این بازیگر نوشت: «شما می خواهید پنج یا شش نفر ما را بدون محاکمه و بدون جرم ممنوع کنید. اما چه چیزی ممنوع است؟ حیف که این موضوع که باید به قیمت جان و سرمایه مردم تمام شود اینقدر بی معنی است.
کاری که شما انجام می دهید قانونی نیست. قانون به شما این حق را نمی دهد که فردی را که «مجرم» نیست، استخدام کنید. کاری که شما انجام می دهید قدرت است. قصد دارید با بدیع به غاقب «اسامی بدجنس ها» را اعلام کنید تا با تهدید معیشت برای دیگران عبرت بیافرینید اما قافیه را از دست ندهید.
اما قافیه گم شده است. زیرا هنرمند امروزی می‌داند که بیشتر آنچه شما در سرتان «قانون» می‌نامید، در واقع یک جبر است، پایمال شدن حق او برای ابراز وجود، و ربطی به ارتباط معنادار بین او، آثارش و مخاطبانش ندارد. با وجود تهدیدات در این سالها، باز هم ساکت نخواهد ماند، می داند که حق حرف زدن دارد، می تواند انتقاد کند، باید به خشم و درد جامعه حساس باشد، در کنار مردمش بایستد و امنیت جان آنها را بخواهد. .
چه تعداد فیلمی که نخواستی ساخته شده، چه تعداد که هنوز نخواستی دیده شده است. زیرا دنیا تغییر کرده است و خوشبختانه اراده شما تنها عنصر تعیین کننده در این معادله نیست. در دنیای امروز صدای هنرمند بدون تو شنیده می شود و به دورترین نقاط جهان می رسد. در دنیای امروز می توان در زیرزمین ها کار کرد و در قله ها دیده می شود. نه می توان یک اثر هنری را از مردم پنهان کرد و نه حق مسلم سیاست و دگراندیشی خالق را سلب کرد.
این دستگیری و قفل کردن، ممنوعیت ها و خشونت های آشکار و پنهان با صندلی بازی شما کمرنگ می شود و روزی تمام خواهد شد. اما این روند پویای فرهنگ و هنر یک منطقه را متوقف نمی کند. و هنرمند به “صدای غل و زنجیر خود” عادت نمی کند، حتی اگر دست و بالش تا آخر عمر بسته باشد. حتی مردم هم اگر چیزی را که شما نمی خواهید آنها را نبینند فراموش نمی کنند چه بر سرشان آمده است. و مثل همیشه، حقیقت روایتی ماندگار است.