در دنیای فوتبال هیچ اجباری برای انتخاب یک مدیر صرفا فوتبالی برای اداره ورزش وجود ندارد. به عنوان مثال آقای اینفانتینو، رئیس فیفا، که فوتبال حرفه ای بازی نکرده و در دانشگاه فرایبورگ سوئیس حقوق خوانده است.
اما در فوتبال ایران که بیشتر کار او به ویژه در سطح کلان در اختیار چهره های غیرورزشی است، حضور مجیدی در فدراسیون فوتبال را می توان اتفاقی ویژه دانست. اگرچه وقتی علی دایی پایش را به این ماجرا باز کرد، موضوع خیلی فرق کرد، اما در فوتبال ایران اغلب می توان به حداقل ها اکتفا کرد.
مجیدی چند روز پیش به مناسبت سالگرد درگذشت سیروس کیهاران به بندرانزلی سفر کرد. اتفاقی که در گذشته کمتر شاهد آن از سوی روسای فدراسیون ها بوده ایم و شاید در کل سابقه ای در این زمینه در ذهن خود نداشته باشیم که به آن اشاره کنیم!
میرشاد ماجدی در فوتبال ایران «صفایی فراهانی» نمی شود. او به اندازه فراهانی مدیر نیست. نه، نمی تواند بار مالی را از دوش فدراسیون فوتبال بردارد، اما طبیعتاً فوتبال پسندتر از بسیاری از کسانی است که در سال های اخیر پس از محمد دادکان به این فدراسیون پیوسته اند.
وقتی می بینید میرشاد ماجدی در مراسم سالگرد یکی از اسطوره های فوتبال ایران شرکت می کند و خاطراتش را نقل می کند، باید شعور فوتبالی اش را سنجید و بگوید رئیس فدراسیون فوتبال به جای اینکه برای رای دادن به رئیس هیئت به استان گیلان سفر کند، به حرم رفت کوروش قایقران از راه می رسد.
این کلمه در فرهنگ لغت فوتبال هزاران معنی دارد که بازیکنان بیشتر و بهتر آن را درک می کنند.