دست زدن، خوابیدن و کشش بدن زنان ممنوع!

با گذشت سالها، لیست ممنوعه کوتاهتر و کوتاهتر می شود. کارشناسان شهری می گویند منع قانونی نداریم، بیشتر شهر آمادگی حضور بانوان را ندارد. اما زمانی در شهر دوچرخه سواران زن را ندیدیم و در بیلبوردهای شهری خبری از زنان نبود. بسیاری از زنان از حضور در فضاهای شهری اجتناب می کردند. به گزارش شرق، میادین ورزشی منحصراً مختص مردان بود و زنان در ساعات خاصی از روز از شهر ناپدید می شدند. خیابان های تاریک، پل های پوشیده از تابلوهای تبلیغاتی و شمشادهایی که پیاده روها را برای زنان ناامن می کرد، از دلایل این غیبت طولانی بود. تعداد زنانی که از خلوت شب های تهران لذت برده اند بسیار کمتر از زنانی است که تنها روزهای شلوغ و شلوغ تهران را تجربه کرده اند. در ادامه گزارش این روزنامه می خوانیم:

نفیسه آزاد، جامعه شناس شهرستانی می گوید: «ما قانونی نداریم که مستقیماً حضور زنان در شهر را ممنوع کند. ممنوعیت های شهر روی کاغذ نیست.» به گفته وی این شهر [تهران]حضور زنان را نمی پذیرد. هم از نظر سرانه و بدنه و هم از نظر احساس امنیت برای حضور و فعالیت در شهر.

چرا پای زنان محکم تر به زمین چسبیده است؟

آزاد ادامه می دهد: زنان شاغل نمی توانند از برخی خدمات عمومی استفاده کنند. مانند خدمات ورزشی که معمولاً در ساعات کاری ویژه بانوان است و مدیریت شهری هیچ برنامه ای برای استفاده از این امکانات عمومی برای بانوان شاغل ندارد. البته اطلاعات من مربوط به تهران است. با این حال به نظر نمی رسد در شهرهای دیگر وضعیت بهتری داشته باشیم. وی تاکید می کند: حضور زنان در شهر منع قانونی ندارد، اما سیاست گذار شهری باید بتواند ممنوعیت های عرفی را به گونه ای مورد توجه قرار دهد و آن ها را نادیده بگیرد که منجر به نادیده گرفته شدن زنان و حذف خدمات برای آنان در شهر نشود. از حضور در پارک و ورزش در مکان های عمومی و حتی راه رفتن در پیاده رو و بسیاری دیگر از مشکلاتی که خانم ها در فضاهای شهری تجربه می کنند.

شهری که برای زنان ساخته نشده است

محمد کریم آسایش، محقق و فعال شهری نیز در این خصوص می گوید: ممنوعیت های زنان در شهر در چند سطح دیده می شود. اول منکر زنان است. این منکر جنبه های مختلفی دارد; از حرکت، از احساس راحتی بدن (مثلاً دراز کشیدن یا خوابیدن یا کشش بدن) یا منع زنان از آواز خواندن در ملاء عام نیز بخشی از انکار بدن است. حالا این از بحث پوشش جداست. دوم قلمرو سازی و تفکیک و جدایی جنسیتی است. رویکردی که جایگاهی را برای زنان قائل است و اگرچه هیچ اجباری ظاهری وجود ندارد، اما تلویحاً امنیت را تنها برای زنان در قلمرو خود تأمین می‌کند. سوم، مشکل محرومیت زنان از فضای شهری با سطح محرومیت از اشتغال رسمی، درآمد پایدار، مالکیت خودرو، مالکیت خانه و با نابرابری در ساختار خانواده و نابرابری در ساختار اداری و سیاسی در هم تنیده است. می دانیم که ایران در سه رتبه آخر نابرابری جنسیتی در جهان قرار دارد. در واقع بحث فقط حرکت زنان در شهر نیست، بلکه حق مداخله و استفاده از فضا است.

نام زنان در خیابان های شهر

این در حالی است که مدیران شهری در هر دوره رویکرد متفاوتی برای رفع تبعیض دارند، در دوره ای پارک های زنانه ایجاد می شود، در دوره ای سعی می کنند فضاهای عمومی را ایمن و مناسب کنند و در دوره ای پارک های محلی را حصار کشی می کنند و ورود مردان را ممنوع می کنند. برای امنیت زنان زهرا نژادبهرام عضو پنجمین شورای شهر تهران معتقد است در دوره پنجم مدیریت شهری تلاش های زیادی برای رفع موانع حضور زنان در تهران انجام شد. به طرح امنیت زنان در فضاهای شهری اشاره می‌کند که اهداف دوگانه افزایش امنیت زنان در مناطق شهری و حذف فضاهای آسیب‌پذیر شهری را دنبال می‌کند و بر این اساس دو هزار فضای آسیب‌پذیر شهری شناسایی و منطقه ۱۰ به‌عنوان منطقه آزمایشی برای اجرای آن در نظر گرفته شد.

این عضو سابق شورای شهر تهران ادامه می دهد: در برنامه پنج ساله سوم هم به موضوع ایمنی زنان در شهر پرداخته شد و هم به ایمنی زنان مسئول شهرداری. در کنار این فعالیت ها، اقدامات فرهنگی دیگری از جمله نامگذاری خیابان های پایتخت به نام بانوان فرهنگی در تمامی زمینه های فرهنگی، هنری، ورزشی، علمی و… انجام می شود و حضور بانوان در بیلبوردهای شهری از دیگر اقدامات گذشته بود. عادت زنانه. وی یادآور می شود که بیلبورد خیابان ولیعصر در جام جهانی گذشته تصویر زنان روی آن نبود و با اعتراض شورای شهر این بیلبورد اصلاح شد.

تهران; شهر ایلخانی

اکثر فعالان حوزه زنان تاکید دارند که فضاهای شهری برای حضور زنان آماده نیست. ندا حاجی واتوک، فعال زنان چندی پیش در این زمینه به ایسنا گفت: صحبت از فضاهای شهری یک موضوع اجتماعی تلقی می شود و با توجه به مقتضیات زمان و شرایط اجتماعی تولید و بازتولید می شود، شهرهایی که امروزه به ویژه در کشورهای در حال توسعه با آن مواجه هستیم. نظام مردسالارانه ای دارند که در آن نیازها و ارزش های زنان اغلب نادیده گرفته می شود. زیرا معماری فضاهای شهری توسط مردان انجام می شود و زنان نقش چندانی در آن ندارند.

وی معتقد است این ماهیت مردسالارانه و بی توجهی به ارزش ها و نیازهای زنان در شهر باعث کاهش رضایت و مشارکت زنان در شهر و عدم بهره مندی برابر زنان از فضاهای شهری نسبت به مردان شده است. طبق قانون، فضاهای شهری برای همه باز است. اما طبق قانون نانوشته، زنان در شهرها با پیام های پنهانی مواجه می شوند که اجازه ورود به برخی فضاها را ندارند.

پیام مخفی شهر به زنان

پژوهشی با موضوع افزایش حضور زنان در شهر توسط مریم طائف نیا و ریحانه السادات سجاد درباره چالش های حضور زنان در شهر بیان می کند: بانوان از جمله گروه هایی هستند که در طراحی به ویژگی ها و نیازهای خود توجه می کنند. مناطق عمومی شهری، برای ایجاد انگیزه برای بازدید و برقراری تعاملات اجتماعی متعارف. ، بیش از سایر گروه ها مورد غفلت قرار گرفته اند. حضور زنان در فضاهای شهری توسط عوامل متعددی محدود شده است. این موانع شامل مشکلات فیزیکی فضا، شرایط فرهنگی، اجتماعی و غیره است. جامعه برای تأمین عدالت و برابری باید موانع محدودکننده را با درک تفاوت نیازها، موقعیت و اهداف افراد از میان بردارد و آنها را قادر به مشارکت و حضور برابر اجتماعی کند.

در این مطالعات برای تامین نیازهای امنیتی زنان در زندگی شبانه شهری، احیای محلات در هسته های تاریخی، اولویت دادن به تردد عابران پیاده در طراحی شهری، افزایش مشارکت زنان در برنامه ریزی و طراحی و معرفی مسائل جنسیتی، ارتقای سواد فرهنگ شهروندی، برنامه هایی مانند طرح برای حمل و نقل ایمن زنان، فضاهای باز امن برای زنان، کاربری ها و فعالیت های ناشی از آنها، خوانایی فضاهای شهری، مراقبت های طبیعی و مصنوعی، تقویت تصویر ذهنی جمعی در فضا و توجه به شهرت فضاها برجسته می شود.