اما با افزایش سن، با ظهور گوشی‌های جدیدتر، اپلیکیشن‌های اندروید یا iOS به‌روزرسانی‌هایی را کشف کردند که منجر به افزایش قابل توجه حجم این برنامه‌ها و خطا در پر کردن ظرفیت ذخیره‌سازی گوشی برای نمایش در تلفن‌های همراه شد و باعث افزایش c کار به جایی می رسد که دیگر امکان نصب آن ها بر روی گوشی وجود ندارد و کاربران این موبایل ها مجبور می شوند دستگاهی را که دو سه سال پیش خریداری کرده اند بفروشند و مدل جدیدتر را با قیمت بالاتری خریداری کنند.
این چرخه مدتی است که در سیستم‌های کامپیوتری وجود داشته است و قبل از ظهور گوشی‌های هوشمند رایانه‌ها دارای چنین مشکلاتی بودند و رایانه‌هایی که می‌توانستند روزانه ده‌ها نرم‌افزار از آن استفاده و نصب کنند، با هر به‌روزرسانی نرم‌افزار کندتر و کندتر می‌شد تا جایی که دیگر قابل استفاده نبود. .
گوشی موبایلی که چند سال پیش میزبان انواع بازی ها و اپلیکیشن ها بود حتی ظرفیت داشتن اپلیکیشن ساده ای مانند واتس اپ را هم ندارد و کاربر مجبور است آن را با یک موبایل جدید جایگزین کند که البته این روند فعلی است. برای چندین سال غیر قابل استفاده خواهد بود و باید دوباره تعویض شود.
به نظر می رسد که این امر بیش از یک موضوع توسعه نرم افزاری است، بلکه سیاستی است برای اجبار کاربران در سراسر جهان به تغییر دستگاه، چه در مورد رایانه و چه در مورد تلفن همراه، و کار سازندگان این دستگاه ها همیشه رونق خودشان است. .
اکثر اپلیکیشن ها هر هفته یا هر ماه یک آپدیت دارند که در نتیجه این آپدیت حجم آن ها افزایش می یابد و هیچکس متوجه اتفاقاتی که در آن آپدیت افتاده و چه چیزی به اپلیکیشن آن اضافه شده است.
این سیاست قهری میلیاردها دلار سرمایه جهانی را هدر داده و کارخانه ها را به سمت گوشی های هوشمند و رایانه سوق داده است، در حالی که اگر اکثر فروشندگان بزرگ نرم افزار به ویژه سیستم عامل ها از این سیاست پیروی نمی کردند، اکثر مردم به زودی این کار را انجام می دادند. آنها تصمیم به تعویض دستگاه خود نداشتند و سرمایه های زیادی از مردم پس انداز شد.
این امر به ویژه برای کشورهایی که از سیستم های کامپیوتری مانند ایران استفاده می کنند مضر است. سالانه میلیاردها دلار ارز برای خرید گوشی و کامپیوتر جدید از کشورمان صادر می شود که اگر چنین سیاستی از سوی شرکت های بزرگ سخت افزاری و نرم افزاری دنیا دنبال نمی شد، این اتفاق نمی افتاد.
اما جدا از بحث اقتصادی، جای تامل دارد که چرا با وجود انواع تحریم های ظالمانه و شدید علیه کشورمان که حتی اجازه ورود غذا و دارو به ایران را نمی دهد، همچنان صادرات گوشی موبایل به کشورمان ممنوع نیست. و همه می توانند رایگان از هر نوع گوشی استفاده کنند شرکت را وارد کنند یا در ایران خریداری کنند. در نهایت تحریم‌ها در ایران به چند کاربرد ساده و غیرضروری برمی‌گردند که برای مصرف‌کنندگان ایرانی تفاوت زیادی داشته و ندارند.
سوالی که با توجه به شرارت و دشمنی ایالات متحده و متحدانش که بازار گوشی های هوشمند و سیستم های کامپیوتری را کنترل می کنند، به ذهن خطور می کند. یکی بحث امنیت اطلاعات و جاسوسی و دیگری بحث جنگ نرم.
واقعاً چه کسی می‌داند وقتی با گوشی هوشمند خود به اینترنت متصل می‌شویم، با پس‌زمینه آنچه در گوشی خود می‌بینیم، چه اطلاعاتی از گوشی‌هایمان به نقاط ناشناخته یا معروف دنیا ارسال می‌شود؟ آیا چنین نمونه هایی را شنیده اید یا به یاد دارید؟
البته موضوع این یادداشت پرداختن به این دو موضوع نیست، بلکه اشاره به این دو موضوع به جمع بندی نهایی کمک می کند.
اگر در کشور ما سیستم عامل گوشی های هوشمند توسط شرکت های مستقل و یا حتی دولتی مبتنی بر دانش طراحی و ساخته شود، می تواند در هر سه مورد فوق بسیار موثر باشد. و در مورد مسئله اقتصادی و در مورد بحث جنگ نرم و در مورد یک موضوع بسیار مهم مانند امنیت اطلاعات.
به نظر می رسد این یک موضوع راهبردی است، زیرا امروز فضای مجازی بسیار مهم است، بسترسازی برای این فضا بسیار مهم است و دولت وظیفه دارد از هدر رفتن این حجم از سرمایه مردم جلوگیری کند و این امر باید متحمل شود. ذهن برای انجام این.
اگر چنین سیستم عاملی بر روی تلفن های همراه ساخته و نصب شود و اپلیکیشن های مربوطه مورد نیاز جامعه ساخته شود، خواهیم دید که حتی بر روی یک دستگاه ارزان قیمت نیز می توان ده ها نرم افزار را بدون مشکل نصب کرد و یا باید دستگاه خود را تعویض کنیم. در چند سال آینده سرمایه خود را در این راه هدر می دهیم.
انتهای پیام/