فیلم جدید سارا پالی (همان دختر ظریف و بلوند سریال «قصه های جزیره» که سال ها پیش از تلویزیون پخش شد) «حرف های زنان» نام دارد که بر اساس رمانی به همین عنوان نوشته شده است. مریم تووز در سال 2018 و با بازی کلر فوی، رونی مارا و جسی باکلی و فرانسیس مک دورمند؛ داستان بر اساس واقعیت یک سری تجاوزهای زنجیره ای توسط مردان به زنان و دختران در میان منونیت ها در سانتا کروز، مانیتوبا، بین سال های 2005 تا 2009 است، زمانی که آنها برای تجاوز به آنها از بیهوشی گاو استفاده کردند و در میان قربانیان یک نفر 3 نفر بود. دختری 65 ساله!
این فیلم که نامزدی اسکار بهترین فیلم و فیلمنامه اقتباسی را از آن خود کرد، از آن دسته فیلم هایی است که روی کاغذ شانس چندانی برای فروش یا جذب مخاطبان زیادی ندارد. اما چرا؟ زیرا این اثر یک درام واقعی درباره گروهی از زنان است که در انبار کاه در اطراف مزرعه خود صحبت می کنند و این زنان افرادی هستند که پس از گذراندن وحشتناک ترین تجربه مردان با یکدیگر صحبت می کنند و تا پایان سال با یکدیگر صحبت می کنند. فیلم این رویکرد مطمئناً سینمایی یا حتی سرگرم کننده به نظر نمی رسد.
اما همین گفتگو درباره گروهی از زنان با هم به نویسندگی و کارگردانی سارا پولی به عنوان یک فیلم جذاب، جذاب، قدرتمند و قابل تماشا شد. در مورد بهترین فیلم‌های سال که تماشاگرانی را که شایسته آن هستند جذب نمی‌کنند، بسیار گفته شده است. این فیلم یکی از همین آثار است. بی شک زن صحبت می کند چیزی نیست که بتوان آن را برای مخاطب عام لذت بخش نامید، اما اثر، فیلمی است با پیام هایی که ارزش وقت گذاشتن را دارد.
پیش‌فرض این فیلم شامل برداشتی فمینیستی از فرمول جنبش Me-Ham یا Me-To است: زنانی که در یک جامعه منونیت زندگی می‌کنند (منونیت‌ها فوق مذهبی هستند و از مدرنیته دوری می‌کنند) صبح با این احساس از خواب بیدار می‌شوند که اتفاقی افتاده است. در حالی که آنها خواب بودند اتفاق وحشتناکی رخ داد و به نظر می رسد شواهد فیزیکی آن را تأیید می کند. آنها زخمی، کبود و خون آلود هستند.
اما قبل از اینکه بگویید این روزها تیپ‌های فمینیستی از هر راه ممکن برای بد جلوه دادن مردان استفاده می‌کنند، بدانید که چنین اتفاق وحشتناکی در چنین جامعه‌ای در بولیوی نه در سالها و قرن‌های گذشته یا چیزی مشابه، بلکه بین سال 2005 اتفاق افتاده است. و 2009. در آن سالها، هفت نفر در نهایت به جرم تجاوز به بیش از 100 زن محاکمه و زندانی شدند.
از این رو «حرف های زنانه» هر چند فوق العاده دقیق و هدفمند، بیانی صوری-مفهومی قابل توجهی دارد. لوک مونپلیه، فیلمبردار، از پالتی استفاده می‌کند که تا حد تک رنگی خاموش شده است. این نمای عمداً ناخوشایند است – انعکاسی از یک دنیای زشت – که با نمایش لحظاتی از رنگ و زیبایی بیشتر قابل توجه می شود. محیط معاصر است (اشاره هایی به آنتی بیوتیک ها و یک صحنه مختصر ماشین وجود دارد)، اما این جامعه کشاورز، با اسب ها، واگن ها و لباس های مزرعه اش، می تواند در هر زمانی در هر مکانی باشد. هیچ یک از زنان نمی توانند بخوانند و بنویسند، اما آنها فصاحت جنگاورانه بوکسورهای کلامی ماهر را دارند. (بن ویشاو نقش یک معلم مرد حساس را بازی می کند که به او سپرده شده است سابقه برخورد آنها را حفظ کند.) رفت و آمد شدید آنها منعکس کننده بحث من هم است که بر مسئولیت، محافظت و آزادی تأکید دارد. همچنین به موضوعی می پردازد – بخشش – که همیشه یا حتی اغلب اوقات در این بحث ها مطرح نمی شود.
در همین حال، هنگامی که زنان (جودیت آیوی، لیو مک‌نیل، شیلا مک‌کارتی، میشل مک‌لئود و کیت هال دوست‌داشتنی) با وظیفه خدادادی خود برای بخشیدن مهاجمان خود دست و پنجه نرم می‌کنند، Woman’s Talk مشت عاطفی قدرتمندی است. این نشان می دهد و چیز دیگری را نشان می دهد: کار معنوی واقعی. پولی تمثیلی خشمگین و دلسوزانه از ایمان مسیحی و توانمندسازی زنانه ایجاد کرده است – دو نیرویی که اغلب آشتی ناپذیر دیده می شوند که در اینجا نشان داده می شود که ذاتاً به هم مرتبط هستند. او همچنین فیلمی ساخته است که با بازی کودکان بسیار حساس و تداعی ماهرانه ترومای غیرقابل وصف، به نظر می رسد که به طور غیرقابل انکاری از داستان تاثیرگذار، اما نه بدون دردسر بلوغ خود در مقابل دوربین آگاه است.
نظر شما در مورد برداشت جدید از موضوع زنان و داستان فیلم حرب زن 2022 چیست؟ لطفا نظرات خود را با ما و سایر خوانندگان به اشتراک بگذارید. با تشکر از همکاری شما.