا من 3 امتیاز از شما کم نمی کنم. اول) من از آمدن شما به مسجد (که محل تشریع و قضائیه و اجرائیه بود) منع نمی کنم. 2) حق شما را از بیت المال حذف نمی کنم و انتقام جنایت را نمی گیرم. ثالثاً) من هرگز علیه شما قتل عام راه نمی اندازم و هرگز گروهی را برای کشتن شما نمی فرستم. این سه روش از علی (علیه السلام) دور است. حتی با دشمنانت. حال ببینید این امام بزرگوار که اینگونه است با دشمنانش، با دوستانی که وقت خود را صرف گسترش فرهنگ «علوی» و ترویج مفهوم «انسانیت» می کنند، چه می کند؟ امیدوارم خداوند به حرمت نام علی (ع) بر انسانیت و مسلمانان و ایرانیان برکات بیشتری ببارد.