روز جدید : جنگ طوفانی در اوکراین، ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه را به پرونده ای در مورد چگونگی عدم تهاجم تبدیل کرده است. بدتر از آن این است که شکست‌های متعدد پوتین در میدان نبرد ممکن است خوش‌بینی را که گلایدرهای نظامی چین در مورد تصرف آسان تایوان با زور داشتند، خنثی کرده باشد.
نکته پایانی این است که حمله همه جانبه پوتین به اوکراین ممکن است کاری را انجام داده باشد که تا همین اواخر غیرممکن به نظر می رسید و طرح پکن برای حمله به تایوان را از مسیر خود خارج کرد.
قبل از حمله روسیه، بعید است که چین در کوتاه مدت به تایوان حمله کند. اگرچه چین به دنبال پر کردن شکاف در توانایی های نظامی خود با ایالات متحده است، ارتش آزادیبخش خلق هنوز فاقد ابزار و دانش لازم برای مقابله با تهدیدات اتحاد پکن است. علاوه بر این، شواهد کمی وجود دارد که نشان دهد چین به طور فعال در حال بررسی طرح هایی برای حمله به تایوان است. دلیل آن این است که شی می خواهد قبل از بیستمین کنگره حزب کمونیست پاییز امسال پایدار بماند. کنگره که انتظار می رود شی برای سومین دوره به عنوان دبیر حزب انتخاب شود.
چین قطعا حملات خود را در تایوان و اطراف آن افزایش داده است. با این حال، این تحریکات نشانه تهاجم کوتاه مدت نیست. در عوض، چنین عملیات هایی با هدف تقویت ناسیونالیسم داخلی انجام می شود و اغلب با سالگردهای نمادین مهم همراه است. به عنوان مثال، نزدیک به 80 هواپیمای جنگنده و بمب افکن در اکتبر گذشته در سالگرد تاسیس چین به حریم هوایی تایوان پرتاب شد. هدف دیگر این حمله، منصرف کردن تایوان از اتخاذ مواضعی است که در تضاد با خواسته‌های پکن است. آنها در جستجوی تعادل بین روسیه و اوکراین و چین و تایوان، وارد حریم هوایی تایوان شده‌اند.
با این حال، اتحاد نظامی با تایوان یک شبه اتفاق نخواهد افتاد. به عبارت دیگر، این یک غافلگیری استراتژیک نخواهد بود، زیرا مقدمات تهاجم روسیه از قبل وجود داشت. استقرار نیروهای چینی و عناصر لجستیکی مختلف در مناطق از پیش تعیین شده در سواحل چین ماه ها، اگر نگوییم هفته ها طول می کشد. این تلاش‌ها در مقیاس بزرگ در مقایسه با دشواری عظیمی که ارتش چین در انتقال ایمن نیروهای خود به تعداد محدودی از سایت‌های فرود مناسب در تایوان در 100 مایل دریایی با آن روبرو خواهد بود، کوچک است. موضوع پیچیده‌تر در برنامه‌ریزی چین این است که ارتش این کشور بیش از 40 سال است که چیزی شبیه به نبرد را تجربه نکرده است. این دلیل اصلی روی آوردن چین به روسیه برای مقابله با چنین چالش هایی است. برای درک بهتر موضوع کافی است به مانورهای دریایی سه جانبه چین، روسیه و ایران در دی ماه توجه کنیم که به دنبال تقویت مهارت های ضدهوایی و عملیات شبانه آنها در دریا بودند.
اکنون این سوال مطرح می شود که برنامه ریزان نظامی چین در مورد نمایندگی روسیه در اوکراین که به دنبال دستیابی به اهداف خود است، چه فکر می کنند؟ در سطح کاملاً عملیاتی، حداقل از دیدگاه پکن، حمله به اوکراین باید راه را برای روسیه هموار کند. روسیه نزدیکی فیزیکی نزدیک به قربانی خود دارد، از جمله توانایی استقرار آسان نیروهای زمینی از طریق مسیرهای زمینی قابل دسترس. روسیه که قبلاً کریمه را در سال 2014 ضمیمه خود کرده بود نیز اطلاعات گسترده ای از صحنه عملیات دارد. برخلاف چین، ارتش روسیه در جنگ داخلی مهارت دارد. علاوه بر این، روسیه چندین دهه تلاش کرده است تا روابط عمیق اقتصادی و تجاری خود را با کشورهایی در سراسر اروپا تقویت کند که ممکن است واکنش های غرب را خنثی کرده باشد. همانطور که همه می دانیم، بسیاری از کشورهای اروپایی بیش از هر زمان دیگری به نفت و گاز روسیه وابسته هستند. برخی مانند لهستان، استونی، اسلواکی و فنلاند برای کم و بیش تمام نیازهای انرژی خود به روسیه متکی هستند. بنابراین، استراتژی پوتین برای ریسک کردن، مبتنی بر محدود کردن توانایی اروپا برای مقابله به مثل علیه روسیه در صورت آزار و اذیت یا حمله به همسایگانش بود.
احتمالاً بزرگترین مشکل مسکو، تمایل اوکراینی ها برای به خطر انداختن جان خود برای دفاع از دموکراسی خود و همچنین توانایی کیف برای در دست گرفتن کنترل کامل محیط اطلاعاتی است. ویدئوهایی از جنگ نیروهای روسی با مبارزان مقاومت اوکراینی هر ساعت در سراسر جهان پخش می شود. ولادیمیر زلنسکی، رئیس جمهور اوکراین که از ترک کشور خودداری کرد، به یک نماد تبدیل شده است. بدتر این است که صدها سرباز روسی داوطلبانه سلاح های خود را زمین گذاشته و از کشتن غیرنظامیان بی گناه خودداری کرده اند.
آیا همین چالش‌های تاکتیکی برای ارتش بی‌تجربه چینی در طول تهاجم به تایوان وجود دارد؟ پاسخ ساده این است که بله، احتمال وجود دارد و به همین دلیل است که چین به دقت اوضاع را زیر نظر دارد.
به طور کلی، پکن به سختی می‌توانست یک واکنش بین‌المللی واحد به تهاجم روسیه را پیش‌بینی کند. راستش را بخواهید کسی این را پیش بینی نکرده بود. شدت تحریم های غرب علیه مسکو، از جمله جدایی بانک مرکزی روسیه از سیستم مالی جهانی، بی سابقه است. تحریم‌های غرب، همراه با کنترل‌های جدید صادرات روسیه، اقتصاد این کشور را تا حدی نابود می‌کند که ممکن است هرگز به طور کامل بهبود نیابد. در عین حال، به نظر می رسد اروپا و ایالات متحده حاضر به پرداخت چنین اقدامات ریاضتی هستند، حتی به قیمت قربانی کردن رشد اقتصادی و روابط گسترده با بخش خصوصی روسیه.
محرومیت روسیه از نظم بین المللی به سازمان ملل نیز سرایت کرده است، جایی که چین به دنبال ایجاد برند و نفوذ بین المللی خود است. در عرض چند روز، دیپلمات های سازمان ملل، روسیه را که دارای حق وتو از شورای امنیت سازمان ملل است، به یک کشور تقریباً منفور کاهش دادند. اکنون مشخص شده است که چین در کنار تعداد انگشت شماری از کشورهای شکست خورده از جمله کره شمالی، سوریه و بلاروس از اقدامات روسیه دفاع می کند. رهبری این گروه با ایجاد یک دوره جدید در روابط بین‌الملل فاصله زیادی دارد و پکن و مسکو جایگزین ایالات متحده و اتحادیه اروپا شدند. علاوه بر این، اگر چین فکر می‌کرد که روابط تجاری‌اش با دیگر کشورها از تایوان در برابر محکومیت چندجانبه پس از تهاجم نظامی محافظت می‌کند، همه شواهد موجود نشان می‌دهد که باید در این مفروضات تجدید نظر کند.
سوال مبهم این است که پکن چگونه در این سرزمین جدید و ناشناخته حرکت خواهد کرد. پاسخ ساده این است که هیچ کس نمی داند، حتی خود چینی ها. اغراق نیست اگر بگوییم در دو هفته گذشته همه دنیا در آشوب بوده است. با این حال، به نظر قطعی می‌رسد که چین جنگی را آغاز نخواهد کرد که ممکن است شکست بخورد، چه رسد به شکست جدی. در عوض، پکن هر کاری که ممکن است انجام خواهد داد. احتمالاً یک استراتژی طولانی مدت و تدریجی برای بازگرداندن تایوان به هر شکلی بدون جنگ دنبال خواهد کرد. تایوان احتمالاً با حملات سایبری فزاینده و سایر اشکال اجبار بدون تحرک مواجه خواهد شد که هدف آن تضعیف روحیه مردم برای تسلیم شدن در نهایت است. چین همچنین با رد به رسمیت شناختن تایپه در مجامع مختلف بین المللی، کمپین خود را برای مشروعیت زدایی تایوان در سطح بین المللی افزایش خواهد داد و حتی ممکن است تعداد اندکی از کشورهایی که تایوان را به رسمیت می شناسند کاهش دهد. این خبر بدی است.
خبر خوب این است که اوکراینی ها طرحی را برای ایالات متحده و کشورهای اروپایی و اقیانوس آرام طراحی کرده اند تا تاب آوری تایوان را تقویت کنند. این به معنای تقویت زیرساخت‌های سایبری تایوان، تخصیص منابع اضافی برای شناسایی و نظارت زودهنگام، و سرمایه‌گذاری در آموزش‌های تخصصی و تجهیزات طراحی‌شده برای قادر ساختن جمعیت غیرنظامی تایوان برای دفع تهاجم نظامی چین است. در واقع چنین اقداماتی باید همراه با تلاش غرب برای تقویت توان دفاعی تایوان باشد. ترفند این است که علاوه بر این تلاش‌های خودتقویت‌کننده، پکن را از هرگونه منطق مشروع انجام یک حمله غیرقانونی دور کنیم.