جمهوری اسلامی در یادداشتی به بیانیه های اخیر حسن روحانی و محمدجواد ظریف پرداخت.
اگرچه توضیحات روشنگرانه مقامات مختلف سیاست خارجی در دولت قبل، رئیس جمهور سابق و برخی دیگر در مورد سیر وقایع مربوط به برجام هر زمان که به افکار عمومی ارائه شود مفید است، اما در همه این موارد این سوال اساسی باقی است که چرا چنین هستند؟ مردم را از وقایع مربوط به این موارد در همان زمان که رخ می دهد آگاه نکرده است؟ ثبت در تاریخ و مشکلات پیش آمده در آن نمی تواند اثر وقایع گذشته را حل کند، اما اعلام آن همزمان با وقوع از بروز مشکلات جلوگیری می کند. اگر نمی تواند جلوی مشکلات را بگیرد، لااقل این قابلیت را دارد که مسئولیت را از دوش کسانی که موظف به انجام کاری هستند، اما نمی توانند، بردارد و آن را متوجه مردم کند.
متأسفانه، مانع بزرگی که مسئولان در هر عصری فکر می کنند برای به اشتراک گذاشتن چیزها با مردم وجود دارد و به همین دلیل از مطرح کردن آنها در صورت وقوع خودداری می کنند، این است که می گویند باعث تضعیف این یا آن شخص یا اصل قانون می شود. این یک توهمی است که چند دهه است در زندگی مسئولان وجود دارد و البته برخی هم آن را بهانه ای برای فرار از زیر بار مسئولیت خود در قبال مردم قرار داده اند. مبنای اصلی انقلابیون واقعی به رهبری امام خمینی (ره) این بود که مردم را در هیچ زمینه ای دست نخورده ندانند و دچار این توهم نشوند که در میان گذاشتن واقعیت ها با مردم، شخص یا نهاد خاصی یا اصل نظام تضعیف می شود.
اگر به کتاب امام (ره) نگاهی بیندازید، می بینید که خود امام خمینی (ره) در دوران حکومت ده ساله خود پس از استقرار جمهوری اسلامی ایران بارها و بارها از دولت ها و مسئولان انتقاد کرده و ضمن بیان خطر ادامه راهی که در پیش داشته اند. گرفته شد، راه درست را به آنها نشان داد. علاوه بر این، امام بارها از خود انتقاد می کرد و حتی در مواردی به اشتباه خود صراحتاً اعتراف می کرد و خود را به خاطر ناتوانی در عمل به وعده هایی که به محرومان داده بود سرزنش و محکوم می کرد. اگر امام این توهم را داشت که اعلام خطا و اشتباه باعث تضعیف نظام می شود، هرگز این انتقادات را مطرح نمی کرد زیرا سرسخت با تضعیف نظام مخالف بود و آن را حرام می دانست. نکته بسیار مهمی که باید درک کرد این است که نظام با افراد متفاوت است و اساساً انتقاد منصفانه و با نیت خوب باعث تقویت نظام می شود نه تضعیف آن.
موضوع هسته ای و FATF موضوعات مهمی بوده و هستند که تقریباً تمام وقت اکثر دولت ها را در دو دهه گذشته به خود مشغول کرده است. فعالیت‌های هسته‌ای در دولت قبل «برجام» نامیده شد و برجام به موضوع مناقشات سیاسی داخلی و بین‌المللی تبدیل شد. در شرایطی که امکان حل مشکلات و رفع موانع بر سر راه برجام وجود داشت، مسئولان با توجه به مسائل سیاسی و گرفتار شدن در «توهم سستی» از ارائه اطلاعات با مردم خودداری کردند و شکست ناشی از چنین توهمی منجر به موفقیت مخالفان برجام شد و تحریم‌های بسیاری بر کشور و ملت تحمیل شد.
کسانی که مردم را از اغتشاشات آن روز آگاه نکردند، نمی توانند در مصائبی که امروز بر مردم وارد شده، شریک نباشند. درست است که بعد از موافقت ترامپ می خواستند برجام را احیا کنند، اما با شکست دلال تحریم مواجه شدند و به همین دلیل مقصر نیستند، اما نمی توانند غفلت خود را نادیده بگیرند. در همان زمان به این آقایان گفته شد که مردم را از حقایق آگاه کنند، اما چون فاجعه «توهم سست» آنها را رها نکرد، وظیفه روشنگری را به موقع انجام ندادند. مسائلی مانند روابط با طالبان و بار جهت گیری شرقی در سیاست خارجی نیز مشمول همین تصمیم است.
روشنگری امروز برای تاریخ خوب است، اما دردی از 30 میلیون نفری که به دلیل تحریم ها زیر خط فقر هستند، دوا نمی کند. تا زمانی که «توهم لاغری» را رها نکنیم، نمی توانیم ادعای داشتن نظام جمهوری اسلامی را داشته باشیم.