صفری گفت: آقای اصفهانی بیشتر از یک مشاور وارد نشد. تلویزیون تصمیم می گیرد سریالی از این دست بسازد و تمام سوالات دراماتیک آن به سازماندهی و مشاوره سازمان و حوزه تولید فیلم برمی گردد. مسائل فنی هم نیاز به مشاور دارد و آقای اصفهانی با توجه به تجربه ای که در این زمینه داشت پیوند موثری بین نمایش و مسائل فنی ایجاد کرد تا جزییات کار درست باشد.
ابوالفضل صفری تهیه کننده سریال های جاسوسی و امنیتی درباره این نوع تولید می گوید: خارج از تلویزیون جای تفکر وجود دارد. همچنین وقتی می خواهید در حوزه محیط زیست فیلم بسازید با محیط زیست در ارتباط هستید، زمانی که می خواهید در زمینه بهداشت کار کنید با این حوزه و زمانی که می خواهید در حوزه امنیت کار کنید، همکاری می کنید. با نهاد امنیتی، زیرا این مسائل امنیتی آنهاست، نه تلویزیون.
صفری که با خبرگزاری سازمان تبلیغات صحبت می کرد، تهیه کننده سریال های امنیتی از جمله «دزد روح»، «ترور خاموش»، «سرجوه» و «تم رخ» است.
او درباره سریال در ژانر امنیتی می گوید: من سریال ساز هستم. ماموریتی که تلویزیون می بیند یا مسئولیتی که محول می کند در این محدوده است. ارزش آن را تلویزیون تعیین می کند. مسائل بزرگتری هم وجود دارد، اما اینکه آیا می توان آنها را حل کرد یا نه، من تصمیم نمی گیرم. شخص دیگری باید به جای آنها صحبت کند. در کل انتخاب چنین موضوعاتی کار تیم برنامه نیست.
مهر در بخشی از آن گفتگو از «نقش مرتضی اصفهانی که در اکثر پروژه های امنیتی به عنوان مشاور یا فیلمنامه نویس حضور دارد» می پرسد.
صفری در این خصوص گفت: آقای اصفهانی بیشتر از مشاور وارد نشد. تلویزیون تصمیم می گیرد سریالی از این دست بسازد و تمام مشکلات دراماتیک آن به سازماندهی و مشاوره سازمان و حوزه تولید فیلم برمی گردد. مسائل فنی هم نیاز به مشاور دارد و آقای اصفهانی با توجه به تجربه ای که در این زمینه داشت پیوند موثری بین نمایش و مسائل فنی ایجاد کرد تا جزییات کار درست باشد.
وی می افزاید: در فیلم ها و آثار دیگری نیز نقش فیلمنامه نویس را بازی کرده است. این تخصص اصلی اوست. توالی سریع امنیت و اطلاعات با خیال راحت به دست نمی آید و شما باید اشراف داشته باشید. سکانس هایی از خانه امن، سرجوخه نیز در این سریال به نمایش درآمد. یک مقام سفارت آمریکا در پوشش یک افسر اطلاعاتی، یک پلی گراف می گیرد، این نوع فرآیند از سوی یک فیلمنامه نویس نمی آید و باید فردی باشد که با آن نوع فرآیند، انواع سؤالاتی که پرسیده می شود و انواع پاسخ هایی که داده می شود، زیرا این جزئیات این فیلم ها است.
سازمان تبلیغات در بخشی دیگر درباره روند ساخت سریال امنیتی می پرسد: «به نظر می رسد این تصمیم در قالب تلویزیونی اتفاق نمی افتد و باید اتاق فکری خارج از این رسانه وجود داشته باشد که بتواند پیشنهاد و برنامه ریزی کند. بررسی می شوند.”
پاسخ سافاری: درست است. فضایی برای فکر کردن در خارج از تلویزیون وجود دارد. همچنین وقتی می خواهید در حوزه محیط زیست فیلم بسازید با محیط زیست در ارتباط هستید، زمانی که می خواهید در زمینه بهداشت کار کنید با این حوزه و زمانی که می خواهید در حوزه امنیت کار کنید، همکاری می کنید. با نهاد امنیتی، زیرا این مسائل امنیتی آنهاست، نه تلویزیون. مخصوصاً وقتی در ایران هستیم، خارج از ایران تصور می کنند و هر چه می خواهند خلق می کنند و می شود مثل سریال «سرزمین مادری»، «24» و… اما در ایران نمی توانی تصور کنی. برای داستان‌های غیرداستانی باید هزار راه جواب داد (می‌خندد) مدل تخیلی او دیگر وجود ندارد.
وی ادامه می دهد: بنابراین باید اتاق فکری در خارج وجود داشته باشد، زیرا این موضوع مربوط به کشور است و صحبت از مسائل سیاسی، خطی و مرتبط نیست. ما در مورد نکاتی صحبت می کنیم که «مشکلاتی» هستند و کشور می تواند تحت تأثیر آنها قرار گیرد. اگر کسی در دلش عشق داشته باشد، این را می فهمد. چند دانشمند بزرگ می شوند و به جایی می رسد که یک فرمول از دل آنها شکل می گیرد و حالا بزنیم و برویم. ما در مورد “پایتخت” کشور صحبت می کنیم. این تمام ارزش “اطلاعات” است. پایتخت کشور با اطلاعات آن مشخص می شود. یکی از مستندسازان سینمای هالیوود گفت که بعد از انجام کارهایم متوجه شدم که چیزی به نام بی اطلاعی وجود ندارد. یعنی پیوست هر رویداد «اطلاعات» آن است که جایگاه این پدیده را ارزیابی و تعیین می کند که می تواند در اتاق فکر یا پدیده های مشابه مورد توجه قرار گیرد.