یکی از معلمان نهضت سوادآموزی درباره مشکلات این معلمان به «ایلنا» گفت: ما سال ها با حقوق ناچیز تدریس می کردیم، حقوقی که گاهی به امید استخدام شدن کفاف خرید لباس را نمی داد، اما امروز می گویند سوادآموزی. معلمان نهضت تحصیلات کافی برای استخدام شدن ندارند. ندارند، با استخدام ما مخالفند.
می گوید: سوادآموزان حداقل لیسانس دارند. اساس چنین کلمه ای چیست؟ آیا سطح سواد با دانشگاه های معمولی کشور تفاوتی دارد؟ اگر معیارهای سواد شما متفاوت است، به ما اطلاع دهید تا بتوانیم برای شما گواهی بگیریم. ما هم در همان مدارس دولتی و خصوصی درس می خواندیم.
این معلم می گوید: برخی از نمایندگان به نقل از رهبری گفتند که همه معلمان باید از دانشگاه فرهنگیان فارغ التحصیل شده باشند، در حالی که ایشان گفتند: «حتی برای مدت کوتاهی باید در دانشگاه فرهنگیان تحصیل کنند…» نمایندگان می گویند ما ما هستیم. فارغ التحصیلان دانشگاه فرهنگیان و شهید رجایی نیستند پس ما را استخدام نکنند.
این معلم می گوید: اگر معیار استخدام شما تجربه است، ما سال ها تجربه تدریس داریم. ما در شرایطی تدریس می کنیم که معلم باید کیلومترها از محل زندگی خود دور شود تا به یک بی سواد آموزش دهد. ما باید حداقل دو یا سه باسواد در کلاس مونتاژ داشته باشیم که در روستاهای مختلف باشند و به امید استخدام آنها را تربیت کنیم. ما با دانش آموزان باسوادمان زندگی می کنیم و حتی اغلب به فرزندان آنها آموزش می دهیم.
این معلم نهضت سوادآموزی می گوید: بعد از این همه سال کار، اگر امنیت شغلی نداشته باشیم و نتوانیم معلمی بگیریم، امیدمان را از دست می دهیم.
باید بگویم؛ برای تغییر وضعیت معلمان از طریق خرید خدمات، نهضت سوادآموزی، برون سپاری و … در حال حاضر دو طرح در مجلس مطرح است که اولی طرح کمیته اجتماعی سازمان کارکنان دولت و دیگری طرح سازمان نظام وظیفه عمومی است. کمیته آموزش به مجلس برای ساماندهی کارکنان آموزش و پرورش. این معلمان تمایل دارند با طرح ساماندهی کمیسیون اجتماعی وضعیت را تغییر دهند در حالی که کمیسیون آموزش سازماندهی معلمان را جزو وظایف خود می داند و نمی خواهد معلمان را بر اساس طرح ملی کمیسیون اجتماعی ساماندهی کند.