حسن لطفی، عضو کمیسیون اجتماعی مجلس در گفتگو با رویداد۲۴ پیرامون این موضوع، بخش‌های مهم آن را در ادامه می‌خوانید:
زحمتکش ترین قشر کارگری کشور جامعه کارگری است و چرخ اقتصاد کشور در دست آنهاست اما متاسفانه در سطح ملی آنطور که باید با آنها برخورد نمی شود. به جای کاهش هزینه های تولید در جاهای دیگر، تولیدکنندگان یا کارفرمایان دستمزد کارگران را دریغ می کنند. یعنی به جای اینکه بخواهند کارگران را از حقوق خود محروم کنند، مواد اولیه و هزینه تولید را در قسمت های دیگر کاهش دهند تا محصول به صرفه شود.
باید پرسید حافظ کارگران این مملکت کیست؟ آیا سازمان بیمه توسط کارگران تشکیل شده است یا خیر؟ حالا چند نفر از کارگران اعضای هیات مدیره سازمان تامین اجتماعی یا شرکت های تابعه هستند؟ چند نفر از آنها یا فرزندانشان در این سیستم پول نقد مدیر عامل شدند؟ چند نفر از آنها جزو تصمیم گیران بانک رفاه کارگران هستند؟
کارگران صندوقی برای تضمین آینده خود دارند و بانکی دارند که به آنها تسهیلات می دهد، اما خود کارگران نقشی در تصمیم گیری درباره بانک، سازمان و وجوه خود ندارند. کارگران یکی از ارکان اصلی تولید کشور هستند اما همچنان در بحث تصمیم گیری کشور جایی ندارند و به عنوان ابزار کار به آنها نگاه می شود.
عجیب است که وقتی صحبت از دستمزد می‌شود، هیچ‌کس به نیاز کارگران توجه نمی‌کند که آیا مسکن دارند یا ندارند یا مثلاً برای بیمه حقوق می‌گیرند یا خیر؟ آیا سازمان بیمه حاضر است مشکلات کارگران را روشن کند و هر سال اعلام کند که مثلا فلان مبلغ بیمه پرداخت شده است؟
چه کسانی باید در تعیین دستمزد کارگران دخیل باشند؟ مثلثی داریم که یک ضلع آن کارفرما یا سازنده، یک ضلع آن دولت و طرف دیگر آن کارگر است. کارگر در این مثلث تصمیم گیری چه نقشی دارد؟ آیا واقعا زندگی و درآمد یک کارگر ارزیابی می شود که آیا با تورم همخوانی دارد یا خیر؟ در این مثلث دولت بیشتر به سمت افزایش تولید و کارفرمایان است. در این میان عامل اصلی تولید، کارگر است اما به او توجه نمی شود.
هر روز شرکت ها با کمبود کارگر مواجه می شوند. برای کارگری که هفت میلیون تومان درآمد دارد و یک میلیون تومان خدمات و حداقل چهار میلیون تومان اجاره خانه می دهد، چه می ماند؟ اگر کارگر بیمه مادام العمر باشد و حداقل 20 میلیون تومان حقوق ماهیانه دریافت کند، خیلی بعید است که شرکت و شغلش را رها کند و با تاکسی های اینترنتی سرکار برود. بسیاری از کارگران و حتی کارمندان، دخل و خرجشان با هم مطابقت ندارد و به همین دلیل به دنبال مشاغل کاذب می گردند.
تولید در خواب است و متأسفانه از سوی دیگر کارفرمایان و تولیدکنندگان ما به جای کاهش قیمت تمام شده محصول در جاهای دیگر، کارگران را اخراج می کنند. یعنی سودساز همه چیز را حساب می کند و بعد به کارگر می گوید من نمی توانم بیشتر از این به شما پول بدهم. تا زمانی که نمایندگان کارگران در کانال های تصمیم گیری نباشند، لوایح بودجه هر سال می آید و می رود و این طبقه کارگر است که باید طعم فقر را بیشتر بچشد.
سازمان تامین اجتماعی متعلق به کارگران است اما آنها به خود اجازه نمی دهند در این تصمیمات دخالت کنند. برخی از افراد در مراکز بازنشستگی اسکان داده می شوند که از منافع سازمان نیز حمایت می کنند تا منافع کارگران. حرمت و شخصیت کارگر و خانواده او باید حفظ شود که با منافع مادی کارگر سازگار باشد.
این روزها کمیته تلفیق به بودجه نگاه می کند اما چیزی در بودجه سالانه کارگران وارد نمی شود. این هیئت مزد کشور است که باید وارد شود و دستمزد کارگران آنجا را تعیین کند.