تمرین عشق در راه اربعین / ناگفته سفیر بازماندگان حسین (م.ن.)

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ به گزارش خبرنگار کربلای معلی را آرمان، برای کربلایی شدن باید همه چیز را رها کرد، حتی خودت. از این رو کربلا شدن هم شور حسینی می خواهد و هم شعور حسینی، تا خدمت به شیفتگان امام حسین (ع) راه درازی است، او توشه آخرتش را آماده می کند.

به مرز شلمچه نزدیک شدیم، جمعیت زیادی از علما در یک جهت حرکت می کردند.

موکب های عراقی به محض خروج از دروازه ها با چهره هایی شاد از زائران ایرانی استقبال کردند.

موج های عاشقان و شیفتگان حسینی با اشک شوق به زیارت امام حسین (ع) می روند. زهرا یکی از زائرانی است که امسال برای اولین بار به کربلا مشرف شد.

تو سفیر ناگفته بازماندگان حسین (ع) هستی.

این زائر حسینی از احساس و حال خود در زیارت کربلا می گوید: در راه کربلا در خود فرو می روید و دعا کنندگان را به یاد می آورید که سفیر تمام ناگفته هایشان با حسین فاطمه (س) بودید و می ترسید که یکی باشید. از آنها فراموش کن برای یک لحظه احساس می کنی که این همه “دعا” بر تو سنگینی می کند و تعجب می کنی که چگونه می خواهی عدالت را در این مورد ادا کنی.

وی افزود: وقتی چشمم به گنبد طلای اباعبدالله الحسین (ع) افتاد، انگار همه حرف ها از ذهنم پاک شد و فقط برای شادی عبادت اشک ریختم. عبادت امام حسین (ع) آنقدر زیبا و معنوی است که احساس می کنی به همه آرزوهایت در آنجا می رسی.

زینب یکی دیگر از زائران اولیاء الله به خاطر دعوت به این سفر ملکوتی خدا را شکر کرد.

نمایش انسانیت و آزادی در راه کربلا

وی گفت: در این سفر معنوی درس انسانیت و آزادی را به وضوح دیدم. از کودکی 5 ساله که با اهدای دستمال کاغذی به زائران عشق و ارادت خود را به امام حسین (ع) تقدیم می کند تا پیرمردی که روی زمین می نشیند و کفش های عبادت کنندگان حسین را واکس می زند و این اخلاص است. این در دین است.

وی گفت: عشق به امام حسین (ع) میلیون ها عاشق را به کربلا کشاند، آوازه این عشق همه جا را فرا می گیرد، کافی است در ماه صفر در کربلا باشید. همه از گوشه و کنار دنیا می آیند تا اباعبدالله الحسین (ع) را دوست بدارند و حسین (ع) را یک صدا بخوانند.
آری همه عاشقان حسین دل دارند لبیک یا حسین.

سنگ تمام عراقی ها در استقبال از زائران ایرانی

پذیرایی عراقی ها از بصره آغاز می شود. با لبخند از شما استقبال می کنند و مقصد را از شما می پرسند، مسجد کوفه، حرم امام علی (ع) یا راه کربلا را به شما نشان می دهند و اگر تشنه باشید به شما آب می نوشند و در عوض به شما آب می نوشند. به خاطر محبتشان فقط یکی را به تو می‌دهند، یاحسین را می‌خواهند، زیرا خوب می‌دانند که ثواب پذیرایی از زائران را خود حصین (م.ن) می‌دهد، حسینی که روح و روان آرام دارد. همه این برنامه ها به صورت خودجوش توسط مردم انجام می شود و مردم عراق به خوبی از عبادت کنندگان امام حسین (ع) استقبال می کنند.

بسیاری از عراقی ها عاشق اباعبدالله الحسین (ع) هستند، یک سال کار می کنند و پول خود را پس انداز می کنند تا بتوانند در ایام اربعین به زائران پیاده خدمت کنند و دلیل ساخت موکب های زیادی که هم اکنون در کربلا هستند و در جاده های منتهی به کربلا شاهد برپایی آن نیز برخاسته از این ارادت خالصانه هستیم. اغلب افراد متفرقه در این مسیر چادر و چادر زده و با تمام دارایی خود حتی به اندازه یک قرص نان یا با شستن پای زائران به مردم خدمت می کنند و این خدمت را برای خود افتخاری بزرگ می دانند.

اخلاص مردم عراق در استقبال از زائران حسینی

آیا فکر می کنید بنیانگذاران چادر در جاده ها میلیاردر و ثروتمند هستند؟ نه! بیشتر آنها کشاورز هستند و نخلستان دارند. آنها سالهای خود را با مشکل می گذرانند. حدود دو هفته از ماه صفر بهترین غذاها را که حتی خودشان هم در تمام سال به آن دسترسی نداشته اند تهیه می کنند و شبانه روز برای پذیرایی از زائران وقت و هزینه می کنند. زنانشان در پشت چادرها شبانه روز کار می کنند. چرا؟ زیرا زائر ابی عبدالله علیه السلام قصد عبور از آنجا را دارد.

حتی در شهر بصره، حله و ناصریه درهای خانه بسیاری از افراد ثروتمند و فقیر به روی زائران باز شد. جان خود را به عبادت کنندگان ابی عبدالله دادند. این پدیده ارزشمندی است که در دنیا بازتاب یافته است.

انتهای پیام/