سازندگی نوشت: دبیرکل حزب کارگزاران نوشت: نتیجه این بی تدبیری ها این است که رهبری به عنوان نهاد ناظر و نماد وحدت جامعه وقتی باید از جایگاه خود هزینه کنند، کل کشور ضرر می کند. به راستی چرا ارگان ها، نهادها و سازمان ها در صحنه سیاسی و اجتماعی این چنین سطحی و پرهزینه رفتار می کنند؟ مجلس، دولت، ائمه جمعه، تریبون داران و صاحبان قدرت باید پاسخگوی این وضعیت باشند. آنها به ما می گویند و از آنها خبری ندارند.
سید حسین مرعشی، دبیرکل حزب کارگزاران سازندگی ایران – با نگاهی به وقایع یک دهه اخیر و حتی دو دهه اخیر متوجه می شویم که با ضعف آشکاری در نهادهای رسمی مواجه هستیم. نهادهای رسمی در دولت در سطح رئیس جمهور و وزرا و معاونان، در مجلس، شورای نگهبان، کارشناسان، نهادهای امنیتی اعم از اطلاعات، سپاه، ناجا و البته صداوسیما و ائمه جمعه در این امر قرار دارند. ضعفی که به جای اینکه مکمل باشند جذب شوند و در یک تقسیم کار هوشمندانه و در یک ماموریت یکپارچه، هر کدام باید در جای مناسب قرار بگیرند و بتوانند افکار عمومی را متقاعد و اطمینان دهند، متاسفانه هر کدام موضعی می گیرند و کاملا کلیشه ای اتخاذ می کنند. رفتار، یعنی یک کلمه از همه این نهادها و مجموعه های آنها بیرون آمده است، اغلب توسط دیگران تکرار می شود و این نه تنها حلال مشکلات کشور است، بلکه باعث رنجش مردم و دوری مردم از نهادهای رسمی شده است.
به همین دلیل است که ما عموماً این ضعف را داریم. دلیل اصلی مشکل این است که این نهادها به جای اینکه درک مستقلی از مشکلات کشور داشته باشند، از منظر حفظ موقعیت و ادامه زندگی سیاسی بی‌دیده به مشکلات کشور نمی‌پردازند. از نظر من این رفتارها رفتار مسئولانه و حرفه ای محسوب نمی شود. مشکلات نظام بسیار پیچیده است و خواسته ها برآورده نمی شود و جریان نفوذ و عوامل خارجی قطعاً نقش مخربی دارد و رسانه هایی را هدف گرفته است که واقعاً مخالف نظام جمهوری اسلامی، کشور و مردم هستند. مشکلات زندگی روزمره آنها در چنین شرایطی عناصر مسئولیت، دلسوزی، خیرخواهی، ایثار، ایثار، درک و شناخت دقیق شرایط کشور در بین نهادهای کشور ما ضعیف است و قطعاً نقش پلیس جمهوری اسلامی باید در مجلس یکسان نباشد مجلس نهادی است منتخب مردم.
هر چقدر هم فکر کنیم که انتخابات دارای ایرادات و محدودیت هایی است، باز هم یک نهاد انتخاباتی است و هر چقدر هم فردیت و توانایی های نمایندگان را بپذیریم، باید به سمت رعایت مصالح مردم حرکت کند. تکرار مواضع و سخنان دستگاه های امنیتی و اطلاعاتی توسط مجلس و مواضع نمایندگان مردم به عنوان مواضع اعضای این نهادها نشانه روشنی برای مجلس و کشور نیست، حدس می زنم این وضعیت نتیجه یک سیاست باشد. که استقلال نیروهای سیاسی و اجتماعی را به رسمیت نمی شناسد.
گویی این آرزو وجود دارد که همه عناصر کشور یک حرف را با رنگ و قالب خاصی تکرار کنند. وقتی چنین اتفاقی افتاد و همه نهادها متحد شدند و همه یک موضع گرفتند و 300 امام جمعه دیگر هم همان سمت امام جمعه تهران یا رئیس دولت و مجلس، معاون وزیر و نمایندگان دقیقاً همینطور بودند و این شکاف بزرگی بین ملت و دولت ایجاد می کند و این شکاف به حدی بیشتر می شود که صدای آنها دیگر نمی تواند مردم را آرام کند. انتظار می رفت حداقل نقش مجلس در روزهای آخر نهادی میانجی باشد. مجلس در روزهای اخیر حتی نقش پستانک هم نداشته است و نتیجه این بی تدبیری ها این است که رهبری به عنوان یک نهاد نظارتی و نماد وحدت جامعه وقتی باید از جایگاه خود برای کل کشور هزینه کند. از دست می دهد.
به راستی چرا ارگان ها، نهادها و سازمان ها در صحنه سیاسی و اجتماعی این چنین سطحی و پرهزینه رفتار می کنند؟ مجلس، دولت، ائمه جمعه، تریبون داران و صاحبان قدرت باید پاسخگوی این وضعیت باشند. آنها به ما می گویند و از آنها خبری ندارند.