روز جدید : گرسنگی یکی از دلایل اصلی ترک ونزوئلا است. گروه نظارت مالی ونزوئلا، یک گروه مستقل از تحلیلگران اقتصادی، گفت که قیمت سبد خرید برای یک خانواده چهار نفره در ونزوئلا در ژانویه 2022 نسبت به مدت مشابه دو سال قبل 75 درصد افزایش یافته است.
با توجه به اینکه 95 درصد از مردم ونزوئلا در فقر شدید زندگی می کنند، صدها نفر هر روز مجبور می شوند به دنبال کار به کلمبیا همسایه فرار کنند.
«من به فرزندانم یک فنجان کوچک برنج دادم. “این تمام چیزی بود که داشتیم.” این بخشی از حرفه امیلی است، نشستن روی تپه ای پوشیده از چمن در نزدیکی رودخانه و در مسیر پامپلونا، کلمبیا. او مانند نزدیک به شش میلیون ونزوئلایی دیگر به کشور همسایه گریخت.
امیلی از مرز کلمبیا گذشت و دو روز پیاده روی کرد تا به پامپلونا برسد، سفری که با ناامیدی از بهبود وضعیت ونزوئلا آغاز شد. امیلی یک آرایشگر در ماراکای در شمال غربی ونزوئلا بود، اما درآمد کافی برای خرید غذا برای سه دخترش نداشت. او گفت: «ترک کردن دخترانم دردناک بود. اما تماشای گرسنگی آنها بدتر بود. ترک ونزوئلا یک انتخاب نبود بلکه یک ضرورت بود.
ونزوئلا که زمانی ثروتمندترین کشور آمریکای لاتین و دارای بزرگترین ذخایر نفت جهان بود، اکنون با یک بحران شدید اقتصادی و انسانی مواجه است. بحرانی که دهه هاست شکل گرفته است.
ثروت نفتی ونزوئلا توسط دولت هوگو چاوز که در سال 1998 بر اساس یک طرح سوسیالیستی به عنوان رئیس جمهور ونزوئلا انتخاب شد، برای تأمین مالی برنامه های کاهش فقر رادیکال به نام مأموریت های بولیواری استفاده شد. اگرچه این مأموریت خدمات اجتماعی را برای کاهش فقر تا 20 درصد گسترش داد، اما این سیاست بسیار پرهزینه بود.
چاوز همچنین سیاست هایی را دنبال می کند که منجر به کاهش مداوم تولید نفت ونزوئلا می شود که به معنای کاهش درآمد موجود این کشور است. پس از مرگ C. Margarives در سال 2013، نیکلاس مادورو، رئیس جمهور بعدی ونزوئلا، سیاست های سلف خود را ادامه داد و ترکیبی از پیامدهای حکومت اقتصادی ضعیف ونزوئلا و فساد گسترده را در وضعیتی بسیار بد قرار داد.
در نتیجه، کشوری با منابع طبیعی فراوان اکنون با کمبود سوخت، قطع برق و صف های طولانی برای بنزین دست و پنجه نرم می کند. بر اساس نظرسنجی ملی شرایط زندگی در سال گذشته در ونزوئلا که با نام اختصاری اسپانیایی ENCOVI شناخته می شود، 94.5 درصد از جمعیت ونزوئلا در فقر زندگی می کنند و بیش از سه چهارم در فقر شدید زندگی می کنند.
به گفته کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان، یک پنجم جمعیت ونزوئلا از سال 2015 از این کشور گریخته اند. به گفته کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، ونزوئلا یکی از بزرگترین بحران های مهاجرت را در جهان تجربه می کند.
امیلی در این آخرین سفر به پامپلونا تنها نیست. وی در این سفر با سووال ونزوئلا دیدار کرد. او می گوید: «پیاده روی در سرما. این سخت ترین کار است. پاهای ما درد می کند و خستگی غیر قابل تحمل است.» او توضیح می دهد که والدین و برادر کوچکترش برای ارسال پول از کلمبیا برای تهیه غذا به او متکی هستند، در غیر این صورت آنها نمی توانند غذایی برای خوردن پیدا کنند.
گروهی از ونزوئلایی ها که کوله پشتی های پاره شده حمل می کنند در نزدیکی تپه جمع شده اند. برخی سعی می کنند کودکان سرد و گرسنه خود را آرام کنند. طبق گزارش سازمان ملل، در سال 2021 روزانه به طور متوسط 2000 ونزوئلایی وارد کلمبیا می شوند. بسیاری از این ونزوئلایی ها پس از رسیدن به کلمبیا با پای پیاده از پامپلونا عبور می کنند.
پامپلونا یک شهر دانشگاهی آرام بود که اکنون در مسیر مهاجرت قرار دارد. اکثر مهاجران ونزوئلا بلیط اتوبوس 5 دلاری به پامپلونا در آن سوی مرز با ونزوئلا ندارند. در نتیجه با پا درد، بدن خسته و علائم سفر می کنند. از زمانی که ونزوئلایی ها برای اولین بار در سال 2015 کشور را به طور دسته جمعی ترک کردند، مهاجرت کند شده است، اما هیچ نشانه ای از توقف آن وجود ندارد.
ونسا پورلاس، مدیر و موسس یکی از دو پناهگاه پامپلونا، به Open Democracy گفت: «پیش از این، روزانه 500 نفر از پامپلونا عبور می کردند، اما اکنون این تعداد به بیش از 150 نفر کاهش یافته است. اما این درصد هرگز به صفر نرسیده است.»
زمانی که مهاجران ونزوئلایی برای اولین بار وارد شهر شدند، بستگان پرلاس 30 تا 40 نفر از آنها را یک شبه پذیرفتند. پورلاس، دوستان و خانواده‌اش به زودی به اسکان مجدد مهاجران ونزوئلا کمک کردند، اگرچه آنها در ابتدا مخفیانه این کار را انجام دادند و نمی‌دانستند که آیا دولت به آنها بازپرداخت خواهد کرد یا خیر. این زمانی بود که Purlaise تصمیم گرفت پنج سال پیش یک پناهگاه باز کند.
او گفت: «مردم واقعاً به وسایل نقلیه نیاز دارند. آنها به ژاکت، پتو، غذا و سرپناه نیاز دارند. خیلی ها ناامید هستند. امید دیگر در چهره آنها دیده نمی شود.» او گفت: «زمانی بود که بسیاری از پناهجویان ونزوئلایی به دنبال آینده ای بهتر بودند. حالا آنها فقط می خواهند زنده بمانند.”
این پناهگاه که اولویت را به زنان دارای فرزند می دهد، اکنون به طور کامل فعال شده است. جوانانی هستند که قبل از ادامه راه بیرون در تاریکی می ایستند. آنها در اطراف پامپلونا پرسه می زنند و نمی دانند امشب کجا خواهند خوابید. این یک صحنه رایج در پامپلونا است، جایی که تعداد پناهجویان ونزوئلا از ظرفیت دو پناهگاه در شهر بیشتر است.
زائر در پناهگاه Purlaise از نوزاد خود مراقبت می کند. نوزاد کمی پس از ورود زائر به پناهگاه به دنیا آمد. زائرت نام او را «دانا» نهاد. دو فرزند دیگر او در یک اتاق کوچک با زنان ونزوئلایی دیگر که از مرز کلمبیا نیز عبور کرده اند، بازی می کنند.
زائرت به Open Democracy گفت: «این یک تصمیم ناگهانی بود. باردار بودم پول کافی برای خریدن غذا یا پوشک نداشتم. “من خیلی ناامید شدم.” زائرت چهار فرزند دیگر دارد، اما آنها با مادربزرگ خود در ونزوئلا زندگی می کنند.
Pilgrimage می گوید تغییری در نحوه خروج ونزوئلایی ها از کشورشان ایجاد شده است. قبل از شیوع تاج، اکثراً مردان جوان وارد کلمبیا شدند. با این حال، اکنون که وضعیت اقتصادی به دلیل شیوع کووید پرلیز رو به وخامت است، او می‌گوید: «در اینجا خانواده‌های بیشتری را می‌بینید و زنان بیشتری را در میان پناهجویانی که به تنهایی یا با فرزندان خود برای یافتن کار می‌روند یا به خانواده‌هایی که قبلاً در ونزوئلا بوده‌اند، می‌روید. “آنها رفتند و پیوستند.”
زایررت می گوید همسرش چند ماه پیش ونزوئلا را به مقصد بوگوتا پایتخت کلمبیا ترک کرد. اگرچه او مقداری پول به خانه فرستاده بود، اما برای جلوگیری از گرسنگی خانواده کافی نبود. به همین دلیل زائر باردار به همراه دو فرزندش و عروس 16 ساله اش که او نیز باردار بود سفر را آغاز کرد.
زائرت می گوید: «بدون هیچ چیز، بدون پول و لباس به اینجا آمدیم. “ما گرسنه بودیم و بنابراین سفر را شروع کردیم.” زائرت قبل از اینکه با هیجان جوراب های جدیدی را که در پناهگاه به او داده بودند تا او را گرم نگه دارد، با هیجان به ما نشان دهد.
گرسنگی یکی از دلایل اصلی ترک ونزوئلا است. گروه نظارت مالی ونزوئلا، یک گروه مستقل از تحلیلگران اقتصادی، گفت که قیمت سبد خرید برای یک خانواده چهار نفره در ونزوئلا در ژانویه 2022 نسبت به مدت مشابه دو سال قبل 75 درصد افزایش یافته است.
زائرت که تجربه دست اولی دارد گفت: خرید کالاهایی مانند برنج، آرد و شکر تقریبا غیرممکن بود. فدایی احساس می کرد که چاره ای ندارد. در کلمبیا، قیمت مواد غذایی خام ارزان تر از ونزوئلا بود. او گفت: “اگر این سفر را انجام نمی دادم، چیزی برای خوردن نداشتیم.”
افزایش تورم به این معنی است که حقوق ماهانه ونزوئلا بین 1.50 تا 4 دلار است که برای خرید فقط یک جعبه 12 تخم مرغ یا یک یا دو کیسه آرد کافی است.
خورخه لوئیس طی دو سالی که از بارسیزیمو، شهری در شمال غربی ونزوئلا به پامپلونا رسیده است، هزاران مهاجر ونزوئلایی را دیده است که از پامپلونا عبور کرده اند. او به عنوان پلیس راهنمایی و رانندگی جلوی بیمارستان شهر می ایستد تا ترافیک را هدایت کند و با هزینه ای ناچیز جای پارک پیدا می کند. او می گوید: «برای من از هیچی بهتر است.
لوئیس گفت: “من با بسیاری از پناهجویان ونزوئلا صحبت کرده ام و سعی می کنم به آنها انگیزه بدهم و به آنها کمک کنم تا به راه خود ادامه دهند.”
بر اساس گزارش بانک جهانی، کلمبیا در مورد پذیرش 1.8 میلیون مهاجر ونزوئلایی موضع سخاوتمندانه ای اتخاذ کرده است. این رقم نشان دهنده 32 درصد از کل مهاجران ونزوئلا در آمریکای لاتین است.
لوئیس از کمک کلمبیایی ها سپاسگزار است، اما می گوید که می داند به زودی به ونزوئلا باز نخواهد گشت. با نگاه کردن به همسرش در غرفه ای کوچک که قهوه سیاه می فروخت، یک ونزوئلایی را به یاد می آورد که در میان ترکیبی از طعم قهوه با اگزوز کامیون ها و اتوبوس ها در حالی که گریه می کند، دیگر وجود ندارد.
او گفت: «در کشور من دموکراسی وجود داشت و من خاطرات خوبی از آن دوران دارم. ما در طبقه متوسط بودیم. من برای دولت کار می کردم و همسرم به عنوان مدیر بانک کار می کرد. ما خوب زندگی می کردیم و نگران پول نبودیم. – ما حتی دو ماشین داشتیم. وی افزود: “وضعیت ونزوئلا مانند وسط جنگ است و نمی توانم تصور کنم که به زودی بهبود یابد.”
موسسه بروکینگز بحران پناهندگان و مهاجران در ونزوئلا را بحرانی در تاریخ مدرن با کمترین بودجه برای کاهش رنج توصیف کرد. پس از شیوع تاج، پناهگاه Purlase نمی تواند هر شب بیش از 67 مهاجر را در خود جای دهد، زیرا صدها ونزوئلایی همچنان از شهر عبور می کنند. کمتر کلمبیایی اکنون درهای خود را به روی مهاجران باز می کند.
امیلی و سایر ونزوئلایی‌هایی که در جاده پامپلونا سفر می‌کنند می‌گویند که بی‌میلی کلمبیایی‌ها برای کمک به آنها قابل درک است. داستان هایی از ربوده شدن افرادی که سعی در کمک به آنها در ونزوئلا دارند وجود دارد. اسوال می گوید که شنیده است که مهاجران از رانندگان کامیون هایی که رانندگی می کردند، دزدی می کردند. با وجود تمام مشکلات برای رسیدن به پامپلونا، مهاجران می دانند که سفر از اینجا برای آنها دشوارتر خواهد بود.
یک مهاجر ونزوئلایی می گوید: «شنیده ام که هر چه به پارامو نزدیکتر می شویم، سفر سردتر می شود. وزش باد شدید، باران های سیل آسا و دمای نزدیک به یخ، نگرانی اصلی مردم ونزوئلا است. وی افزود: شنیده ام که اگر از پارامو عبور کنیم، ممکن است یخ بزنیم و بمیریم. به همین دلیل برای خرید بلیط اتوبوس به پول اضافی نیاز دارم. “من نمی خواهم آن قسمت از راه را بروم.”
همه با وجود خستگی و ترس از آنچه در پیش است به یکدیگر نگاه می کنند و لبخند می زنند. اسوال گفت: ما خسته ایم، اما تسلیم نمی شویم. رهگذری می ایستد و چند سکه به آنها می دهد، همه برای یک فنجان قهوه.