استفاده از خشونت همیشه به معنای اقتدار نیست، گاهی به معنای ضعف است/ برای عبور از بحران به افراد عاقل و میانجی نیاز داریم.

مشکلات امروز نتیجه 40 سال سیاست غلط است

بیژن عبدالکریمی، استاد فلسفه گفت: استفاده از خشونت همیشه به معنای اقتدار نیست، گاهی به معنای ضعف است.

بیژن عبدالکریمی، استاد فلسفه، از لزوم حضور افراد عاقل و میانجی برای حل بحران گفت.

به گزارش اعتماد، حواشی گفتگوی وی را در ادامه می خوانید:

اگر سیاست از یک در وارد قوه قضائیه شود، عدالت از در دیگر خارج می شود.

استفاده از خشونت همیشه به معنای اقتدار نیست، بلکه گاهی به معنای ضعف نیز هست. استفاده از ابزار فیزیکی برای پاسخگویی به مطالبات مردم پرهزینه ترین، پرهزینه ترین و ناکارآمدترین وسیله ای است که می توان برای رفع مطالبات اجتماعی و سیاسی از آن استفاده کرد. اما نیاز به تغییر و ایجاد تحول در جامعه و در ارکان سیاسی به یک ضرورت ملی تبدیل شده است. قدرت سیاسی نمی تواند این اراده ملی را نادیده بگیرد.

این روزها قدرت سیاسی ایران در پارادوکس بسیار سختی قرار گرفته است. فشار بین المللی از یک سو شامل رژیم ثلاث، اعوان و انصار او و از سوی دیگر فشار داخلی بر او می شود. تحمل این فشار و منطقی فکر کردن بسیار سخت است.

تنها پیشنهادی که می تواند نظام (و البته دولت) را نجات دهد «خشونت» نیست، بلکه «عقل» است. یعنی همان عنصر کمیاب (اگر نه نادر) و کمیاب که در جامعه ما وجود ندارد.

این شکاف را نمی توان با تصمیمات حقوقی تند، رویکردهای پلیسی و خشونت و یا حتی فیلتر کردن فضای ارتباطی کاهش داد.

مشکلات امروز ایران به صورت ناگهانی به وجود نیامده است، بلکه نتیجه 40 سال سیاست های نادرست داخلی است. 40 سال اشتباه روی هم انباشته شده است. چیزها به این راحتی قابل اصلاح نیستند.
دولت همچنین نگران است که هرگونه اصلاحی منجر به فروپاشی کل نظام شود. بنابراین من فکر می کنم که در این بین ما به افراد عاقل و میانجی هایی نیاز داریم که از اعتماد جامعه معترض برخوردار باشند و خواهان فروپاشی دولت نباشند و در عین حال مشکلات حاکمیتی را درک کنند. من فکر می کنم این ارقام میانی می توانند به غلبه بر بحران کمک کنند.

متأسفانه قدرت سیاسی اکثر چهره های مورد قبول را سوزاند و بخش بزرگی از واسطه ها را حذف کرد. امروز هم بخشی از جامعه به ویژه نسل های جدید زبان حکومت را نمی فهمند، متاسفانه دولت زبان این نسل ها را نمی داند. در ایران برای پرکردن این خلأ به ترجمه نیاز است. ما به افراد دوزبانه و دوزیست نیاز داریم که هم منطق نسل های جدید و هم منطق مدیریت را بدانند.

متأسفانه امکان تشکیل این نیروی اجتماعی و مردمی در ایران وجود ندارد. هر رسانه ای که بخواهد صدای مردم را منعکس کند، با فشارهای شدید مواجه می شود. ساختارهای نفوذی از هر طرف فشار می آورند، چرا این رسانه، این روزنامه، این اپلیکیشن و… را نبندید.

کمتر رسانه ای باقی مانده است که تلاش می کند صدای طبقات محروم را منعکس کند و این رسانه ها نیز در معرض تهدید قرار دارند.