روز جدید خواه توافق هسته ای احیا شود یا نه، واشنگتن باید در سیاست دیرینه خود در انزوای ایران تجدید نظر کند.
سیاست ثابت واشنگتن در چند دهه گذشته منزوی کردن بیشتر ایران بوده است. این احساس «مهم ماندن» می‌تواند علاقه فزاینده ایران به کاهش تنش منطقه‌ای و همکاری اقتصادی را کاهش دهد و در نهایت تهران را به سمت سیاست‌هایی سوق دهد که برای دیگر بازیگران منطقه‌ای ناخوشایند است.
استراتژی واشنگتن همچنان ایران را وادار می کند تا مقاومت خود را در برابر فشارهای خارجی افزایش دهد، ظرفیت اقتصادی و نظامی خود را افزایش دهد و توان خود را صرف برقراری روابط با دولت هایی کند که علاقه ای به مشارکت در کارزار فشار ندارند.
معکوس کردن استراتژی بی‌ثمر ایران در انزوا فرصت‌های بزرگی را ایجاد می‌کند. این چیزی است که بسیاری از دولت های منطقه به وضوح به آن توجه کرده اند و می توان آن را در تلاش های آنها برای تعامل دیپلماتیک با ایران مشاهده کرد.
تحولات اخیر در ژئوپلیتیک خاورمیانه بزرگ نشان می دهد که ریشه اصلی تنش در منطقه در واقع به همان آفتی برمی گردد که گریبان دیپلماسی منطقه را گرفته است: طرد. اکنون واضح است که کشورهای منطقه به آرامی متوجه می شوند که مسیر کنونی تنش مکرر پایدار نخواهد ماند.
به عنوان مثال، امارات متحده عربی در حال بررسی فرستادن سفیر به تهران است و در حالی که فشار بر ریاض برای عادی سازی روابط با اسرائیل وجود دارد، سعودی ها درگیر روابط دیپلماتیک با تهران هستند. این اصلاح دیدگاه در میان شرکای آمریکا باید فضای مناسبی را برای سیاستمداران در واشنگتن فراهم کند تا در نگرش خود به ویژه در مواجهه با اجتناب ناپذیری درگیری و بحران در منطقه تجدید نظر کنند.
برجام منطقی ترین نقطه شروع برای تنش زدایی در روابط بین المللی و منطقه ای ایران و ایجاد چارچوبی برای کاهش تنش در سایر حوزه های منطقه ای است. همه کشورهای عضو شورای همکاری، از جمله عربستان سعودی و امارات متحده عربی، علیرغم برخی تردیدهای اولیه در مورد برجام، اکنون علاقه مند به احیای این توافق برای محدود کردن برنامه هسته ای ایران و افزایش تعامل اقتصادی با ایران هستند.
کشورهای عضو شورای همکاری به اهمیت آرامش روابط بین واشنگتن و تهران پی برده اند و به منافع احتمالی سیاسی، نظامی و اقتصادی که می توان از لغو تحریم ها علیه ایران به دست آورد توجه دارند… این باد مساعد ناشی از منطقه (خلیج فارس)) بی اهمیت نیست و باید در سیاست آمریکا در قبال منطقه گنجانده شود.
جو بایدن، در مقاله ای در واشنگتن پست قبل از سفر اخیر خود به خاورمیانه، به مزایای «خاورمیانه ایمن تر و به هم پیوسته تر» و اینکه چگونه «راه های آبی منطقه نقش مهمی در تجارت جهانی و زنجیره تأمین ایفا می کند» اذعان داشت. “بنیانی داشته باشد” و “منابع انرژی در منطقه برای خنثی کردن اثرات جنگ روسیه بر منابع جهانی حیاتی است.” وی همچنین اذعان کرد که منطقه “به جای اینکه توسط درگیری از هم بپاشد، به حرکت از طریق دیپلماسی و همکاری نزدیک تر می شود.” اما به نظر می رسد این سخنان در مورد منطقه ای گفته می شود که ایران را در بر نمی گیرد. بایدن به رویکرد انحصاری خود و دهه ها سیاست های چند لایه تحریم و بازدارندگی علیه ایران ادامه می دهد. رویکردی که مانع اصلی همکاری همه جانبه منطقه ای است.
اگر برجام احیا نشود، تحریم‌های ثانویه آمریکا باقی می‌ماند و شدیدتر می‌شود و واشنگتن بار دیگر کمپین فشار حداکثری علیه تهران را تجدید خواهد کرد. این وضعیت نه تنها هرگونه امکان دیپلماسی منطقه‌ای را خفه می‌کند، بلکه بر توسعه دیپلماتیک و اقتصادی منطقه نیز تأثیر منفی و عظیم دارد. اخیرا مقامات آمریکایی در دیدارهای خصوصی با اعضای شورای همکاری و همتایان اروپایی آنها ابراز امیدواری کرده اند که در صورت عدم احیای برجام، تمامی اعضای شورای همکاری از جمله عمان، قطر و امارات به کمپین فشار بپیوندند. علیه ایران
در چنین شرایطی، به نظر می‌رسد که واشنگتن با اتخاذ مشارکت‌ها و اتحادهای منطقه‌ای که هدفشان منزوی کردن تهران است، به دنبال تشدید تنش است. این خطرناک است، اما دولت های منطقه در حمایت از آن چندان جدی نیستند. این منطقه از زمان تشدید درگیری نظامی در سال 2019 تجربه تلخی داشته است