مروری جامع بر سیره و سیره عبادی امام حسین (ع).

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ به گزارش صاحب نیوز؛ الگوهای بزرگ دینی و دینی، الگوهای مؤثری برای رسیدن به کمال و تزکیه نفس و بندگی مردم هستند. همه انبیای خدا و در رأس آنها پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم الگوی ارزشمندی برای بشریت بودند. قرآن کریم در مورد تقلید از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می فرماید: «لِکُمْ فِی أَنَّکُمْ [رفتار] رسول خدا مظهر نیکی است».

پس از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله، ائمه امت، امامان معصوم هستند و یکی از آنها سیدالشهدا حسین بن علی علیه السلام است.

حضرت امام حسین علیه السلام یکی از آن نمونه های کامل و الگوهای جامع است و آنچه باید از او آموخت نه تنها درس حماسه و جهاد و شهادت و استبداد ستیزی است، بلکه درس بندگی و سخاوت است. ، جوانمردی، ارزش ها، تهجد و انسانیت قرآن افتخار انسان است.

امام حسین (علیه السلام) اسوه آزادگی است که در وجود حضرتش مصداق آزادگی و مردانگی و فضیلت و شجاعت و دلاوری است.

واقعه عاشورا و قیام امام حسین (ع) مبارزه با ظلم و احیای اسلام بود و این قیام به خوبی شخصیت امام حسین (ع) را تبیین می کند. بقای اسلام مرهون قیام سیدالشهداء و اصرار او در اجرای درس ها و پیام ها و معارف عاشورا است.

یکی از بزرگترین درس های او احترام و کرامت است.

واقعه عاشورا و قیام امام حسین علیه السلام مبارزه با ظلم و احیای اسلام بود و این قیام به خوبی شخصیت امام حسین علیه السلام را تبیین می کند. استاد ما حسین بن علی علیه السلام در شب عاشورا از دشمن فاصله گرفت تا با خدا صلح کند و تهجد کند و قرآن بخواند و نماز بخواند. در بحبوحه جنگ عاشورا به نماز ظهر ایستاد تا به ما بیاموزد که جان خود را به سردی و خداجویی داده است. سعید بن عبدالله حنفیه در آن لحظه به عنوان سپر محافظ در مقابل امام ایستاد تا حسین بن علی علیه السلام آخرین نماز خود را بجا آورد و با 13 تیری که بر بدنش نشسته بود کشته شد.

تک بعدی بودن برای مردم یک عیب است. پیشوایان دینی ما در همه ابعاد کامل بوده اند و این را برای شیعیان خود نیز پسندیده اند.

یکی از بارزترین وجوه شخصیتی سیدالشهدا عشق به خدا و عشق به خدا و اوامر و رضای اوست.

در مورد واقعه عاشورا و آمادگی برای شهادت و پذیرش عواقب آن و رضایت از یتیمی فرزندان و اسارت اهل بیت، از حضرتعالی چنین نقل شده است:

مردم را به هوا گذاشتم و خانواده هایی را به نام اراکا یتیم کردم.

نشانه خداوند دوستی و عشق به معبود و مرگ در «عشق الهی» است.

امام حسین علیه السلام هر چه به لحظه شهادت نزدیکتر می شد، چهره اش روشن تر و درخشان تر می شد. تعبیر دیگر از عشق الهی او این است که تبدیل هجران به وصال را دید و به وجد آمد.

حسين بن على عليه السلام بنده ذكر و حمد و ثناى مستمر خداوند بر زبانش و شكر نعمتى كه در دل داشت بود. و در آسایش و رنج، در آرامش و اندوه، یاد خدا آرامبخش روح او بود و به او متکی بود و صحنه تلخ و غم انگیزی نبود مگر داروی «یاد خدا» او را آرام می کرد.

او نه تنها در صبح عاشورا با گفتن «الله انت تکتی فی کل الکرب» یاد خدا را بیان کرد و نه تنها در حملات حماسی روز عاشورا خود عبارت «لهول ولا قوات الا» را تکرار کرد. -بالله»11؛ ارتباط قلبی خود را با خدا بیان می کرد، ولی همیشه می گفت «الله اکبر» و ذکر «الحمدلله حلال» و ذکر خدا کلام زبانش و بهبودی بود – که یکی از شاخص های حافظه واقعی است، به ویژه ج) در زمان مصیبت و مصیبت – در مناسبت های مختلف از جمله در مسیر مکه به کربلا بر لبانش بود.

وقتی چراغ یاد خدا در دل انسان روشن شود، شیطان هرگز راهی برای ورود به حرم دل نمی یابد و این خانه ای که باید جایگاه خدا باشد، جایگاه شیاطین و مردگان نمی شود.

باید از معنویت و توجه به خدا و نماز شب امام حسین علیه السلام، از توجه به علم و ادب و دانش و تربیت فرزندان، از حسن خلق و وقار و از مستضعفین، از خودخواهی آموخت. فداکاری و سخاوت، بخشش و شفقت و مهربانی و عواطف والای انسانی نسبت به همنوعان.

حسین بن علی علیه السلام پیشوای همه، همیشه و همه جا است; چه در جنگ و چه در صلح، چه در میدان جهاد و چه در میدان ایمان، چه در صداقت و پاکی، چه در شجاعت و بی باکی، چه در روحیه شهادت طلبی، چه در نماز و راز و نیازهای نیمه شب.

جویندگان راه معنا و طالبان عزت و آزادی، این جلوه های ناب و ماندگار را در «آینه کرامات حسینی» مشاهده کنند و اگر اهل سیر و سلوک و شیفته «عرفان اهل بیت» هستند. و اگر به دنبال افقی دورتر از مادیات هستند و از مردم عادی بالاتر به نظر می رسند، باز هم باید به «مرات حسینی» نگاه کنند و به این «آینه حسین» بنگرند.

برای الگو گرفتن از «رذائل حسنه» باید به جهت گیری های رذایل آنها توجه کرد; حسین بن علی علیه السلام یکی از این افراد است. همچنین فرمود: «لکم فی اسوه».

انتهای پیام/