مردم شرط مشروعیت نظام بودند نه صرفاً مصلحت

نظر امام در مورد رسیدگی به مردم و محرومان چه بود و اولویت و موضع ایشان در این مورد چه بود؟

سوال شما را می توان به «مردم» و «محروم» تقسیم کرد، مردم محروم هستند و می توانند محروم یا محروم باشند. پس سوال درست این است که مردم در نزد امام و در انقلاب اسلامی و به ویژه جمهوری اسلامی چه جایگاهی دارند؟ این باید بر اساس فلسفه یا مشروعیت سیاسی تعریف شود. من معتقدم حضرت امام(ره) بر اساس فلسفه سیاسی پیامبر اکرم(ص)، امام علی(ع) و امام حسین(ع) عمل کردند. فلسفه ای سیاسی که «مشروعیت» را «دو جزئی» می داند. «مشروعیت» به معنای مشروعیت یا استقرار نظام سیاسی است و «دو جزئی بودن» آن بسته به ماهیت حاکمان و رضایت یا پذیرش عمومی شامل دو بعد مشروعیت یا مشروعیت است. من بارها گفته ام که حقانیت و مقبولیت یک اشتباه اشتباه بزرگی است، به ویژه در فلسفه سیاسی اسلامی. زیرا پذیرش خود بخشی از مشروعیت است.

محروم موضع ایشان نسبت به امام و نگاه ایشان به محرومان چگونه بود؟

امام خمینی (ره) بارها بر موضوع زاغه نشینان و محرومان تأکید کرده اند و این تأکید به دلیل ویژگی ها و ویژگی های محرومان، به دلیل اکثریت آنان و به دلیل آرمان متعالی به نام «عدالت اجتماعی» است. “. امام هم به خاطر خصوصیات و خصلت های اخلاقی محرومان و هم به دلیل اکثریت آنان به محرومان گرایش و توجه خاصی دارد و این را می توان در نامه مالک اشتر یافت. امام علی (ع) به مالک اشتر به نقل از موضوع فرمودند که طبقات محروم و فرودست جامعه کسانی هستند که بیشترین کمک را به شما می کنند و کمترین توقع را دارند و اگر به آن نیاز داشته باشید بر خلاف دیگران شما را دست نگه می دارند. کلاس هایی که کمترین را دارند به شما کمک خواهند کرد و بیشترین انتظار را دارید. توجه به محرومان، علاوه بر صفات محرومان و اکثریت آنان، ریشه در عدالت خواهی امام دارد. توجه به عدالت اجتماعی در واقع جایگاه بالاتری نسبت به دو جنبه مربوط به صفات محرومان و اکثریت آنها دارد. اسلام و لذا حکومت اسلامی یک هدف اصلی دارد و آن «عدالت اجتماعی» است و امام (ره) بارها بر عدالت اجتماعی تأکید کرده است و یکی از ادله ایشان این است که پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و حضرت علی (ع) ع) با نیت و هدف و انگیزه توسعه عدالت اجتماعی دولت را تشکیل می دهند.

حمایت امام از محرومان چقدر بود؟

اگر حمایت از محرومان از دیدگاه امام را با عدالت و به ویژه عدالت اقتصادی پیوند دهیم، جایگاه عدالت را در امام خواهیم دید، این عدالت فقط یک موضوع خاص و پیش پا افتاده نیست، بلکه حتی اقتصادی است. ، سیاسی و فرهنگی. حضرت امام(ره) تأکید کردند که «عدل، شأن توحید است»، یعنی عدالت را با توحید پیوند می زنند. وقتی عدل شأن توحید می شود، یعنی هیچکس نمی تواند به توحید و الوهیت خدا مباهات کند، اما به عدالت توجهی ندارد. عدالت جنبه فردی و اجتماعی دارد و در بعد اجتماعی بعد «سیاسی، فرهنگی و اقتصادی» نیز مستتر است. همه این جنبه ها باید با هم در نظر گرفته شود و نباید کاهش یابد. عدالت اجتماعی یک عنصر مرکزی به نام عدالت اقتصادی دارد. علیرغم نگاه به ابعاد دیگر عدالت اعم از سیاسی و فرهنگی، نباید فراموش کرد که حتی عدالت سیاسی و فرهنگی نیز می تواند به برقراری عدالت اقتصادی کمک کند، مشروط بر اینکه دچار تقلیل گرایی نشویم. فکر نکنید عدالت اقتصادی و استفاده از کالاهای مادی تحت الشعاع قرار می گیرد.

چرا با گذشت بیش از 4 دهه از انقلاب هنوز در این وضعیت هستیم؟

حساسیت نسبت به عدالت اجتماعی کم شده، مسائل دیگر اهمیت پیدا کرده و مصلحت حاکم شده است. اینها واقعیت های تلخی است که باید به آن پرداخته و ریشه کن شود. اندیشه و رفتار و دیدگاه امام اجازه نمی داد که تنبلی در اقتصاد ما شکل بگیرد و عده ای بدون قبض و کتاب حتی گاهی می توانستند به نام حمایت از مستضعفان و تضییع حقوق محرومان و مستضعفان به ثروت اندوزی کنند. کسی که به ساده زیستی عادت نداشته باشد، نمی تواند محافظ واقعی مستضعفان و دردهای محرومان باشد.

به فرموده امام چه کسی می تواند با چه خصوصیات اخلاقی، عملی و رفتاری به مردم خدمت کند؟

کسی که درد محرومیت را تجربه نکرده باشد نمی تواند مدافع واقعی محرومان باشد. حمایت از محرومان با حرف و شعار نیست، نمی گویم آدم لزوماً ساکن محله های فقیرنشین است، آدم نمی تواند فقیر باشد، اما زندگی اش در حد فقیر است، یعنی از او استفاده می شود. زندگی در طبقه متوسط ​​رو به پایین امام (ره) اهل زاغه نبودند، اما در عمل زندگیشان پایین تر از طبقه متوسط ​​بود و زندگی بسیار ساده و رضایت بخشی داشتند. پس کسی که به ساده زیستی عادت نداشته باشد و به ساده زیستی عادت نداشته باشد، نمی تواند محافظ واقعی مستضعفان و دردهای محرومان باشد.