پیشینیان دانشگاه هایی مانند دانشگاه صنعتی شریف، دانشگاه شهید بهشتی و یکی از واحدهای دانشگاه آزاد در این تصاویر قابل مشاهده است.
من در فوریه 2016 وارد دانشگاه شدم. خوشحالم که به جای انتخاب محدود بوفه مدرسه، سوابق عالی دارم، اما آرزو! سلف ما آپارتمانی بود با همان امکانات بوفه به علاوه وعده های غذایی روزانه که هر روز رزرو می کردیم.
گذشت و ما به آن عادت کردیم. مهر 98 ترم جدید با خبر تغییر هنرمند قبلی آغاز شد. شروع دوستی من با خانم زیبا (نامی که قبلاً او را صدا می کردیم) به روزهای اول ترم برمی گردد که کلاسی نبود و دانشگاه عملاً خالی بود، اما هر روز زیر نظر دانشگاه می رفتیم. بهانه دوری از خانه، سه ماه تابستان، علف و سرگردان.
روز اولی که وارد سلف شدم از تغییر چیدمان سلف که بهتر شده بود تعجب کردم و لباس شیک کارکنان تغییرات را نشان می داد.
از این همه تغییر خوشحال شدم، با انرژی به سمت مدیر سلف رفتم و با رساترین و گرم ترین سلام به او سلام کردم.
تقریباً هر روز برای ناهار به سلف می رفتم به این امید که بتوانم یک گپ سریع با خانم زیبا داشته باشم و او برای ما غذای سفارشی مانند نان اضافی، گوشت اضافی و ته دیگ سرو می کرد.
آن روز نمی دانستم که احوالپرسی بین من و خانم زیبا تا پایان ترم اینقدر قوی باقی خواهد ماند، اما به مرور این اتفاق افتاد.
جالب است بدانید صمیمیت ما به حدی رسید که اگر چند روز غیبت می کرد نگران می شدم و احوالش را جویا می شدم و برعکس اگر نبودم علت را از دوستانم جویا می شد. غیبت من
آخرین روز ترم
روز آخر ترم طبق معمول با خانم خوشگل (که هیچ وقت نمی دونم چرا اسم فامیلشو نپرسیدم) رفتم سلف و گفتم امیدوارم تعطیلات خوبی داشته باشی. اما او هم خبر خوشحال کننده و هم ناراحت کننده را به من داد. اخبار استعفا در ترم جدید. گویا دیگر قرار نبود در سلف کار کند.
این پایان جلسه ما بود. اما بعد به من گفت که تمام روزهای این ترم و در میان آن همه چهره خسته و عصبی و بی حوصله منتظر سلام من بوده تا دوباره به خودش انرژی بدهد. خب این برای من خیلی ارزشمند بود.
در نهایت با اینکه دلمون برای همدیگه خیلی تنگ شده ولی به این نتیجه رسیدم که همیشه لازم نیست برای شاد کردن اطرافیانمون یه کار مهم و خاص انجام بدیم، گاهی اوقات یه تبریک متفاوت در بین این همه دانش آموز میتونه روزتون رو بسازه. زیبا.