روز جدید بنابراین، توافق برای جلوگیری از مسابقه تسلیحاتی و دستیابی به ثبات بیشتر در منطقه می تواند به ثبات کمتر منجر شود. آنچه سیاستمداران آمریکایی نادیده می گیرند این است که برای حکومت ایران پس از دهه ها تقابل با آمریکا و بسیاری از کشورهای عربی، حفظ نظم سیاسی و اجتماعی در اولویت است و این امر مستلزم دست بالاتری در سراسر منطقه است.
بازگشت به بورژوازی و تمرکز بر مبارزه با تروریسم دو هدف اصلی دولت بایدن در سال جاری بود، اما یک اشکال بزرگ این است که واشنگتن با چالش‌های درهم تنیده‌ای مواجه است، اما سیاست‌هایش اینطور نیست. کاری که برای دستیابی به مجموعه ای از اهداف انجام می شود تأثیر نامطلوبی بر دیگران دارد. این رسوایی ها خواسته های واشنگتن را تحت الشعاع قرار می دهد. یعنی جهت گیری های سیاسی آن باید به چالش های منطقه ای به شکل منسجم تری رسیدگی کند، در غیر این صورت این خطر وجود دارد که به جای دستیابی به ثبات و امنیت، نتیجه معکوس داشته باشد.
رویکرد آمریکا دور شدن از منطقه با ثبات خاورمیانه است. این امر باعث شده است که کشورهای منطقه که هر کدام به دنبال منافع امنیتی خود هستند از دیگران جدا شوند و این رویکرد اغلب منجر به پیامدهای نظامی و سیاسی در کشورهای دیگر می شود که برخی از آنها از منطقه دور هستند. این مداخلات منطقه پراکنده تری را ایجاد کرده است که ثبات در آن جایی ندارد. اگر ایالات متحده می خواهد به دنبال ثبات واقعی در منطقه باشد، باید سیاست خود در پرداختن به شرق آسیا را با اقدامات امنیتی و ناامنی که از طریق گفت و گو بین کشورهای خاورمیانه به دست آمده است، هماهنگ کند و از این طریق آینده منطقه را رقم بزند.
به عنوان مثال، معاهده ابراهیمی از یک سو در جهت ائتلاف اسرائیلی-عربی علیه ایران حرکت می کند که راه را برای اقدام نظامی آینده علیه آن کشور هموار می کند و از سوی دیگر اسرائیل را برای استقرار در این کشور باز می گذارد. سرزمین های اشغالی و حل و فصل مناقشه فلسطین را دشوار می کند و راه حل دو دولتی را غیرممکن می کند.
ایالات متحده در برخورد و کنترل ایران با چالشی مضاعف مواجه است. مشخص نیست تهران به شرایط تعیین شده در برجام بازخواهد گشت یا خیر. اگر توافقی حاصل نشود و ایران به مرحله ساخت بمب اتمی نزدیک شود، به احتمال زیاد کشورهای همسایه نیز از این روند پیروی خواهند کرد و اسرائیل برای حمله به تاسیسات هسته ای ایران تلاش خواهد کرد. عواقب این وضعیت می تواند فاجعه بار باشد.
اما آیا برعکس آن صادق است؟ در صورت اجرای مجدد برجام یا حتی توافق کوچکتر برای توقف غنی سازی ایران، آیا ثبات تضمین می شود؟ احتمالا نه. هرگونه تحمیل تحریم‌ها احتمالاً به نیروها و متحدان تهران در لبنان، یمن، عراق و سوریه کمک مالی بیشتری می‌کند. در این میان، تقویت حزب الله لبنان تهدیدی ویژه برای اسرائیل و سیاست آمریکا در خود لبنان است.
بنابراین، توافق برای جلوگیری از مسابقه تسلیحاتی و دستیابی به ثبات بیشتر در منطقه می تواند به ثبات کمتر منجر شود. آنچه سیاستمداران آمریکایی نادیده می گیرند این است که برای حکومت ایران پس از دهه ها تقابل با آمریکا و بسیاری از کشورهای عربی، حفظ نظم سیاسی و اجتماعی در اولویت است و این امر مستلزم دست بالاتری در سراسر منطقه است.
در مبارزه با تروریسم، سیاستمداران آمریکایی همچنان این واقعیت را دست کم می گیرند که گروه های افراطی از احساس بی عدالتی اقتصادی و انزوای سیاسی جوامع منطقه ای برای کسب موقعیت اجتماعی استفاده می کنند. زمانی که ایالات متحده بدون توجه به پویایی های منطقه ای به دنبال مقابله با تروریسم است، تنها بر افراد دارای معلولیت تمرکز می کند، نه بر علل و ریشه های افرادی که به خشونت متوسل می شوند.
تنش ها و درگیری های طولانی در منطقه، بی اعتمادی به رهبران و نهادهای سیاسی، سیاسی شدن هویت های فرقه ای، بی عدالتی های فاحش در توزیع درآمد، تأخیرهای قابل توجه توسعه و اثرات فزاینده تغییرات آب و هوایی همچنان این عوامل را تشدید می کند. که در برخی موارد منجر به حمایت بیشتر از گروه های افراطی می شود.
اولین و شاید مهم ترین گام این است که ایالات متحده سیاست های خود را برای اطمینان از سازگاری آنها بازنگری کند. ایالات متحده باید با روی آوردن به چین در منطقه به فکر پر کردن شکاف باقی مانده باشد و باید راه حلی برای درگیری های جاری در منطقه بیابد تا سیاست هایش تحت الشعاع قرار نگیرد.
بنابراین، ابتدا باید با متحدان خود برای پی ریزی پایه های یک معماری امنیتی منطقه ای که چارچوبی را فراهم می کند که سیاست ایالات متحده را گسترش می دهد و در عین حال به توسعه منطقه ای کمک می کند، همکاری کند. نظم قدیمی منطقه را از هم پاشید و نظم جدیدی شکل گرفت.
در حوزه امنیت، اولویت آمریکا ممکن است تسهیل موقعیت جمعی منطقه ای در قبال ایران باشد و در گام اول باید به پیامدهای منفی رفتار ایران در منطقه بپردازد. واشنگتن می تواند این کار را با کاهش حضور نظامی خود در منطقه و ابزاری سازی مجدد کمک های امنیتی خود برای این منظور انجام دهد. حتی اگر ایران از مشارکت در چنین ابتکاری امتناع ورزد، همانطور که احتمالاً در مورد ایالات متحده وجود دارد، ایالات متحده می تواند کشورهای عربی را متقاعد کند که به طور جمعی به رفتار بی ثبات کننده ایران واکنش نشان دهند. اگر قرار است این کار در چارچوب توافق برجام انجام شود، این تلاش باید دوباره ایران را در منطقه درگیر کند و همچنین موضع مشترکی را در قبال اقدامات ایران شکل دهد که راه را برای گفت‌وگوهای گسترده‌تر درباره اقدامات امنیتی باز می‌کند. منطقه را باز می گذارد و چین و روسیه نیز می توانند در این زمینه همکاری کنند.
هر معماری امنیتی منطقه ای باید شامل توافقی در مورد سوریه باشد. ایالات متحده می تواند با پنج بعلاوه یک عضو دیگر همکاری کند تا زمینه را برای عادی سازی روابط با رژیم اسد فراهم کند. همه اینها را می توان به ایجاد چارچوبی برای همکاری های چند جانبه برای توسعه منطقه پیوند داد. تمرکز بر چالش های امنیتی، تهدیدات غیر سنتی مانند تغییرات آب و هوا و شرایط به سرعت رو به وخامت اجتماعی-اقتصادی در منطقه را نادیده می گیرد.
یک رویکرد هماهنگ منطقه‌ای که توسط سازمان ملل متحد و ایالات متحده حمایت می‌شود، می‌تواند به تجارت، حمل‌ونقل، منابع آبی مشترک و تغییرات آب و هوایی بپردازد و راه را برای اقتصاد هیدروکربنی آینده هموار کند. باز که متکی به ثروت و استعدادهای منطقه خواهد بود.
جهت دومی که ایالات متحده به آن نیاز دارد، افزایش ابتکارات گفتگوی منطقه ای است. واشنگتن باید علاوه بر مذاکره با برجام، از مذاکرات جاری میان ایران و عربستان نیز حمایت کند.
سومین جهت در رفتار آمریکا، ارائه ایده های جدید برای حل و فصل اختلافات دیرینه منطقه ای است. این تصور وجود دارد که این درگیری ها زمانی دائمی هستند که نمی توانند باشند. یکی از آنها مناقشه اسرائیل و فلسطین است که منجر به تشکیل یک کشور نژادپرست و نقض جدی حقوق فلسطینی ها شده و به درگیری های بین دولتی در منطقه دامن زده است. واشنگتن باید پارادایم جدیدی برای حل این مناقشه ارائه دهد. این پارادایم می تواند چارچوب اسلو را برای راه حل دو دولتی و ابتکار جدیدی که حقوق مسلم مردم فلسطین را تضمین می کند، فراتر بگذارد. ثبات منطقه نه تنها به مدیریت تنش های فعلی بستگی دارد، بلکه به پیش بینی اثرات معکوس تنش هایی که حل نشده باقی می ماند نیز بستگی دارد.
در نتیجه، علیرغم چالش‌های جهانی و اولویت‌های رقابتی پیش روی ایالات متحده، نیاز به سیاست منسجم‌تر در خاورمیانه و شمال آفریقا هرگز به اندازه کنونی مهم نبوده است.