نویسنده ای یادداشتی در مورد سریال Set Me Free نوشته و برخی از رویکردهای آن را تحلیل کرده است.
محمد دیماسی نویسنده در قالب یادداشتی درباره سریال رحیم کن که از شبکه نمایش خانگی پخش می شود به این سریال پرداخت.
متن یادداشت را در زیر می خوانید:
در مورد سریال «مرا آزاد کن» بحث های زیادی وجود دارد. سریالی که با انتقادهای جدی فنی و محتوایی مواجه شده است و تهیه کننده معتقد است این انتقادات فقط یک شگرد رسانه ای و حاصل جدال تلویزیون، وزارت آموزش و پرورش، سینمای خانگی و ساترا است.
سریال رهیم کن در نگاه اول با حضور بازیگرانی چون محسن تنابنده، هوتن شکیبا، یوسف تیموری، آزاده صمدی، هدی زین العابدین، حسن معجونی، بابک کریمی، مهدی حسینی نیا، شهرام کایدی، مونا احمدی و همچنین … تصویر فضایی روایت شده در دهه های اخیر بیننده را به خود جذب می کند.
تصویری که هم از نظر منظره و لباس و هم از نظر کیفیت تصویر کیفیت قابل قبولی دارد. اما سریال رحیم کن که حالا به ایستگاه سیزدهم رسیده، رویکرد و دیدگاهی دارد که نیاز به بازنگری جدی دارد.
هدف این مجموعه توصیف فضای اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی قبل از انقلاب است. داستان حول خانواده ای می چرخد که جای خالی مادر در آنها احساس می شود. این خانواده پدری مستبد دارند، هر کدام از فرزندانش با رفتار او مشخص می شوند. فضایی که داستان را پیش می برد حول محور دروغ، ترس و طمع می چرخد و هر کدام از شخصیت ها رازهای ناگفته ای دارند که با فاش شدن آنها مشکلات جدی ایجاد می شود.
داستان سه جنبه دارد. یکی ماجراهای معدن، مشکل مالی کارگران و قتل یکی از کارگران است. دوم، اتفاقی که برای دختر خانواده افتاد. به دلیل علاقه زیادی که به یک خواننده معروف دارد با او تماس می گیرد و با دعوتی که از او می شود دور از چشم خانواده با او ملاقات می کند و شبی را با او می گذراند. ضلع سوم ماجرا، رابطه حاتم (پسر بزرگ خانواده) و پرستار فرزندش است که به خاطر همین رابطه با برادر کوچکترش، رابطه مثلثی شکل گرفته است.
قهرمان داستان حاتم با بازی محسن ثنابنده است. حاتم قصد دارد بار این زندگی را به دوش بکشد و از هر یک از این سه ضلع داستان موفقیت بیرون بیاید. البته داستان چیزهای تلخی دارد که ممکن است در آینده برطرف شود. اما چیزهایی که در پس‌زمینه این روایت به چشم می‌خورد و فضای جدیدی را نسبت به آثار قبلی سریال در ایران به تصویر می‌کشد، اتفاقات و موقعیت‌هایی است که قبلاً فقط با کنایه به آن اشاره می‌شد، اما تا این حد به تصویر کشیده شد. نمی شد و اغراق هم وجود نداشت.
مضمون وقاحت دختر خانواده در ارتباط با مرد و خیانت جنسی این مرد و تبدیل آن به یکی از محورهای داستان از این دست است. اگر این نوع روایت را به عنوان پروژه آسیب اجتماعی بپذیریم، زمانی مخاطب را محکوم می کند. اما باور نکردنی است که در «مرا آزاد کن» این روند چندان منفی نباشد. جایی که دختر خانواده در قاب کارگردان برای حل مشکل بارداری و آبروریزی که بر سر خانواده آمده است، خود را به همسر ساختگی اش معرفی می کند و جسورانه از ادبیات غیر سنتی در موضوع جنسیت استفاده می کند.
طراحی این شماره از یک سو و نمایش صحنه های غیراستاندارد روی موضوع از سوی دیگر تفکرات بسیاری را برانگیخت. نکته دیگری که در سریال به چشم می خورد زشتی بازیگران و زنان است. این اتفاق در شرایط بسیار ساده و عادی رخ داده است، مانند برقراری تماس تلفنی، عقب نگه داشتن کسی که می‌رود، و همراهی فرد دیگری در مسیری و… کجا متوقف می‌شود؟
و سومین مضمونی که در سریال هایی مثل «رهایم کن» تکرار و تاکید می شود، استفاده مکرر و زیاد از الکل و سیگار و همچنین سیگار کشیدن شخصیت های زن سریال است. انگار این سریال شیوه خاصی از زندگی را تبلیغ می کند. در سریالی به عنوان یک محصول مصرفی خانوادگی، این موقعیت ها مانند تکه هایی از یک پازل در کنار هم قرار می گیرند و فضای جدیدی را به تصویر می کشند. فضایی که از خط قرمز اخلاقی عبور می کند و خبر از تلاش برای ترویج نگاهی جدید به خلق سریال می دهد.
این روند تا چه زمانی ادامه خواهد داشت و چه کسی آن را تنظیم خواهد کرد؟