این دانش آموز از روستای کوچک ناندلتا در مادیا پرادش یکی از پنجاه نفری است که از قرون وسطی تحت تأثیر این بیماری قرار گرفته اند. پاتیدار گفت: من از خانواده ای عادی هستم، پدرم کشاورز است و در حال حاضر سال آخر دبیرستان را می گذرانم و همزمان در کارهای کشاورزی به پدرم کمک می کنم.
او می گوید بچه های کوچک وقتی او را دیدند ترسیدند و او در کودکی این موضوع را درک نمی کرد، اما وقتی بزرگ شد متوجه شد که وضعیت او مثل بقیه نیست. او ادامه داد: “بچه ها نگران بودند که من برگردم و آنها را مانند یک حیوان گاز بگیرم.”
دو نوع مختلف از سندرم گرگینه عبارتند از هیپرتریکوزیس عمومی که در سراسر بدن رخ می دهد و هیپرتریکوز موضعی که محدود به یک منطقه خاص است. در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، چندین بازیگر سیرک، مانند جولیا پاسترانا، هیپرتریکوزیس داشتند. بسیاری از آنها به عنوان شخصیت هایی با ویژگی های حیوانی تبلیغ می شدند.
پاتیدار گفت: “من در تمام زندگی ام این موها را داشتم، اما تا زمانی که حدود شش یا هفت سالگی داشتم متوجه شدم چیزی در مورد من متفاوت است.” در آن زمان بود که برای اولین بار متوجه شدم که موهایم در تمام بدنم رشد کرده است که هیچ کس دیگری را نمی شناسم. همکلاسی هایم مرا مسخره کردند، به من میمون خطاب کردند، مردم به من گفتند ترسناک هستم. آنها فکر می کنند من یک موجود افسانه ای هستم، اما من یک انسان هستم، نه این چیزها.
وقتی سام کوچکتر بود، مردم به سمت من سنگ پرتاب می کردند.
هر چه سنش بالاتر می رود بیشتر به این بیماری نادر فکر می کند. او گفت: «به تدریج متوجه شدم که در تمام بدنم مو دارم و با افراد عادی فرق دارم، منحصر به فرد هستم.
او ادامه داد: من در زندگی ام چیزهای زیادی یاد گرفتم، مهمتر از همه یاد گرفتم که من یک در میلیون هستم، هرگز نباید تسلیم شوم و زندگی ام را کامل کنم، همیشه می خواهم به جلو بروم و شاد باشم.