چرا برخی از هنرمندان ما به ورطه پیچیدگی افتاده اند؟ / سوغات Omicron در کاخ جشنواره; برایت آزادی آرزو می کنم!

به گزارش خبرنگار شبکه های اجتماعی راه دانا؛ البته با گذشت 40 روز از اولین گزارش ابتلا به عفونت امیکرون در کشور، این سویه مرموز با توجه به هشدارهای مکرر سازمان بهداشت جهانی که متاسفانه به درستی شنیده نشد، وضعیت بیماری در کشور را به سطحی رساند. نمودار رنگ شهرهای کشور با رنگ آبی حذف شد.

اما با توجه به انتشار این خبر ناگوار، تلاش بسیاری از سازمان ها و افراد باعث شده تا اپلیکیشن ماسک در دو ماه اخیر به طور ضمنی اعلام کند که تاج در حال از بین رفتن است که به معنای تاثیر محدود و فنی بر روی تاج است. ; به شرطی که اشتباهات پنج موج آخر توسط انسان تکرار نشود.

زیرا هر بار که ویروس جهش یافته در یک جهت حرکت می کرد و بحران ایجاد می کرد، به لطف تلاش شبانه روزی متخصصان بهداشت از بین می رفت. اما با هزینه گزاف در این شرایط سخت اقتصادی و مرگ های ویرانگر و ویرانگر!

با این اوصاف مراسم اختتامیه چهلمین جشنواره فیلم فجر روز گذشته در کاخ جشنواره واقع در برج میلاد برگزار شد. مراسمی که پایان گرمی و شیرینی باشد، عید فرهنگی است که طبق رویه و تجربه قبلی از سالها قبل، شیرینی و شیرینی آن تا مدت ها در ذهن مردم باقی می ماند.

اما دیشب شاهد اختتامیه با هیچ مختصاتی نبودیم. با این حال، بیشتر تمرکز بحث بر روی خطرات و انواع فعل و انفعالاتی است که به طور کلی منجر به گسترش بیشتر بیماری و گسترش ناحیه تاج و زنجیره انتقال این طاعون در حال ظهور شده است.

در این مراسم شاهد بودیم که استفاده از ماسک به ندرت دیده می شد. اگرچه قابل درک است که اگر ماسک نباشد برای عکس و عکس بهتر است. اما به چه قیمتی؟ حتی اگر بدانیم و فرض کنیم که زندگی و سلامت بسیاری از حاضران با ژست شش در چهار ما به خطر می افتد، آیا باز هم به ژست، شکل و حالت فکر می کنیم؟ به استثنای هنرمندان بهشتی از جمله علی انصاریان، سیروس گرجستانی، عزت الله مهرآوران، کامبوج پرتوی، پرویز پورحسینی، چنگیز جلیوند، کریم اکبری مبارکه، سیامک اطلسی، هسرو سینایی، بیژن دولاج سوفیثالی در همان کاخ جوایزی دریافت کردند. ، خوشحال شد و آرزو کرد جشنواره فیلم بهتری در سال آینده و سال های آینده برگزار شود. آیا آنها به همان بیماری مبتلا نشدند و در یک لحظه نمردند؟

باور کنید سوال چندان گیج کننده و پیچیده نیست. همه کارشناسان پزشکی و آزمایشگاهی مهمترین راه پیشگیری و جلوگیری از کرونا را رعایت پروتکل ها می دانند. حالا که طرفداران یک بازیگر او را روی صحنه می بینند، بدون ماسک دوست و آشنا را می بینند، می بوسند و در آغوش می گیرند، از واقعیت دردناکی به نام تاج چه تصوری خواهند داشت. از آنها چه انتظاری باید داشت؟ آیا می توان برای آن دسته از طرفداران و علاقه مندانی که چنین شخصیت هایی را در دل و جان خود پرورش داده و تربیت کرده اند توضیح داد که استفاده نکردن از ماسک به خاطر عکس و فیلم و … است و اگر اینطور است آیا بوسه و در آغوش گرفتن است؟

مایه تاسف است وقتی یک بازیگر هنگام دریافت جایزه بازیگری اش صورتش را جلوی دوربین های تلویزیونی زیادی می مالد و در نهایت پشت میکروفون می ایستد و می گوید: “من می خواهم زنان در کشورم همیشه آزاد باشند»

باید به این بازیگر بزرگوار گفت: آزادی لازمه بقاست. آیا با رویه چنین کارگردانانی، آیا اصلاً کسی که آزادی می خواهد زنده می ماند؟

به همین دلیل است که رابینز می گوید: سمی ترین غذاهای دنیا توهمات و باورهای ماست.

پس از این جمله باید اذعان کرد که هنرمندان امروز جامعه ما برای زنده ماندن به هر قیمتی به ورطه سفسطه و توهم می افتند. چرا هنرمندان امروز ما از ترس هنرمندان گذشته در حل امور کشور پیشگام نیستند؟

بی شک فیلمسازانی که آثار خود را از دل این جامعه بیرون می کشند باید بدانند که یکی از مهم ترین خطراتی که امروز مردم ما را تهدید می کند عادی شدن تاج و عدم رعایت پروتکل های بهداشتی است. بنابراین استفاده از ماسک در روزهای اخیر به 30 درصد رسیده است. پس چرا نباید بین هنرمندان برای تشویق جامعه به پیروی از دستورالعمل های بهداشتی و جامعه سینمایی ما به کمک مراقبان سلامت در بزرگ ترین جشنواره فرهنگی کشور شتافتند و آینده ای روشن را رقم بزنند؟

از سوی دیگر، دیدن این که بسیاری از همین شرکت کنندگان دشمنانی هستند که بیش از ظرفیت خود در بازی های سیاسی که همیشه آغاز کرده اند، سرمایه گذاری کرده اند، دردناک است. و برای یک بازی بر اساس دروغ و نادرستی و خیانت به آب و خاک به نام وطن که خیلی ها سعی می کنند مثل طوطی بی خبر آن را تکرار کنند.

انتهای پیام/