کسانی که تمرینات تیم ملی را در مقاطع مختلف دیده بودند، شهادت می دهند که علی دایی تقریبا تنها فردی بود که زودتر از همه بازیکنان جوان و کم تجربه وارد اردوی تیم های ملی شد و بعد از تمرین برای خیلی ها دیر کرد. عزیمت، خروج
اقتدار دایی در زمین و نحوه برخورد او با همه بازیکنان – حتی کادرفنی تیم ملی – به حدی بود که برانکو ایوانکوویچ می دانست نباید بی جهت سرش را بکوبد. برانکو بلاژویچ با دای به همین صورت رفتار می کرد. با نهایت احترام.
عمویم در درس خواندن خیلی جدی بود. او بی دلیل از شوخی و خنده و شوخی پرهیز می کرد و به کار خود مشغول بود. چندین بار نه تنها در تمرین، بلکه در هتل محل اقامت تیم ملی نیز عوارضی به همراه داشت، اما عجیب بود که تمرکز دایی در زمین و در جریان مسابقات باقی ماند. منتقدان هر بار دای را به خداحافظی تشویق می کردند که انگار زندگی جدیدی دارد و به محض پا گذاشتن روی توپ، اولین فرصت را به گلی زیبا تبدیل می کرد.
فوتبال ایران خاطرات زیادی از علی دایی دارد که فراموش نمی شود…