درود بر امامی که علم خود را در محشر کربلا از بزرگان عالم فرا گرفت / سلام بر قاری کربلا…

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ به نقل از گروه دین و مذهب آناج/ عارفه حبیب پور; و باز مردی از نژاد علی… مردی که آیه اش آیه نور بود و سرش سر علم بود و قرآن علم و آگاهی را گفت.

مردی که قدم ها و سکوت و نگاهش فقط خدا بود. نفسش کلام خدا بود و ذکر لبش دعا.

مردی که عبادتش، دلش پر از ناگفتنی بود، چگونه می توانی دریا را بسنجی، مثل دریای علم، مردی که عالمی بزرگ بود، حقیقتاً محقق علم بود. مردی که سعی می کرد برای سخنان بصیرتی و علم خدادادی خود در ذهن کوته بینان زمان خود جا باز کند!

و او تنها کسی بود که فقط خدا را داشت. در سکون روزگارش همچنان محکم راه می رفت و در خفقان آن روزگار با قدرت راه می رفت، گویی بهشت ​​را در دستانش گرفته بود و زمین منتظر اجازه او بود.

از مردی بنویسم که راوی کربلای پدربزرگش زبان عاجز است و قلم نمی پذیرد…

بچه ای که محشری را دید، شنید و فهمید. کودکی که به مظلوم ترین مردم دنیا کمک کرد. علم خود را در کربلا از بزرگ ترین مردان روی زمین آموخت.

مگر می شود کربلا را ببیند و تا آخر عمر بر غربت آن زمان و مکان ناله نزند؟!

او نیز مانند پدربزرگش به ناحق کشته شد تا ثابت کند خلق خدا شایسته شهادت هستند و چه عجیب در کنار قبر گمنام مادر شهیدش به خاک سپرده شد تا سکوت زمینی پنجمین ستاره از آسمان امامت و ولایت همیشه یادآور اوج ظلم شیعه در هر زمان و مکانی خواهد بود.

انتهای پیام/