در سال 2008، یونسکو جشن روز مردگان را به عنوان میراث فرهنگی ناملموس بشریت به ثبت رساند. این مراسم نمادین مکزیکی ریشه های ماقبل اسپانیایی دارد، یعنی قبل از فتح مکزیک توسط اسپانیا. آیین مرگ یکی از عناصر اصلی این فرهنگ بود و این جشن نیز بخشی از آن است.
هنگامی که فردی در فرهنگ مکزیکی می میرد، او را در یک «پتیت» (نوعی فرش بافته شده) دفن می کنند و بستگانش در گروهی جمع می شوند تا او را در سفر به «میکتلان» (محل استراحت ابدی) راهنمایی کنند.
منشأ این سنت به تلاقی بین برگزاری مراسم مذهبی کاتولیک توسط اسپانیایی ها و برگزاری روز مردگان برمی گردد که توسط مردم بومی قبل از ورودشان جشن گرفته می شد.
این مردم بومی احترام خود را برای مردگان به تقویم مسیحی منتقل کردند که مصادف با پایان چرخه کشاورزی ذرت، محصول اصلی غذای مکزیک بود.
مرگ در این تعطیلات دلیلی برای جشن می شود زیرا نشان دهنده حضور زنده است نه غیبت.
هر ساله خانواده ها نذورات و محراب های مختلفی را برای متوفیان خود ترتیب می دهند و این محراب ها با گل، جمجمه و نان معروف Pan de Muerto تزئین می شود.
گل ها نقش کلیدی ایفا می کنند زیرا برای تسهیل بازگشت روح به زمین قرار می گیرند. پراکندگی گلبرگ های سامپازوچیل و گذاشتن شمع ها به این منظور است که مسیری را که ارواح برای رسیدن به مقصد طی می کنند مشخص کند.
روز مردگان در 1 و 2 نوامبر جشن گرفته می شود و این تعطیلات به دو دسته تقسیم می شود. طبق تقویم کاتولیک، اول نوامبر روز همه مقدسین است و این تاریخ به کودکان فوت شده اختصاص دارد. این در حالی است که در 11 آبان یاد و خاطره سالمندانی که دیگر در بین آنها نیستند گرامی داشته می شود. این یک تعطیلات است که در سراسر مکزیک گسترش می یابد، اما با تفاوت های ظریف بسته به منطقه.