روز جدید «انیسا» چشمانش را می بندد و با حسرت کودکانه از رویاهای دور خود می گوید. او تنها هفت سال دارد، اما آرزویش مهاجرت از ایران است، نه به اروپا و آمریکا، بلکه به تعدادی از ایرانیان. آنیسا به دنبال مهاجرت به کره است. آنها هم از نوع جنوبی هستند! پسر عمویش ثنا که چندین سال از او بزرگتر است و حالا کره ای صحبت می کند از محدودیت های کره شمالی به او گفت و آنیسا با تمام دوران کودکی اش از قبل آنقدر تفاوت بین دو کره را خوب می داند که حتی نمی خواهد. برای شنیدن نام. او کره شمالی ندارد، اما با شنیدن نام کره جنوبی، چشمانش برق می زند و لبخند بر لبانش می نشیند. مهاجرت به کره جنوبی و تلاش برای یادگیری زبان آن کشور تنها آرزوی انیسا و ثنا در غربی ترین استان کرمانشاه نیست. آیلین 12 ساله مازندرانی نیز نام شهرهای کره جنوبی را به زبان آورد و حتی به مادرش گفت که از این پس او را «مونگ کی» صدا کند. Myung-ki یک نام کره ای برای دختر است که به معنای درخشان است.
عشق به کره جنوبی و فرهنگ آن حتی به شرقی ترین استان کشور هم رسیده است، او به سبک جوانان کره ای چشمانش را می ریزد و آرایش می کند. هلیا در تلاش است تا آنقدر ثروتمند شود که بتواند هزینه عمل جراحی را برای شبیه شدن به یک دختر کره ای بپردازد. غزال سفیر فرهنگی کره جنوبی در وسط خوزستان شد. فریبا معلم غزل می گوید: غزل با عطش خاصی برای تفریح با دانش آموزان کره صحبت می کند و حتی از معلمش التماس می کند که اجازه دهد با لباس کره ای به مدرسه بیاید.
نه تنها انیسا، ثنا، هلیا، آیلین و غزال در چهار گوشه ایران شیفته زبان و فرهنگ کره ای هستند و خانواده های خود را با این عشق شگفت زده کرده اند. نورا، دختر علی دایی نیز به ایالت علاقه مند است. علی دایی در یک برنامه فوتبال و در گفت و گو با عادل فردوسی پور از علاقه دخترش به زبان کره ای صحبت کرد. دایی در این برنامه گفت: “دخترم نورا به خاطر علاقه اش به گروه BTS در حال یادگیری زبان کره ای است. او می گوید باید من را به افتتاحیه جام جهانی ببرید زیرا این گروه ها درگیر هستند.”
شرق آسیا قلب نوجوانان را به دست آورده است
برخی کارشناسان تغییر ذائقه نسل جدید و تغییر آن از فرهنگ غربی به شرقی را با عملکرد فرهنگیان و صداوسیما کشور مرتبط می دانند و می گویند زمانی که فرهنگیان تصور مبارزه با فرهنگ غربی را داشتند، فرهنگ شرقی نیز از نوع شرقی بود. آسیا – از گوش آنها گذشت و دل بسیاری از نوجوانان را به دست آورد. آنها می گویند نهادهای فرهنگی با بودجه های میلیاردی و ژست هایی برای مبارزه با فرهنگ غربی نه تنها نتوانسته اند نسل جدید را با فرهنگ ایرانی آشنا کنند، بلکه راه را برای گسترش فرهنگ شرق در بین آن نسل هموار کرده اند. زمانی که جومونگ، یانگوم و دیگر سریال های کره ای تلویزیون ایران را تصاحب کردند، بذر علاقه به فرهنگ و زبان کره ای در کشور کاشته شد. در یکی دو دهه اخیر سریال ها و فیلم های کره ای ساعت های زیادی در تلویزیون و حتی بیشتر از سریال های ایرانی زمان برده اند. پخش سریال های تاریخی کره ای تا آنجا پیش رفته است که برخی از ایرانیان بیشتر از تاریخ کشورشان با تاریخ کره آشنا شده اند!
در حالی که نمی توان از برنامه های تلویزیونی خوب سریال های کره ای برای ایجاد علاقه به فرهنگ کره ای برای کودکان و نوجوانان غافل شد، تلاش های این کشور برای گسترش فرهنگ خود را نباید نادیده گرفت. برخلاف ایران که هنرمندان خود را پناهنده، تحریم کننده یا میزبان توصیف می کند، کره جنوبی طی یکی دو دهه گذشته از هنر موسیقی و فیلم خود برای ارائه تصویری جدید به جهان استفاده کرده است. با جنگ از هم پاشید و به زندان افتاد، یک تفاوت عمیق و چشمگیر وجود دارد. گروه های پر سر و صدا و درخشان موسیقی کره جنوبی و رقص ها و آهنگ های نوازندگان آن، نوجوانان را به قدری مجذوب خود کرده است که برای تماشای ویدیوهای مجریان کره ای در شبکه های اجتماعی به ویژه یوتیوب، سر می شکند. کانال هایی برای حمایت از هنرمندان کره ای یکی پس از دیگری ایجاد می شود و طرفداران جوان ایرانی برای عضویت از یکدیگر پیشی می گیرند.
نشانه شکست سیاست های فرهنگی
موج شیفتگی به زبان و فرهنگ کره ای در میان برخی از نوجوانان و حتی کودکان تا آنجا پیش رفته است که علاقه به کره جنوبی نوعی «حیثیت» و «طبقه» تلقی می شود، به طوری که در گروهی از نوجوانان کودکان علاقه مند به کره ای نمایش می دهند. زبان یا فرهنگ، به آنها برچسب “بیکلاس” و “امل” داده می شود. در حالی که مسئولان فرهنگی کره که کیلومترها از ایران فاصله دارند، ضربان قلب کودکان و نوجوانان ایرانی را کنترل می کنند و محصولات فرهنگی متناسب با ذائقه آنها تولید می کنند، مسئولان فرهنگی ایران با هر چیزی که مربوط به فرهنگ ایرانی باشد مخالفت می کنند و مانع شادی مردم می شوند. نمونه بارز آن برخورد عجیب با برخی از وقایع ملی و تاریخی ایران از جمله هفتم آبان روز کوروش است. در مورد علاقه نوجوانان ایرانی به کره جنوبی و محصولات فرهنگی آن، ماجرای تلخ این است که این گروه سنی بعد از انقلاب متولد شده اند. نسلی که به اصطلاح فرهنگیانش سرمایه های میلیاردی دریافت کرده اند، اما فرهنگ یک کشور دیگر را فریاد می زنند و با موسیقی آن کشور بالا و پایین می پرند، فریاد می زنند و سلبریتی های مورد علاقه خود را تشویق می کنند. موضوع دیگری که در مورد علاقه نوجوانان به فرهنگ کره ای نباید نادیده گرفته شود، برخورد اشتباه نهادهای فرهنگی با موضوع شادی و موسیقی است. لغو کنسرت ها، تحریم موسیقی زنده در برخی شهرها، خصومت بی پایان رادیو و تلویزیون با اجرای تئاتر و موسیقی و… همه و همه فضا را برای شکوفایی موسیقی در کشورهای دیگر باز می کند تا نوجوانان و جوانان را با این کشور آشتی دهد. هنجارهای فرهنگی کشور
علاقه بسیاری از نوجوانان ایرانی به فرهنگ کره جنوبی که تا دو دهه پیش عده ای حتی نام این کشور را نشنیده بودند پیام دیگری ندارد و این شکست سیاست فرهنگی این کشور به ویژه در مورد کودکان است. و نوجوانان .
گروه BTS در کاخ سفید
اگر ژاپنی ها به این افتخار می کردند که وسایل صورتی و بصری در کاخ سفید و سر میز رئیس جمهور آمریکا محصول کشورشان است. این بار کره ای ها گروه های خود را برای دیدار با رئیس جمهور آمریکا می فرستند. این روزها مشخص شده است که علاقه به فرهنگ کره تنها به نوجوانان ایرانی محدود نمی شود، موج موسیقی و محصولات فرهنگی این کشور در جهان گسترش یافته است. هنرمندان این کشور به لطف حمایت مقامات کشورشان نه تنها فرهنگ خود را در سراسر جهان گسترش داده اند، بلکه آنقدر محبوب شده اند که با سیاستمداران درجه یک جهان ملاقات می کنند. جو بایدن رئیس جمهور آمریکا چند روز پیش با گروه پاپ BTS کره جنوبی در کاخ سفید دیدار کرد.
جو بایدن اعضای گروه BTS را به دفتر بیضی (دفتر رسمی رئیس جمهور ایالات متحده) دعوت کرد و پس از شرکت در یک کنفرانس مطبوعاتی در سراسر جهان، از گروه پاپ کره ای به دلیل کمپین آنها علیه جنایات نفرت ضد آسیایی تشکر کرد. او از طرفداران گروه BTS است. در روز ملاقات بایدن با گروه کره جنوبی در کاخ سفید، طرفداران گروه کره ای موسوم به ارتش خیابان های منتهی به کاخ سفید را پر کردند، به این امید که حتی بتوانند اعضای گروه را از راه دور تماشا کنند. آنها قبل از رسیدن گروه در مقابل کاخ سفید دیده شدند. در همین حال، سالن کنفرانس مطبوعاتی مملو از جمعیت بود.