این روزها برخی از شخصیت های سیاسی در اظهارات خود مرتباً بر جدایی عفاف و حجاب تاکید می کنند و می گویند که نمی توان حجاب داشت اما عفاف داشت و بالعکس. در واقع، این اصل که عفاف و حجاب یک پدیده نیستند، درست است، اما این تصور که آنها از هم جدا و غیر مرتبط هستند، درست نیست.
نگاهی به تحولات فرهنگی-اجتماعی غرب به خوبی نشان می دهد که از جمله در مسیر توسعه غرب، ابتدا حجاب کم رنگ شد، سپس عفاف زیر سوال رفت و در نهایت مرزهای اخلاقی در جامعه فروریخت. نتیجه ملموس و ملموس آن را امروزه و در آینده می توان در این جوامع مشاهده کرد که پدیده فرزندان نامشروع به ارز رایج آنها تبدیل شده و در برخی کشورهای غربی تعداد فرزندان نامشروع از تعداد فرزندان نامشروع بیشتر شده است. چنین وضعیتی نتیجه اجتناب ناپذیر نسخه ای است که برخی در جامعه ما به نام جدایی عفاف و حجاب مطرح می کنند.
به عبارت دیگر، خداوند متعال برای حفظ عفت در جامعه بشری مجموعه ای از احکام را تشریع کرده است که یکی از مهمترین آنها «حجاب» است. البته روشن است که حفظ عفاف بیش از حجاب و پوشش سر و بدن می خواهد، اما حفظ همان حجاب شرط لازم است. حال مغالطه‌ای که در اینجا پیش می‌آید این است که می‌پرسد آیا تمام کسانی که حجاب داشتند عفاف را هم رعایت می‌کردند یا کسی که بی‌حجاب است بدحجاب است؟ مغالطه‌ای که در اینجا مطرح می‌شود این است که فرد می‌خواهد با پیشنهاد استثنایی یک قاعده انسانی و سنت اجتماعی را نادیده بگیرد. در علوم اجتماعی، صحبت از یک فرد (که ممکن است به دلایلی متفاوت از دیگران باشد) نیست، بلکه درباره کل جامعه صحبت می کنیم.
مسئله اصلی اینجاست که خداوند متعال برای حفظ تمامیت عفاف در جامعه بشری احکامی وضع کرده است که یکی از مهمترین آنها حفظ حجاب اسلامی است. اگر انسان بتواند دامن خود را از گناه پاک کند و در عین حال احکام حجاب را رعایت نکند، اولاً هیچ تضمینی وجود ندارد که اگر تاکنون موفق بوده، در آینده نیز موفق باشد. و ثانیاً مشکل فقط او نیست، بلکه او در جامعه اسلامی تعریف شده است. خواهد بود علاوه بر اینکه ممکن است رفتار او دیگران را به وادی فحشا بکشاند، در واقع سبک زندگی را ترویج می کند که عفت در آن جایی ندارد.