روز جدید جمهوری اسلامی در سرمقاله خود پیشنهاد محتاطانه ای برای پایان دادن به اعتراضات اخیر ارائه کرد.
این روزنامه می نویسد: دانشگاه مهم ترین پایگاه فکری و حتی سیاسی هر کشوری است. در ایران، توسعه عمیق سیاسی، فرهنگی و اجتماعی در دوران انقلاب اسلامی و نخستین سال‌های پس از پیروزی انقلاب، دانشگاه‌ها را به نفع منافع ملی با گرایش فکری دینی متحول کرد. این تحول تا حدودی متاثر از ارتباط تنگاتنگ حوزه و دانشگاه بود، اما موارد مشترک مربوط به دفاع مقدس و انقلاب فرهنگی نیز به مرور زمان به نفع همکاری این دو پایگاه علمی کشور پیش رفت.
با گذشت زمان و به وجود آمدن جناح های فکری متعدد و حرکت فعالان سیاسی کشور به سمت قطبی شدن جامعه، فضای دانشگاه ها را نیز تحت تاثیر قرار داد. احزاب و جناح‌ها، چه آن‌هایی که در قدرت بودند و چه آن‌هایی که برای کسب قدرت تلاش می‌کردند، هوس دانشگاه‌ها و جذب دانشجو داشتند. در این میان دولت‌ها با جناح‌های سیاسی رقابت می‌کردند و با استفاده از امکانات دولتی سعی می‌کردند دانشگاه را به آنها وابسته کنند. در نتیجه این رقابت های بیرونی با هدف دانشجویان، دانشگاهی که نه تنها باید علم، بلکه سیاست را هم بداند، ابتدا سیاسی می شود و در مرحله بعد چشم بر علم می بندد!
این برخورد غیرحرفه ای با دانشگاه حداقل دو عارضه منفی عمده ایجاد کرد که یکی مهاجرت برخی از دانشجویان و اساتید به خارج از کشور و دیگری رشد گرایش های دوقطبی در دانشگاه و گسترش آن و عدم انعطاف پذیری در بین دانشگاه ها بود. اعضای این گرایش ها خطر بزرگی بود که متوجه دانشگاه شد و این محیط علمی را که باید مهد تعامل و تعادل فکری باشد به کانون تقابل مردان علم و اندیشه و فرهنگ تبدیل کرد.
حاکمان به جای تلاش برای بازگرداندن جامعه دانشگاهی به تعامل، تنها به بخشی از دانشگاه نگاه کردند و آنها را در دست گرفتند و به آنها بال دادند و خطرناکتر از آن، فکر کردند که دانشگاه فقط همین است و چیز جدیدی در آن وجود ندارد. این بی احتیاطی که متأسفانه به یک عادت تبدیل شده، اکنون دانشگاه را به سمت و سویی می برد که دقیقاً خلاف جهت و نقشه مطلوب حاکمان است. دانشگاه خطری ندارد اما بازی با دانشگاه به این شکل خطرناک است و این فرصت بسیار مهم علم و اندیشه و فرهنگ را به تهدید تبدیل می کند. اگر حاکمان رفتار خود با مردم را عدالت و صداقت و خدمت قرار دهند، دیگر نیازی به دخالت در دانشگاه نیست و خود دانشگاه به سراغ آنها می آید و بازوی قدرت آنها می شود.
این تاریخچه مختصر و واقعیت مسلمی که در این مقاله به عنوان مقدمه ای بر روابط حاکمان و دانشگاه ارائه کرده ایم به این نتیجه طبیعی منجر می شود که حاکمان ما باید نگاه خود را نسبت به دانشگاه تغییر دهند و دانشگاه نیز با حاکم همراه باشد. . نگرش دولت نسبت به مردم باید تغییر کند. مردم ایران نه با اسلام مشکل دارند و نه با نظام جمهوری اسلامی. مشکل اینجاست که امروز عدالت به دست مردم افتاده است. به آن می گویند عدالت، اما در این گفتار صداقتی نیست.
مسئولان همیشه از خدمت به مردم صحبت می کنند، اما مردم نتیجه این کار را روی میز و زندگی خود نمی بینند. این موضوع زمینه اعتراض را فراهم می کند و طبیعی است که دشمنان ملت و دشمنان جمهوری اسلامی به ویژه آمریکا و رژیم صهیونیستی نیز از شرایط ایجاد شده استفاده کرده و بر موج کنونی سوار شوند. از دشمن انتظاری جز موج سواری و تلاش برای رسیدن به اهداف شوم وجود ندارد.
بحث هفته گذشته اساتید دانشگاه تهران که در آن افراد با دیدگاه های مختلف توانستند در یک تریبون علمی نظرات خود را مطرح کنند، شروع خوبی برای رسیدن به یک نتیجه واقع بینانه است که بر اساس آن دولتمردان می توانند تغییرات لازم را در حکمرانی ایجاد کنند. راه پایان دادن به اعتراضات و جلوگیری از آشوب‌های ناشی از سوء استفاده از اعتراضات، گسترش این نوع گفت‌وگو و پایبندی حاکمان به تغییر حکومت بر اساس نتیجه‌گیری خیرخواهانه ناشی از چنین گفت‌وگوهایی است. شورش ها را می توان با سرکوب کنترل کرد، اما اعتراضات تنها با تغییر رفتار و حکومت بر اساس عدالت، صداقت و خدمت به پایان می رسد.