خبرگزاری موج گزارش می دهد؛
«عبدالفتاح السیسی، رئیس جمهور مصر، بحران کنونی را در قالب جنگ غزه فرصتی می داند که باید از آن نهایت استفاده را ببرد و به ویژه شرایط اقتصادی کشور و دولت خود را بیشتر کند. نسبت به گذشته پایدار است.”
به گزارش خبرنگار بین الملل خبرگزاری موج
اخیراً انتخابات ریاست جمهوری مصر از یکشنبه گذشته آغاز شده و به مدت سه روز ادامه دارد. انتخاباتی که بسیاری آن را نمایشی می دانند و تاکید می کنند که برنده نهایی این انتخابات باید «عبدالفتاح السیسی» رئیس جمهور فعلی مصر باشد. ژنرال سابق ارتش مصر که در اوایل سال 2010 در جریان کودتا علیه «محمد مرسی» رئیس جمهور سابق و قانونی مصر به قدرت رسید و از آن زمان به همراه متحدان نظامی اش در مصر قدرت را در این کشور به دست گرفتند، امام .
با این حال بسیاری از تحلیلگران بر این باورند که رئیس جمهور مصر در بحبوحه جنگ غزه، بازی و سیاست معناداری را در پیش گرفته است تا بتواند با بحران عمیق اقتصادی مصر مقابله کند و ابعاد و دامنه آن را تا حدودی کاهش دهد. تعداد قابل توجهی از قدرت‌های غربی و بازیگران مؤثر در عرصه روابط بین‌الملل را متقاعد کرد که به حمایت خود از وی برای ماندن در قدرت ادامه دهند.
در این رابطه، اولین بیان می‌شود که به دلیل چالش‌ها و بحران‌های جدی که چندین سال است اقتصاد مصر با آن دست و پنجه نرم می‌کند و بسیاری از تحلیلگران اقتصادی بر این باورند که احتمال سقوط مصر در یک فروپاشی اقتصادی تمام عیار وجود دارد، همان‌گونه که لبنان بارها در سال‌های اخیر تجربه کرده است. از زمان اوج گیری جنگ در غزه، السیسی از پذیرش پناهجویان و ساکنان نوار غزه از طریق گذرگاه رفح در مواضع متعدد خود امتناع می ورزد.
به نظر می رسد وی با این اقدام سعی دارد این پیام را به فعالان منطقه ای و بین المللی برساند که تا زمانی که کمک های مالی و اقتصادی خود را به مصر افزایش نداده و زمینه خروج مصر از بحران اقتصادی را فراهم نکنند، قاهره را منفعل نبینند. بازیگری که مرزهای خود را به روی صدها هزار نفر از ساکنان نوار غزه باز خواهد کرد و در واقع آنچه را که رژیم صهیونیستی، آمریکا و تعدادی از فعالان و متحدان بین المللی آن می خواهند انجام می دهد.
به بیان ساده، عبدالفتاح السیسی بحران کنونی را در قالب جنگ غزه فرصتی می داند که باید از آن نهایت استفاده را ببرد و به ویژه شرایط اقتصادی کشور و دولت خود را نسبت به گذشته با ثبات تر کند. هنری که هم با دریافت کمک های مستقیم اقتصادی از دولت های خارجی و هم با همکاری بیشتر نهادهای مالی و اقتصادی بین المللی مانند صندوق بین المللی پول در اعطای وام و کمک در قالب توجه به مصر قابل تحقق است.
نکته دومین این که عبدالفتاح السیسی و مجموعه متحدان نظامی او در قدرت، در دوره اخیر که شاهد تشدید جنگ در غزه و متعاقب آن تشدید فعالیت های انتخاباتی در بحبوحه انتخابات ریاست جمهوری مصر بوده ایم، با قدرت قابل توجهی در تعامل هستند. تعدادی از بازیگران منطقه ای و فرامنطقه ای سعی کردند به آنها بفهمانند که بهترین گزینه مطابق با برنامه ها و برنامه های آنها تداوم دولت و ساختارهای فعلی قدرت در مصر است و اگر قرار باشد گزینه های جایگزین در مصر استفاده شود، اینطور نیست. بعید است به نفع رژیم اشغالگر قدس، دولت آمریکا و تعداد قابل توجهی از قدرت های غربی شکاف های جدی و قابل توجهی ایجاد کنند.
از این منظر، السیسی سعی کرد خود را بهترین گزینه موجود برای قدرت های غربی و متحدان منطقه ای آنها معرفی کند و از این طریق تداوم حضور و بقای خود را در قدرت تضمین کند.
در این چارچوب، رئیس‌جمهور مصر و متحدانش در صحنه سیاسی این کشور عملاً بازی دوگانه‌ای را با محوریت جنگ غزه انجام می‌دهند که در آن تلاش می‌کنند از هر طریق ممکن منافع خود را تامین کنند و در واقع از جنگ دوری کنند. در غزه باید اهرم های لازم مطابق با منافع آنها ایجاد شود.
معادله ای که یادآور تجلی عینی پراگماتیسم در عرصه سیاست خارجی است. عمل گرایی در قالب «هدف وسیله را توجیه می کند» و استفاده از هر اهرمی (حتی با وجود رنج صدها هزار غیرنظامی ساکن در نوار غزه) صحیح و قابل قبول است.