عسل بدیعی تنها بیست و یک سال داشت که از طریق یکی از دوستانش متوجه شد «کیانوش عیاری» در حال تست بازیگری برای فیلم جدیدش است. به نظر می رسد کیانوش عیاری برای نقش مورد نظرش از افراد زیادی تست بازیگری می دهد، اما تا زمانی که عسل بدیعی را نبیند هیچ کدام او را راضی نمی کنند. عیاری از همان ابتدا می فهمد که عسل بدیعی برای همین نقش ساخته شده است. قیافه و چهره معصوم عسل چیزی بود که برای نقش اول فیلم بودن یا نبودن لازم بود، عیاری سعی می کند عسل بدیعی را برای فیلمش جذب کند، اما رضایت خانواده بدیعی کار آسانی نبود، اولاً آنها اصلاً نبودند. از بازی عسل خوشحال شدم، اما گروه فیلم در نهایت با صحبت های زیاد توانستند بدی ها را متقاعد کنند تا در اولین فیلمشان بازی کنند.
عسل خودش گفته بود انگیزه اش از بازی رویای شهرت نبود. در واقع از کودکی هنگام ایفای نقش در آینه عاشق بازیگری بود اما آرزوی بازیگر شدن در ذهن عسل آنطور که در ذهن اکثر مردم وجود دارد نبود. او می گوید هرگز فکر نمی کرد این اتفاق برای او بیفتد، اما این اتفاق افتاد. چه کسی می تواند وقایع زندگی او را پیش بینی کند؟!
عسل بدیعی درباره اولین تجربه بازیگری خود در فیلم بودن یا نبودن کیانوش عیاری می گوید، به عنوان یک بازیگر تازه کار فکر نمی کرد بتواند خوب بازی کند اما راهنمایی های کیانوش عیاری به عنوان کارگردان به او کمک کرد. عیاری در حین فیلمبرداری به عسل گفت: «بازی کردن زندگی‌ای که زندگی نکرده‌ای خیلی سخت است، اما همیشه احساس می‌کنی قلبت درد می‌کند.» اینگونه بود که عسل گاهی خود را فراموش می‌کرد و تبدیل به چیزی می‌شد که باید باشد.
می توان گفت نقطه عطف کارنامه هنری عسل بدیعی، حضور در فیلم «دست های آلوده» سیروس الوند در سال ۱۳۷۸ بود که برای حضور در این فیلم نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل زن در هجدهمین جشن دهه فجر شد. فیلم. او گام بلندی در زندگی هنری خود برداشت و در کنار بسیاری از بازیگران سرشناس ظاهر شد.این فیلم حضور عسل بادی در سیتما را پر رنگ تر کرد.
عسل بدیه در سال ۱۳۷۹ در فیلم «از ته دل» ساخته بهرام کاظمی در نقش دختری عاشق ظاهر شد که بهرام کاظمی درباره او گفت: زمانی که عسل بدیه برای بازی در این فیلم انتخاب شد، بر اساس شخصیت و چهره اش انتخاب شد. عسل شخصیتی کاملا محجوب، درونگرا و فوق العاده احساسی بود. در محل کار بسیار حساس کار می کرد و تا به احساس درونی خود نرسید، کار را شروع نکرد. مرگ او همه ما را شوکه کرد. هم سینما و هم خانواده بدیعی پس از مرگ او شوک شدیدی را متحمل شدند و حیف است که سینمای ایران چنین بازیگری را از دست داده است.
پدر عسل بدیعی پیوند او را اینگونه توصیف کرد: پس از اتفاقی که برای عسل افتاد، سازمان اهدای عضو در بیمارستان با او صحبت کرد. از آنجایی که از قبل از قصد عسل برای این کار مطلع بودیم، با رضایت مادر و خواهر عسل، تمامی اعضای قابل اهدای وی به افراد نیازمند پیوند اهدا شد. این کار از 24 فروردین آغاز شد و 7 عضو عسل به 7 بیمار فرصت زندگی دوباره دادند.
آخرین فیلم تلویزیونی عسل بادی «نیلا زنده است» به کارگردانی سعید اسدی بود. داستان این فیلم درباره مادری به نام شبنم است که پسرش مشکل قلبی دارد، این بار عسل بدیعی در داستان پیوند عضو قرار می گیرد با این تفاوت که این بار نیازی به پیوند ندارد. عسل بدیعی در نقش مادری ظاهر می شود که سعی می کند فرزندش را از مرگ نجات دهد و برای این کار تمام تلاش خود را می کند.
رضا داوودنژاد به عنوان همسر غزل بدیعی و داماد خانواده درباره عسل بدیعی می گوید: عسل فردی کاریزماتیک بود. اگر حالش خوب بود و وارد جمعی می شد، سرنوشت آن گروه شادی بود. عسل نگذاشته کسی غصه بخورد اما اگر غمگین بود غمش همه گروه را تحت تاثیر قرار می داد.
آقای دکتر امید قبادی متخصص اهدای عضو در مورد کار بزرگ عسل بدیعی مطالب فوق العاده ای می گوید. درباره بدیعی می گوید: چند ثانیه در نظر بگیریم که اگر از مردم مملکت بپرسیم عسل بدیعی را می دانی کدام یک از این جواب ها را به تو می دهند؟ پاسخ اول: هنرمند و بازیگری که در دهه 80 و 90 فعالیت می کرد و پاسخ دوم: همان هنرمندی که تمام اعضای بدنش را اهدا کرد. البته همه می دانیم که پاسخ دوم، پاسخ استاندارد مردم به این سوال خواهد بود، عسل بدیع تنها سینماگری در جهان است که در فیلمی درباره اهدای عضو بازی کرده و سپس با اهدای عضوش در ذهن همه جاودانه می شود.
عسل بدیعی در تمام زندگی خود عاشق ترویج فرهنگ اهدای عضو بود و تنها بازیگری بود که در فیلم های زیادی با موضوع اهدای عضو بازی کرد. او که بسیار خوش تیپ و مهربان بود و همیشه مورد توجه بسیاری از مردم قرار می گرفت، یک روز ناگهان از این دنیا رفت. درست مثل شمعی در باد. مرگ عجیب او همه را شوکه کرد. علت مرگ پارگی رگ های مغزی و ایست تنفسی بوده است اما شایعه فوت وی شایعه و بی اساس است. عسل رفت و به داستان بهترین فیلم های کارنامه اش واقعیت بخشید. واقعیتی که همه را به تعجب واداشت که چگونه عسل می تواند این همه اتفاق را پیش بینی کند؟!
به هر حال بهتر است صحبت های مادر عسل بیدی را درباره فرزندش بخوانید: عسل من فرشته کوچک زندگی من بود که تولدش مثل نور خورشید روشن و امیدوارکننده بود. لحظه پرواز او به آسمان ابدیت مانند سیاهی و تاریکی مطلق بود که از آگاهی پاک نمی شود. دوران عسل به اندازه گذر یک شهاب از آسمان عمرمان کوتاه بود. جای عسل برای همیشه در قلب من خالی است…
این متن برگرفته از پادکست صدای خیال متعلق به ماهنامه «فیلم امروز» است.