خشت اول معمار کج است … / مرگ تدریجی بازی های آیینی و سنتی با فرهنگ حکومتی فرهنگ

به گزارش خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ بیستمین جشنواره نمایش های آیینی و سنتی به نویسندگی داوود فتحعلی بیعی امروز یکشنبه 21 آذرماه به ایستگاه پایانی خود می رسد و اختتامیه آن با حضور محمدمهدی اسماعیلی وزیر فرهنگ و امور اسلامی در وحدت برگزار می شود. سالن

جشنواره ای که هم در سطح جامعه و هم در جایگاه حاکمیتی وزارتخانه در مظلومیت همه جانبه قرار دارد. البته در مورد نمایش های آیینی و سنتی به ویژه در مراسم افتتاحیه و اختتامیه این جشنواره ها، همه تئاتری ها، کارگردانان و وزرا مدافع و علاقه مندان به این هنر بومی محسوب می شوند و به محض پایان جشنواره همه چیز به فراموشی سپرده می شود. .

تاریخچه این فراموشی به سالها قبل برمی گردد. مردم ایران سال‌ها تمام آیین‌های سنتی مذهبی خود را در قالب نمایش و در کوچه‌ها و محله‌های شهرها، شاهنامه‌خوانی، سیاه‌بازی، حوض‌بازی، چادر و خواندن این یکی انجام می‌دادند. با استقبال عموم مردم؛ زیرا جنسیت و محتوای این نوع نمایش ها به طور کلی بازنمایی مشکلات روز جامعه، شادی ها و غم های مردم بود و مرد، زن، پیر و جوان، خواسته ها و آرزوهای خود را با این نمایش ها دست یافتنی تر می دیدند.

با ساختاردهی فرهنگ عمومی تحت لوای دولت و گذار به سیاست گذاری، تنظیم مقررات، بودجه بندی، آموزش و پرورش و دانشگاه تئاتر و تئاتر، سهم مردم در اجرا و مدیریت نمایش های آیینی و سنتی به تدریج افزایش می یابد. حذف شد و تئاتر و تئاتر ملی در اولویت دولت قرار گرفت.

اصالت بخشیدن به فرهنگ دولتی و حذف تدریجی افراد از مدیریت فرهنگی آسیب مهمی در عرصه فرهنگ عمومی کشور است. این نمایش که ریشه در سنت و دین و روح هر ایرانی دارد جای خود را به سیاست دولتی و تئاتر دانشگاهی داده است.

ایران سرزمین پهناوری است با زبان‌ها، گویش‌ها و گویش‌های مختلف کردی، ترکی، بلوچی، لری و غیره که هر کدام آیین‌ها، سنت‌ها، لباس‌ها، موسیقی‌ها و داستان‌ها و روایت‌های خاص خود را دارند که همگی در دوران متبلور و نضج یافتند. همان آیین ها و نمایش های سنتی و عدم توجه به این همه سنت و روی آوردن به یک رنگ و تک زبانی به اصل این اجراها آسیب جدی وارد می کند. مشکلی که اکنون پس از گذشت سال ها ریشه دوانده است، نمایش های اصیل ایرانی را در عرض چند روز به جشنواره تبدیل کرده است.

انتهای پیام/