روزنامه جمهوری اسلامی ایران در یادداشتی به برخی اظهارات نمایندگان مجلس در خصوص اعتراضات اخیر واکنش نشان داد.
در این یادداشت آمده است:
حاج قاسم سلیمانی تاکید کرد که باید با مردم مانند خانواده رفتار شود. این بدان معناست که مردان باید با مردم همانطور رفتار کنند که با فرزندان خود رفتار می کنند. این منطق شهید بزرگوار سلیمانی است، حالا آن را کنار بگذارید از موضع یک نماینده پرمدعا که در حوادث اخیر خواستار مجازات های سخت برای دیگران می شود و می گوید: «مسئولان اغتشاشات باید 5 یا 10 روز بعد از دستگیری اعدام شوند. ” اما پسر خودش به جرم همدستی با منافقین در زندان خواهد رفت و… حدس می زنم فقط فرزندان مردم را می توان برای اعدام تحت تعقیب قرار داد، اما باید به پسرش جور دیگری نگاه کرد. به راستی چنین دیدگاهی جز «مقایسه» چه وجه اشتراکی با روش سلیمانی می تواند داشته باشد؟!
سلیمانی از تمام توان خود برای «ارتباط» با میدان استفاده می کند. سعی می کند اتصالات آسیب دیده و حتی شکسته را بازیابی کند.
سردار می دانست که نمی توان کشور را با اقلیت اداره کرد. او می دانست که ایران برای پیشرفت به ظرفیت خدادادی همه فرزندانش نیاز دارد. ظرفیت هایی که در خدمت به کشور باعث سربلندی جهان می شود. او هیچ ادعایی نداشت و خود را نقشی جز یک سرباز نمی دانست. به همین دلیل وصیت کرد که روی سنگ قبرش بدون پیشوند و پسوند دیگری «سرباز سلیمانی» نوشته شود.
او سربازی بود که برای همه امنیت ایجاد کرد. هرگز حاکمی را نگرفت و بین مردم قرار نداد و کسی را محروم نکرد. او هرگز در مورد بدهی صحبت نکرد.