متولیان فرهنگی یا مدعیان/سخنرانان متظاهر که صحبت کرده اند

آرام آرام به وسط جمعیت می روم. طبق معمول به چهره مردم خیره می شوم و در ذهنم از آنها داستان می سازم، پیرزنی با عصا روی سکویی نشسته و منتظر شروع مراسم است، با گوشه روسری چشمانش را پاک می کند و به نظرم آرام زمزمه می کند. شاید مادر شهیدی است که فرزندش مفقودالاثر است و به دیدار جسدی آمده است که در محاسبات و احتمالات ریاضی فرزند او باشد، شاید مادر است و آمده تا مرهمی بر درد دل مادران باشد. هنوز بعد از سی یا چهل سال منتظر فرزندی هستم.

همین فکرها را دارم وقتی یک دختر چهار پنج ساله با کلاه و کاپشن با پرچم در دست به پیرزن نزدیک می شود و به صورت او خیره می شود، انگار نوه ای می خواهد مادربزرگ در آغوش گرم او باشد. ..بافندگی و داستانی از خودم، آن صدای خرخر بلندی که برای شعار دادن و هماهنگ کردن جمعیت نصب می شود، توجه من و خانم های اطرافم جلب می شود، صدای کسی که پشت بلندگو صحبت می کند، مدام قطع می شود و متصل است، غوغایی به پا می شود، کسی می خواهد نظم ایجاد کند. مردم به سمت مسجد النبی (مسجد النبی) راهپیمایی کرده اند، بلندگو همچنان خاموش است، زنان در دسته های جداگانه شروع به شعار دادن برای ایجاد شور و هیجان می کنند. بلندگوها همچنان خاموش هستند.

در میان جمعیت برخی از مسئولان را می بینم که سعی می کنند خود را به صف اول برسانند و خود را نشان دهند، کمی جلوتر دوباره پیرزنی را می بینم که در ابتدای مراسم دیدم که در ذهن من نماینده مادران شهداست، من. از بی برنامگی برای برگزاری چنین مراسمی که به شهدای مظلوم گمنام تقدیم می شود، شرمنده، سرگردان و سرگردان می شوم، آرام آرام در خیابان قدم می زنم.

برای نماز جمعه به محل تجمع می رسیم و مشکل سیستم صوتی هنوز حل نشده است، از ابتدای خطبه های نماز جمعه تا پایان نماز، در هر لحظه نماز، به شهدا فکر می کنم، به فکر شهدا هستم. افسران خط اول، من به شهدایی که غافلگیرانه رفتند، به مادرانشان، فرزندانشان فکر می کنم، و آنهایی که هنوز بدون نام و نشان از تفحص برمی گردند…

بعد از نماز، در میان تمام فکرهایی که از ذهنم خارج شد، شهدا را در حصیرم جمع می کنم و با گرهی کور در گلو به امامزاده حسین (ع) می روم و سرم را به ضریح می چسبانم و خشم می خورم. دلم پر شده از اتفاقات چند ساعت اخیر و مظلومیت. شهدای گمنام درد مضاعف داشتند، اما ای کاش ماشین زمان داشتم و می توانستم به زمانی برگردم که پیشی گرفتن از مردم برای رسیدن به شهادت بود، نه رسیدن به مسئولیتی که شاید لیاقتش را هم نداشتند.

امامزاده را ترک می کنم، به پرچم های سه رنگی که بالای سر شهدایمان گذاشته اند نگاه می کنم و دلم آرام می گیرد، لحظاتی بعد موبایلم زنگ می زند، این عکاس خبرگزاری است که می گوید گزارش تصویری منتشر شده است. .. گزارش مردمی بدون حتی یک شات از مقامات قاب عکس باشید.