آیا فقدان قرارداد کار به نفع کارگران است یا ضرر؟ بر اساس تبصره 2 ماده 7 قانون کار «در مورد کار طولانی مدت در صورتی که مدت زمانی در قرارداد ذکر نشده باشد، قرارداد بی‌پایان تلقی می‌شود». با توجه به این موضوع، اگر کارگری در شغلی مستمر کار کند، اما با کارفرما قرارداد نداشته باشد یا کارفرما قرارداد را تمدید نکند، اما کارگر به کار خود ادامه دهد، کارگر می تواند پس از مدتی به کارفرما مراجعه کند. اختلاف مقامات تجدید ساختار برای تغییر قرارداد خود از موقت به دائمی. درخواست برای دائمی.
برای این منظور کارگر باید بتواند رابطه شغلی خود را با کارفرما ثابت کند که با ارائه مدارکی که معمولا جمع آوری آن ها چندان مشکل نیست اثبات می شود.
طبق ماده ۲ قانون کار «کارگر کسی است که به هر عنوان با حق‌الزحمه اعم از مزد، حقوق، سهم سود و سایر مزایا به درخواست کارفرما کار می‌کند». بنابراین برای اثبات این رابطه می توان از اسنادی مانند لیست دستمزد مغازه، فیش یا رسید، چک یا کارت بانکی برای افتتاح حساب، گواهی بانکی مبنی بر واریز حقوق در مدت معینی توسط بانک استفاده کرد. ثبت نام کارفرما (حقیقی یا قانونی)، کارت حضور و غیاب یا ورود و خروج یا حضور و غیاب کارگران در کارگاه و همچنین درخواست مرخصی و توافق با کارفرما، نامه های نمایندگی کارگر از شرکت و از این نوع اسناد استفاده شد.
علاوه بر این، کارگر ممکن است درخواست تحقیق محلی توسط مرجع رسیدگی کند. در این موارد معمولاً بازرس با مراجعه به محل کار و انجام تحقیقات گزارشی را ارائه می کند.
به طور کلی قانون کار قراردادهای شفاهی را به رسمیت می شناسد; بر اساس این ماده «قرارداد کار قراردادی است کتبی یا شفاهی که به موجب آن کارگر برای مدت معین یا نامحدود در مقابل حق الزحمه برای کارفرما کار انجام می دهد». بنابراین در صورتی که کارگر بتواند ادعای خود را در هیأت های حل اختلاف ثابت کند می تواند از کلیه امتیازات مندرج در قانون کار برخوردار شود و از آنجایی که قراردادهای شفاهی دائمی تلقی می شود، کارگر ثابت محسوب می شود و کارفرما حق اخراج وی را ندارد.