به گفته منابع آگاه، شرکت Oxus گفته است که در حال اتصال کشورهای عربی از طریق راه آهن است و این کریدور در نهایت به هند خواهد رسید. مشاور امنیت ملی بایدن همچنین گفت که آنها می خواهند جنوب آسیا را با خاورمیانه و آمریکا مرتبط کنند. این ادعای بزرگ در زمانی که چینی ها نقش جدیدی در خاورمیانه ایفا کردند، می تواند نوعی تقابل با چینی ها و ایجاد حس اعتماد در کشورهای عربی باشد.
اصغر زرگر استاد روابط بین الملل در ابتدای طرح آمریکا برای اتصال جنوب آسیا به کشورهای حاشیه خلیج فارس گفت:
اینطور نیست که آمریکایی ها روابط دیرینه ای با خاورمیانه نداشته باشند، این روابط پس از خروج انگلیسی ها از خلیج فارس در سال 1971 با آمریکایی ها جایگزین شد. از سال 1948، اسرائیل با حمایت آنها در خاورمیانه شکل گرفت. شرق، بنابراین آمریکایی ها نیز در این زمینه زندگی شخصی دارند. در نتیجه آنها به راحتی خاورمیانه را ترک نخواهند کرد، به خصوص با حضور چین و همچنان 14 پایگاه در منطقه دارند. این طرحی که می خواهند راه آهن بسازند، مثلاً اگر بخواهند عمان را به پاکستان و هند وصل کنند، امکان پذیر نیست و نمی توانند مانند چینی ها چنین پروژه هایی ایجاد کنند. چینی ها این پروژه ها را بر اساس شناختی که از منطقه شرق آسیا دارند آغاز کرده اند و همچنین مرزهای مشترکی با کشورهای افغانستان و هند دارند که از طریق آنها وارد خاورمیانه می شوند. بنابراین، این طرح آمریکایی شاید یک تقابل فرضی با چین در منطقه باشد. درست است که تمرکز آمریکا برای کنترل چین به آسیای جنوب شرقی معطوف شده است.
وی همچنین در خصوص انگیزه های سیاسی آمریکا از اجرای این طرح افزود: آمریکا مشخص نیست با چه کشورهایی می خواهد در این زمینه همکاری کند، در نهایت آمریکا برای اجرای این طرح به چین و ایران روی خواهد آورد. سایر کشورها به ویژه در جنوب آسیا روابط اقتصادی با چین دارند. احتمالا آمریکایی ها می خواهند پایگاه خود را در خاورمیانه تقویت کنند و همکاری بیشتری با کشورهای عربی حوزه خلیج فارس داشته باشند تا آن کشورها نیز به حمایت آمریکا اطمینان بیشتری داشته باشند و با آمریکا همکاری بیشتری داشته باشند. آمریکایی ها می خواهند این پروژه بفهمد که ما هنوز هستیم.
زرگر در پایان در خصوص لزوم اجرای این طرح از سوی آمریکا در رابطه با ایران گفت: اگر ایران مشکلات منطقه ای خود را که به نظر می رسد حل کند و روابط با مصر و اردن عادی شود، به نظر من چراغ سبزی خواهد بود که ایران در روابط منطقه‌ای خود تجدیدنظر کرده و سیاست سختگیرانه‌ای را در مورد مسائل منطقه دنبال نمی‌کند. وقتی ایران روابط نزدیکی با کشورهای عربی دارد، نمی تواند دشمن متحد آنها یعنی آمریکا باشد. خاورمیانه از قدیم الایام منطقه ای نفوذپذیر بوده است، یعنی ابرقدرت ها همیشه سعی کرده اند در آنجا نفوذ مشترک داشته باشند. پذیرش ملاحظات منطقه ای به معنای پذیرش این تقسیم نفوذ است و در کل باید برادر بزرگی که آمریکا برای کشورهای عربی است به رسمیت شناخت، اما زمان می برد. حدس و گمان این است که چرا ما می توانیم با قطر روابط خوبی داشته باشیم، یعنی حضور آمریکا را به رسمیت می شناسیم و در عراق وقتی روابط دوستانه داریم یعنی حضور آمریکا را قبول داریم. به نظر می رسد زمان آن فرا رسیده است که مسئولان حضور آمریکا را تحمل کنند و باب مذاکره را باز کنند. من پیش بینی می کنم که اگر آمریکا بخواهد چنین پروژه ای داشته باشد، ایران می تواند مرکز آن پروژه باشد. به قول یکی از کارشناسان آمریکایی که می گفت همه کشورهای عربی یک طرف هستند ایران در طرف دیگر! این بدان معناست که ایران به اندازه هر کشور عربی برای آمریکا مهم است. تبلیغات ایران علیه آمریکا نیز در سال گذشته بسیار کاهش یافته است که به نفع ایران است.