روز جدید : شعار زن، زندگی، آزادی شعار بدی نیست، اما طرفداران آن فاقد تفکر، فلسفه و نظریه هستند، بنابراین قابل توضیح نیست.
حدود 2 ماه از عرضه آن می گذرد، چه خواسته هایی از آن وجود داشت؟ زنان خلأهای قانونی جدی دارند، اما وارد هیچ کدام از آنها نشده اند.
گويي برخي معتقدند بخش اعظم شادي از اختلاط و همزيستي دو جنس ناشي مي شود و مراسم جدايي دل را آزار نمي دهد.
منظور از زندگی در این شعار چیست؟ گزینه های بیشتر در صورت طلاق و ادامه یا عدم ادامه زندگی مشترک؟ اشتغال، تحصیل، تامین اجتماعی؟ 2 دسته با محوریت همسر و مادر؟ ظاهراً این شعار ربطی به این مسائل مهم و واقعی که دولت باید پاسخگو باشد، ندارد.
در حوزه آزادی، مقوله‌هایی مانند خودآرایی ساده، بی حجابی، بغل کردن دیگری و آرایشگاه مردانه را می‌توان دید و قضاوت کرد.
بنابراین آنچه تاکنون از این شعار فهمیده شده فراتر از جمهوری اسلامی است و تعارض نادرست با هویت ایرانی – اسلامی است. یک زن تنها در وسط دیده می شود. شوهر و فرزند و ازدواج برای او دردناک و پر زحمت است.
باید رایگان باشد. خود آزادی دیگر نباید انگ دینی داشته باشد، بلکه اصل رضایت باید مهم باشد، اما آنچه نگران کننده است آسیب و مفاسدی است که در آینده از این «اصل رضایت» دولت باید پاسخگو باشد.
می گویند تعیین حد آزادی ربطی به حکومت ندارد، بلکه تبعات مخرب آن مانند افزایش طلاق، از هم پاشیدگی خانواده و… یقه دولت را می گیرد و می گویند آقا. جمهوری اسلامی آیا آموزشی نیستند؟ گفتی نظام ما اسلامی است، نه؟
به نظر می رسد جمهوری اسلامی نیازمند بازنگری در حمایت قانونی از زنانی است که در این مقوله خاص قرار می گیرند تا از زیر بار مسئولیت اخلاقی و حقوقی خود خلاص شوند. اگر جمهوری اسلامی روابط “دگرجنسگرا” را در همه عرصه ها به رسمیت می شناسد، از نظر برخی شاید بهترین نظام سیاسی و آزادیبخش جهان باشد! و شاید صدها سال استقرار و تداوم خود را ادامه دهد، اما شاید نتوان آن را جمهوری اسلامی نامید. آن وقت جمهوری اسلامی متهم می شود که نوع رادیکال فرهنگ غربی را در ایران نگه می دارد که شما حکومت را به هر قیمتی می خواهید و اگر قدرت و برکت آن در دست شما باشد، هر چه پیش بیاید مهم نیست.
این جمهوری اسلامی قطعاً در روز حادثه قربانی نخواهد داشت، اما این بدان معنا نیست که در روش‌ها، اقدامات، اولویت‌ها و قالب‌های فکری موجود تجدیدنظر نکند. گفت و گو، زبان هنر و فروتنی هنوز زمینه های بکر جذابیت هستند. آنچه همه ایرانیانی که مدعی ایران هستند باید نسبت به آن حساس باشند هویت و ارزش های ملی خودشان است.
هویت زن یکی از ارکان زندگی ایران در 7 هزار سال گذشته بوده است. باید از روزی بترسید که این روند مانند اروپا شود، جایی که مردان کفش های پاشنه بلند با رویه تنگ و پاهای برهنه را برای زنان اختراع کردند. آنها لذت طلبی خود را راضی کردند و گفتند حالا زن باید همه جا با ما باشد و زن پذیرفت که آزاد است.