بهتاش صنایع خیلی زود با ساخت باران اسیدی به چهره ای مطرح در سینما و رسانه تبدیل شد. سناییها که با داستان شاعرانه خود در اولین فیلمش توانست تعدادی از بینندگان علاقمند به این ژانر سینمایی را به خود جذب کند. قصیده گاو سفید یکی از جسورانه ترین فیلم های سال های اخیر است. داستان او از قصاص نادرست گفته می شود، بدون اینکه مستقیماً داستانی را در ستایش یا محکومیت قصاص بیان کند.
پرویز جاهد درباره این فیلم نوشت: در سال های اخیر با مطرح شدن موضوع اعدام در جامعه ایران، فیلمسازان ایرانی نیز به مجازات اعدام و قانون قصاص توجه ویژه ای داشته اند. فیلم هایی چون «ژاندارم»، «کسم»، «جمشیدیه» و «یلدا» از این دست هستند. در تمامی این فیلم ها مردی به جرم قتل به اعدام محکوم می شود و خانواده اش یا سعی در اثبات بی گناهی او دارند و یا با جلب رضایت خانواده مقتول و پرداخت دیه، محکومین اعدام را از انتقام نجات می دهند. اما «قصه گاو سفید» از کل صنعت، اگرچه فیلمی از قصاص و اعدام است، اما موضوع را از زاویه ای جدید و متفاوت مطرح می کند و آن بی گناهی فردی است که به اشتباه اعدام شده و تأثیری که این دادگاه بر مردم می گذارد. زندگی خانواده و قضاتش چه کسی حکم اعدام او را صادر کرد؟
بدین ترتیب فیلم داستان خود را از جایی آغاز می‌کند که انتقام‌جویی و اعدام همسر مینا بابک در اثر شهادت دروغ شاهدان قتل و حکم اشتباه قاضی پرونده آغاز می‌شود و اکنون مینا کسی است که تازه کارش را شروع کرده است و کسی که به یک زن تنها و مستقل بدبین و مشکوک است باید بتواند فرش و دختر کوچکش را به تنهایی از آب بیرون بکشد و استقلالش را فدای هیچ منفعتی نکند.
صوفیا نصرالهی درباره این فیلم نوشت: «قصیده گاو سفید» نه تنها موضوعی انسانی و تکان دهنده است، بلکه از لحاظ بصری فیلمی قابل توجه است و این فیلم یکی از فیلم های به اصطلاح اجتماعی سینمای ایران و فیلم های ساخته شده پیش از این است. بین قصاص و اعدام تمایز قائل می شود. کارگردان نه تنها به قصه گویی و قصه گویی می پردازد، بلکه با رویکردی مینیمال، به میزانسن، کادربندی، نور، صدا و زیبایی شناسی می پردازد و فضاهای عمیقی را خلق کرده که دورافتادگی و تنهایی آدم ها را نشان می دهد. فیلم خیلی کند پیش می رود و به ما اجازه می دهد کم کم وارد زندگی مینا شویم و فشار خانواده شوهر، صاحبخانه، سیستم اداری و قضایی جامعه و کارفرمای کارخانه را بر او احساس کنیم.
قصیده گاو سفید یکی از جسورانه ترین فیلم های سال های اخیر است. داستان او از قصاص نادرست گفته می شود، بدون اینکه مستقیماً داستانی را در ستایش یا محکومیت قصاص بیان کند. با دو بازی خوب مریم مقدم و علیرضا تنی فر که فیلم را اگرچه کند و کشدار می کند اما می توان با شخصیت ها و احساسات آنها کنار آمد.
مشکل از زمانی شروع می شود که صنعتگران در قلب جهان می خواهند یک درام اجتماعی واقع گرایانه داشته باشند و نمی توانند داستان خود را متعادل کنند. به نظر می رسد او برخی از شخصیت های خود را نمی شناسد و در نتیجه ویژگی های او اشتباه است. این قسمت های فیلم که به رابطه زن و مرد می پردازد به طرز جالبی اجرا می شوند اما صحنه هایی که تبدیل به شخصیت مرد محور فیلم می شود که در واقع مربوط به بخش اعتراضی پرونده در یک فضای اجتماعی است. موضوع، گم شده اند.
اصالت قصیده گاو سفید به مضمون و بازی بازیگران آن و نحوه به تصویر کشیدن رابطه زن و مرد برمی گردد. سردی و کندی فیلم های صنعتی، حتی اگر آنها را دوست نداشته باشید، لازم نیست. Ode to the White Bull فیلم جسورانه ای است که شجاعتش می تواند به آن زمان بدهد تا کار درست را انجام دهد، اما صرفاً به دلیل شجاعت نمی توان آن را فیلم خوبی دانست.
متأسفانه گاو سفید گاو که از دو سال پیش پس از توقیف در انتظار دریافت مجوز از سازمان سینمایی بود، اکنون به صورت قاچاق وارد نسخه های باکیفیت شده و از طریق سایت های دانلود غیرقانونی و شبکه های ماهواره ای توزیع شده است. منتشر می کند.