ایران؛ رنگین کمان گویش ها/زبان های مادری رمز ماندگاری هویت و فرهنگ است

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ محمدرضا بهاری نویسنده و پژوهشگر سیستان در گفت و گو با عصر هامون گفت: دوم آبان ماه از سوی یونسکو به عنوان زبان مادری معرفی شده است. زبان مادری در زبان ما جایی ندارد و الگویی از زبان اروپایی بود. زبان مادری استفاده می شود، یعنی زبانی که والدین استفاده می کنند و زبانی که مردم استفاده می کنند، زبان مادری نامیده می شود.

وی افزود: در حالی که تعریف دیگری از زبان مادری وجود دارد. زبان مادری که کودک با آن زبان را می آموزد، افکار و عقاید او را منتقل می کند. هر دو را زبان مادری می نامند و در بسیاری از نقاط جهان اینگونه است.

این نویسنده و پژوهشگر گفت: زبان مادری زبان مورد استفاده والدین، قبیله و قوم منطقه جغرافیایی است و زبان رسمی کشور فارسی است و علاوه بر زبان رسمی، لهجه‌ها، زبان‌ها و گویش‌های خاص نیز وجود دارد. ، هر سه متفاوت هستند.

وی ادامه داد: زبان وسیله ارتباط ذهنی انسان با اصوات است به این معنا که همه موجودات با یکدیگر در تماس هستند و انسان می تواند به کمک زبان کلماتی ایجاد کند و صداها را به کلمات تبدیل کند اما موجودات دیگر این کار را نمی کنند. این توانایی را دارند.»

بهاری گفت: زبان مادری بالاترین پرچمی است که بر فرهنگ هر ملتی به جا مانده است. متأسفانه در برهه‌ای از زمان، دولت‌ها می‌خواستند مردم را از زبان‌های محلی مانند لباس‌های محلی دور کنند. زبان محلی می تواند عامل وحدت یک ملت باشد.»

وی اذعان داشت: به عنوان مثال کردهای ایران، کردهای عراق و ترکیه از طریق زبان این وحدت را ایجاد می کنند و مردم بلوچ در ایران، پاکستان، افغانستان و حتی سیستان و بلوچستان می توانند عامل وحدت را ایجاد کنند.

وی ادامه داد: در حال حاضر در دانشگاه ها دروسی به نام زبان و گویش بومی تدریس می شود و دانشجو دو واحد زبان بلوچ را به صورت اختیاری می آموزد و این برای بسیاری امکان پذیر است.

سیستانی، نویسنده و پژوهشگر، زبان را وسیله ای برای برقراری ارتباط می داند و می افزاید: مردم از ابتدای پیدایش خود از زبان استفاده می کردند و برای برقراری ارتباط با همسالان خود زبان های مختلفی از جمله اشاره و اشاره و زبان مردم داشته اند. آتش، دود و فریاد تا به امروز. «ما وارد سیستم‌های ارتباطی هستیم که اطلاعات را از طریق تلفن همراه و تلفن انتقال می‌دهند.

وی گفت: زبان مادری زبان کلمات است، مولانا بر مطالعه و کاربرد زبان تاکید زیادی داشته است، معنا و ارزش زبان هم از نظر کاربرد و هم از نظر ارتباط به گونه ای است که اگر لحظه ای تصور کنیم. ، اینکه زبان را ما اشغال کرده ایم ارتباط ما با جهان قطع می شود که هم زبان گفتاری و هم زبان نوشتاری مهم است زیرا همه آثار علمی و ادبی ما به زبان نوشتاری است.

بهاری گفت: فارسی زبان پیچیده ای است که از یک کلمه چند کلمه و عبارت می سازد و این قدرت زبان فارسی است.

وی ادامه داد: مردم از تکلم به گویش های مناطق خود مانند گذشته خجالت نمی کشند. آنها از این سوال خجالت نمی کشند و دلیل غرور را می دانند. آنها مهاجرت کردند، اما هنوز از گویش خود استفاده می کنند و حفظ می کنند.

وی یادآور شد: برای حفظ زبان مادری؛ سخنرانان و تکنسین ها باید برای حفظ زبان و جمع آوری کلمات بیشتر تلاش کنند، خانواده ها باید به فرزندان خود آموزش دهند و نترسند. علاوه بر این، این گویش ها می توانند به زبان رسمی ما کمک کنند.

این نویسنده و پژوهشگر افزود: فرهنگستان ها واژه های جدیدی می آفرینند. اگرچه ما در زبان‌ها و گویش‌های مادری‌مان واژه‌های ارزشمندی داریم، اما بلوچی زبان پهلوی است و لهجه‌های مردم سیستان گویش دری است که بسیاری از واژه‌ها را در خود می‌سازد و نیازی به واژه‌های جدید نداریم.

وی خاطرنشان کرد: در کنار لهجه ها باید به پوشاک هم توجه کنیم. لباس های ما در گذشته بسیار زیبا بوده اند. لباس امروزی مشکی، تیره و آبی است که در گذشته رایج نبود. لباس ها و لباس ها سفید و شاد بود و زن و مرد در روستاها و سایر نقاط ایران از این نوع پوشش استفاده می کردند و زبان از جایگاه ارزشمندی برخوردار است و این جایگاه برای هر کشوری امکان پذیر نیست و ما رنگین کمانی از زبان ها داریم. و پوشش هایی که بسیار ارزشمند است.

انتهای پیام/