حسن صادقی (رئیس اتحادیه پیشکسوتان جامعه کارگری) از بی توجهی به معیشت قشر کارگر انتقاد می کند و در گفتگوی زیر می گوید: کارگران و همه مردم مالیات می پردازند تا دولت سفره های جمعی آنها را رنگین کند. تضاد منافع کارگران با دولت های خارجی و تصمیم گیرندگان سابقه ای طولانی دارد، در واقع کارگران تقریباً همیشه از بازیابی معیشت کنار گذاشته شده اند.
بحث افزایش حقوق کارمندان و مستمری بگیران موضوع مهمی است. دولت و مجلس لایحه یک ماهه را تصویب کردند و حقوق این گروه ها باید حدود یک میلیون تومان افزایش یابد. این در حالی است که هنوز حقوق معوقه کارگران بازنشسته پرداخت نشده و این بازنشستگان چند ماهی است که در انتظار دریافت مستمری قانونی خود هستند. این سیاست را چگونه تحلیل می کنید؟
این تبعیض تنها امروز مورد بحث نیست. حدود پنج ماه است که دولت برای تحقق اهداف خود در قانون بودجه 1401 تحت عنوان توزیع متناسب دستمزد کارگران شاغل و بازنشسته، افزایش دستمزد و حقوق جامعه کارگری بازنشسته را گروگان گرفته است. دولت اکنون به هدف خود رسیده است. ما هنوز به افزایش حقوق خود نرسیده‌ایم، یک افزایش دیگر از سوی دولت ترتیب دادند. درست است که افزایش مستمری کارگران بازنشسته در تصمیمات اصلاح و در پرداخت ها اجرا شده است، اما پرداخت های معوق او همچنان در هاله ای از ابهام و مشکلات است. مدیرعامل قول داد از این ماه معوقات به همراه مستمری هر ماه پرداخت شود. نکته دیگر اینکه دولت فقط به فکر خانواده خود است و همه ارکانی که در مدیریت اداری و اجرایی کشور در حوزه حکومتی دخالت دارند خانواده دولت محسوب می شوند. نمایندگان مجلس خانواده دولت، قوه قضائیه خانواده دولت و نیروهای مسلح نیز همین طور. بنابراین، از آنجایی که همه آنها ذینفع هستند، هماهنگی و یکپارچگی در بحث تصمیم گیری درباره حقوق وجود دارد.
و البته سرعت عمل از طرح لایحه تا تصویب آن یک ماه بیشتر نبود; این سرعت عمل بالا بسیار عجیب است.
از طریق این اشتراک منافع و نزدیک شدن، دولت توانسته است سرعت عمل را برای دستیابی به این اهداف بهبود بخشد. دولت هایی مثل ما قشر کارگری نیستند که شورای عالی کار تایید کند، شورای دولت قبول نداشته باشد، یا هیات مدیره سازمان تایید کند، هیات امنا جلوی آن را بگیرد. در کشور ما همیشه بوده و هست که دولت بیشتر از سایر گروه های اجتماعی به خانواده خود توجه دارد. از جمعیت 85 میلیون نفری، 80 میلیون نفر برای اداره کشور هزینه و مالیات به دولت می پردازند. درست برعکس آن چیزی است که دولت ها بر مردم حکومت می کنند و معیشت آنها را کنترل می کنند و سفره هایشان را رنگ می کنند، سالهاست که این مردم هستند که سفره دولتمردان و خانواده های دولت و نیروهای تحت حکومت را تغذیه می کنند. معادله ساده است: مردم مالیات می پردازند تا دولت بتواند خانواده اصیل آنها را اداره کند.
اکنون بیش از دو سال است که طرح هایی مانند طرح ساماندهی استخدام کارکنان یا بیمه کارگران ساختمانی در حاشیه مجلس به بن بست رسیده است، اما لایحه افزایش دستمزد دولتی با سرعت در حال تصویب در مجلس است. از نور و با فوریت بسیار.
دقیقا؛ آنچه به ما کارگران مربوط می شود با هزار مانع در مجلس مواجه است. بانک رفاه را مشاهده می کنید. این بانک کجاست، دولت می خواهد آن را به دولت برگرداند تا دولت بتواند سهامش را در بازار آزاد بفروشد. بانک رفاه کارگری است. اگر قرار است بانک ها را ملی و واگذار کنند چرا بانک شهر، اقتصاد نوین، رسالت و… را ملی نمی کنند؟ تفاوت این بانک ها با بانک رفاه چیست با این تفاوت که سهامداران بانک رفاه 43 میلیون نفر هستند، اما سهامداران این بانک ها معدودی هستند که به موسسات قدرتمند مرتبط هستند؛ هر چه مجلس و دولت تغییر کند به ضرر کارگران و اقشار ضعیف است و موانع زیادی بر سر راه بهره مندی کارگران از قوانین مصوب مجلس قرار می دهند و در نهایت آنچه برای اصلاح زیر تیغ آنها می رود با لابی گری جلوی آن را می گیرند. هیئت نگهبان، به عنوان مثال بانک رفاه. به شورای نگهبان رفتیم و گفتیم در کجای قانون آمده است که طبق اصل 44 قانون اساسی، اموال مردم را که عمومی و غیردولتی است، سلب کنید و با تیغ استعلام و مشورت، مالکیت آنها را از صاحبان اصلی سلب کنید. در کجای قانون آمده است که اموال عمومی را به نام مردم ملی می کنید و بعد دولت به عنوان نماینده مردم باید آن را بفروشد؟ آنها چیزی برای گفتن نداشتند. فقط تکرار کردند که این قانون مصوب مجلس است و سیاست های اعلام شده ملاک اصل 44 است!
ببینید مشکل ما یک رفتار دوگانه است. برخورد دوگانه دولت و مجلس ما را نگران می کند وگرنه خوشحالیم که دولت دست به دامان کارمندان می شود زیرا آنها نیز در این جامعه زندگی می کنند و تورم روی آنها نیز تاثیر می گذارد. اما وقتی صحبت از ما کارگران می شود، همچنان ادعا می کنند که افزایش دستمزد تورمی است و باعث شوک قیمتی می شود، این ناعادلانه است. آنها باعث نارضایتی می شوند. چگونه افزایش دستمزد آنها بار تورمی ندارد و افزایش دستمزد طبقه کارگر بار تورمی دارد در حالی که ما کارگران هزینه های پنهان تورم و مالیات های آشکار و پنهان را از جیب خالی خود می پردازیم.
در مورد صندوق های بازنشستگی نیز این رویکرد تبعیض آمیز وجود دارد. دولت هنوز 90 هزار میلیارد تومان از بدهی خود را که امسال باید به سازمان پرداخت می کرد، پرداخت نکرده است، چشم انداز این پرداخت را در ماه های باقی مانده تا پایان سال چگونه می بینید.
دولت آزادانه از درآمدهای عمومی کشور خرج وجوه تحت پوشش خود می کند، اما وقتی صحبت از تامین اجتماعی می شود، دست خیر دولت کوتاه می شود! امسال باید 90 هزار میلیارد تومان به سازمان پرداخت می شد، امروز در سه ماهه سوم سال هستیم اما از این 90 هزار میلیارد تومان حتی یک ریال به سازمان پرداخت نشده است. چرا دولت با وجود اینکه در متن قانون بودجه مصوب مجلس هفتم آمده است، هر ماه از محل درآمدهای عمومی، از مالیات طبقه کارگر و برای کارگران، بودجه ای برای خانواده خود تامین می کند. ماه ها بعد یک ریال هم پرداخت نشده است.
تبعات این امتناع از پرداخت که در واقع تکلیف قانونی دولت است چیست؟
اکنون قراردادهای سازمان تامین اجتماعی با بیمارستان ها به هم خورده است. داروخانه ها به بیماران نسخه بیمه تامین اجتماعی نمی دهند. بیمارستان های طرف قرارداد بیمه تکمیلی به دلیل اینکه سازمان نمی تواند بدهی خود به این مراکز را پرداخت کند معوض هستند اما چرا که نه به دلیل اینکه مجلس و دولت به تعهدات خود در قبال سازمان تامین اجتماعی و کارگران متعهد نیستند. از این طرف اگر صدایمان را بلند کنیم بلافاصله می گویند که به ضدانقلاب پیوسته اند و باید کارت قرمز بگیرند! ما به این دلواپسان می گوییم به جای اینکه فوری ما را مقصر بدانند، بروید یقه دولتی را بگیرید که به تعهداتش در قبال طبقه کارگر پایبند نیست. چرا از سر پهنش سورنا را بازی می کنی؟! در مورد بانک رفاه و بحث بدهی های دولتی هم همینطور است. صدای ما را نمی شنوند