جدیدترین آلبوم فردین حالتبری منتشر شد

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ «رامین و من» عنوان جدیدترین اثر فردین حالتبری آهنگساز کشورمان است که شامل چند اثر موسیقایی و برگزیده این هنرمند در زمینه موسیقی فیلم با تاکید بر آکاردئون است.

کینو نیمکت به کارگردانی محمد رحمانیان، لابراتوار به کارگردانی حمید امجد، کفش هایم کو به کارگردانی کیومرث پورخمد، تنها تنها به کارگردانی احسان عبدی پور، خنده در باران به کارگردانی دهری حالتبری به موسیقی پرداختند.

بهنام ابوالقاسم نوازنده پیانو و آکاردئون، غلامرضا کریم زاده نوازنده آکاردئون، پدرام فریوسفی نوازنده ویولن، میثم مروستی نوازنده ویولن، آتنا اشتیاقی نوازنده ویولن سل و کنترباس، سایوری شفیعی نوازنده کلارینت، نوازنده شقایق، احهادین نیما جوان، نوازنده شقایق.

خلعتبری در کامنت های خود به بهانه انتشار این آلبوم نوشت:

«برادرم رامین سال ها پیش به همراه آقای جواد صفری که دبیر دبیرستان های چالوس بودند به کلاس موسیقی فرستادند و در خیابانی به نام شیخ قطب در مرکز شهر که نیمه تمام بود موسیقی تدریس می کردند. فروشگاه طبقه رامین نت نواختن، ملودی و بعدها ارگ را یاد گرفت و من از او تقلید کردم. یکی از بستگان خانم مینو درایا که در آن زمان دانشجوی شیراز بود و بعداً استاد دانشگاه یورک تورنتو شد، به رامین یک آکاردئون به پسر عموی پدرم داد.

تصمیم گرفتم قطعاتی را که برای آکاردئون در فیلم ها نوشته بودم در مجموعه ای به نام من و رامین منتشر کنم و به او بدهم. نام آهنگ های این مجموعه با توجه به مکان هایی که با رامین به یاد داریم انتخاب شده است. به یاد تمام سالهای خاطره انگیزمان

«فردای روشن» نام مدرسه ای است که در آن رفتیم و بر روی تپه ای مشرف به شهر هالوز قرار داشت. مدیر و سرپرست این دبستان آقا و خانم مقصودزاده بودند. خانم ها مریم و ملیحه اردبیلی، مادرم شهلا، خانم بیاتی، خانم اسانلو، خانم حنایی، آقای محرابی، آقای سیگارودی و آقای عاشوری معلم ابتدایی بودند. خاطرات خوشی از فرید صفری و رامتین مقسودزاده و خیلی های دیگر داریم که دوست داشتم نامشان را اینجا ذکر کنم. در واقع پدرم آقای عبدالحسین حالتبری که مدیر تربیت بدنی چالوس بودند هم چهارشنبه بعدازظهر به ما علم درس می دادند.

«حیاط قصر» نام محله ای بود که در هالوز زندگی می کردیم. دلیل این نامگذاری وجود کاخ رضاشاه پهلوی بر بالای تپه است که بعدها تبدیل به کتابخانه شد و هنوز پابرجاست.

«پوچینی» نام رستورانی بین چالوس و نوشهر بود که در آن موسیقی زنده اجرا می شد. خیابان رادیو دریا، ایستگاه رادیویی دریا که در اصل فقط از شمال ایران شنیده می شد، در شهر هالوس قرار داشت. بلوار عمودی بر فراز دریای خزر که شهر را به ایستگاه رادیویی متصل می کرد. من و دوستانم سعید پسندیار، رامتین مقصودزاده، خسرو باکان و فریز سندی گروه داشتیم. خواهر لیلا و کیمیا هانوم هر دو در این خانه بزرگ شدند.

«اسب سفید» نام یکی از رستوران های ما بین نوشهر و چالوس بود که در آن موسیقی زنده اجرا می شد. اساس مدرسه شریف و دبیرستان شریف توسط آقای سید شریف حدیقی گذاشته شد و بعدها که نظام آموزشی به دبیرستان و دبیرستان تبدیل شد، دبیرستان آن تأسیس شد. مدیر مدرسه راهنمایی شریف آقای صادق علی کیا بود.

هتل کاسپین حیات در دهه 1950 تاسیس شد و امروزه به آن پارسیان کاسپین می گویند. اردوگاه افسران یک اردوگاه تفریحی برای افسران ارتش بود و پل فلزی پلی بر روی رودخانه هالوز بود که شهر را به دو قسمت متصل می کرد.

سینما پرسپولیس، سینمای بزرگ یادگاران، در دهه 50 ساخته شد و دومین سینمای شهر است. حدود هزار صندلی بود و چند شب هم برای جمعی از آشنایان در نظر گرفته شده بود. این سینما توسط آقای طاهایی اداره می شد و بعدها به جهان نما تغییر نام داد.

سینما ایران شهسوار (تنکابن) در خیابان کنار دریا قرار داشت. ساختمان هنوز تخریب نشده اما سینما تعطیل است. امیدوارم روزی این فیلم دوباره نمایش داده شود. من و رامین و برادرم وقتی با پدربزرگم گلم حسین خان حلعتبری (نصرت نظام) به تنکابن رفتیم. در این فیلم فیلم هایی دیدیم که چقدر کیسه بود، تخمه، ساندویچ سوسیس، نوشابه و محو شدن در تاریکی و شگفتی فیلم ها.

سینما زهره اولین سینمای چالوس و نوشهر بود که در کوچه سعدی قرار داشت. آقای کوزگر صاحب سینما بود. بندر نوشهر بندری در قسمت جنوبی دریای خزر است. شهر نوشهر در کنار این بندر ساخته شده است. بسیاری از اقوام ما از جمله پدربزرگ مادری، عمو، عمو و پسر عمویم در اداره بندر کار می کردند. بندر برای من همیشه یک رویا بوده است. “رویای سفرهای طولانی.”

نسخه دیجیتال آلبوم «رامین و من» با هنرمندی فردین حالتبری و آکاردئون ساز هم اکنون در دسترس عموم قرار گرفته است.

انتهای پیام/